Γιατί η Τουρκία είναι πρακτικά αδύνατο να επιλέξει το Eurofighter. H αναζήτηση λύσης στα προβλήματα διαθεσιμότητας μαχητικών στις τάξεις της Τουρκικής Αεροπορίας ΤΗΚ), αλλά και μίας ενδεχόμενης οριστικής άρνησης των ΗΠΑ για την αποδέσμευση του F-16V, είναι η πλέον ισχυρή επιβεβαίωση του πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική της προμήθειας αμυντικού υλικού, και ειδικά μαχητικών αεροπλάνων και αερομεταφερόμενων όπλων, από μία μόνο πηγή προμήθειας.
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η εξέλιξη λοιπόν αυτή, η αναζήτηση λύσης δηλαδή από την πλευρά της Τουρκίας στα προς πώληση Eurofighter-Typhoon Tranche 1 της RAF ή και της γερμανικής Luftwaffe, αναιρεί κατά τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο κάθε πλεονέκτημα που είχε η τουρκική επιλογή πριν από 35 και πλέον χρόνια, ενός μόνο τύπου μαχητικού για τον εξοπλισμό της Αεροπορίας της.
Μπορεί οι Τούρκοι να κέρδισαν περισσότερα βιομηχανικά ανταλλάγματα σε σχέση με την Ελλάδα μέσω της αγοράς σχεδόν τετραπλάσιου αριθμού μαχητικών F-16 τότε, σήμερα όμως πληρώνουν το τίμημα αυτής τους της επιλογής. Βάσει αυτού του σκεπτικού το DP υποστηρίζει την άποψη ότι και στους τρεις Κλάδους των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να υπάρχουν συστήματα, όπλα και υλικό προερχόμενα από δύο τουλάχιστον, εντελώς ανεξάρτητες πηγές εξοπλισμού.
Ο κανόνας αυτός ισχύει περισσότερο για την Αεροπορία, λόγω των ιδιαιτεροτήτων και της φύσης του αεροπλάνου. Οι απαιτήσεις και το κόστος συντήρησης του είναι πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με τα παντός είδους οχήματα, τα πλοία και τα συστήματα που αυτά φέρουν σε ξηρά και θάλασσα αντίστοιχα.
Κατ΄ επέκταση πολύ υψηλότερων απαιτήσεων είναι οι εκπαιδεύσεις του προσωπικού, ιπτάμενου και τεχνικού, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης εκμετάλλευσης αεροσκαφών, συστημάτων και όπλων, ενώ και οι υποδομές που απαιτούνται για να λειτουργήσει όλη η αλυσίδα εκπαίδευσης και υποστήριξης (προσομοιωτές, συνεργεία κινητήρων, συνεργεία ηλεκτρονικών, υδραυλικών συστημάτων, ηλεκτροοπτικών, όπλων κ.ο.κ.) είναι μία ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε χρόνο.
Κατόπιν όλων αυτών και για να πάμε στο προκείμενο, η Τουρκική Αεροπορία είναι πρακτικά αδύνατο να ενσωματώσει το Eurofighter-Typhoon στη δύναμή της. Γιατί ακόμη και αν αποφασίσει να το κάνει, το κόστος θα είναι τεράστιο με πολύ μικρό πραγματικά επιχειρησιακό όφελος… Τους λόγους τους έχει αναλύσει σε παλαιότερο αφιέρωμά του το DefencePoint. Και είναι οι ίδιοι που καθιστούν τα μεταχειρισμένα Eurofighter ακατάλληλα και για τη δική μας Πολεμικής Αεροπορία. Ας τους δούμε συνολικά και συνοπτικά:
1. Η Τουρκία σε περίπτωση που επιθυμεί άμεσα, στο ελάχιστο δυνατό δηλαδή χρονικό διάστημα, να εντάξει σε υπηρεσία το δικινητήριο Εurofighter – Typhoon, θα πρέπει να απευθυνθεί στη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιταλία που έχουν διαθέσει προς πώληση τα αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 1 που είχαν αγοράσει προ εικοσαετίας. Τα μαχητικά αυτά δεν έχουν δυνατότητα αξιοποίησης όπλων αέρος – εδάφους. Μπορούν να φέρουν μόνο πυραύλους αέρος – αέρος των τύπων AIM-120C AMRAAM, AIM-9 Sidewinder, IRIS-T (τα γερμανικά) και ASRAAM (μόνο τα βρετανικά) ο οποίος έχει την αμερικανική κωδικοποίησης ΑΙΜ-132.
2. Σε περίπτωση που επιθυμεί να αποκτήσει πραγματικές δυνατότητες πολλαπλών ρόλων θα πρέπει να προμηθευτεί καινούρια αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 4. Ίδια με αυτή που προσφέρεται σήμερα στην Ινδία. Το κόστος όμως θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο (πιθανόν μεγαλύτερο ακόμη και σε σχέση με το κόστος αγοράς και υποστήριξης του 5ης γενιάς F-35!) από αυτό των μεταχειρισμένων Tranche 1, όπως βέβαια ασύγκριτα μεγαλύτερος θα είναι και ο χρόνος παράδοσης. Τουλάχιστον τέσσερα με πέντε χρόνια.
3. Η αναβάθμιση των Tranche 1 στο επίπεδο Tranche 3 κρίθηκε ασύμφορη και για αυτό το λόγο οι αεροπορικές δυνάμεις που αξιοποιούν τον τύπο (πλην της Ισπανικής Αεροπορίας που αποφάσισε να αναβαθμίσει σε συνεργασία με την εγχώρια βιομηχανία τα 18 αεροσκάφη αυτής της διαμόρφωσης που διαθέτει), επέλεξαν να τα διαθέσουν προς πώληση. Παρά το γεγονός ότι έχουν σημαντικό υπόλοιπο ωρών πτήσης. Τα μαχητικά Eurofighter διαμόρφωσης Tranche 1 δεν είναι πιστοποιημένα για την αξιοποίηση του πυραύλου αέρος – αέρος νέας γενιάς, μεγάλης ακτίνας METEOR. Για να γίνει αυτή η πιστοποίηση απαιτείται χρόνος και σημαντικά κονδύλια.
4. Σε αντίθεση με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία που αξιοποιεί επιχειρησιακά γαλλικής κατασκευής και προέλευσης μαχητικά εδώ και πέντε δεκαετίες, η Τουρκική Αεροπορία δεν έχει εντάξει ποτέ σε υπηρεσία μη αμερικανικό τύπο μαχητικού. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επενδύσει πολλά χρόνια και σημαντικά κονδύλια για τη δημιουργία των υποδομών που προαναφέραμε. Δηλαδή προσομοιωτές, συνεργεία κινητήρων, ηλεκτρονικών και πολλά άλλα, συν μία εντελώς νέα και διαφορετική από την αμερικανική, εφοδιαστική αλυσίδα σε ανταλλακτικά και αναλώσιμα.
5. Όλα αυτά θα πρέπει να τα πράξει και να τα πληρώσει έχοντας πλήρη συνείδηση του ότι θα εντάξει σε υπηρεσία έναν εντελώς νέο τύπο με υψηλό κόστος (άνω των 30.000 ευρώ ανά ώρα πτήσης) συντήρησης και υποστήριξης, με εξαιρετικές μεν επιδόσεις στην εναέρια μάχη, αλλά με μηδενικές δυνατότητες σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο. Τυχόν απόπειρα αναβάθμισης συνεπάγεται πολύ μεγάλο κόστος και τεχνικό ρίσκο που απέφυγαν να πάρουν αεροπορικές δυνάμεις όπως η RAF και η Luftwaffe!
Για όλους αυτούς τους λόγους το DP έχει υπερθεματίσει για την ανάγκη ομογενοποίησης του στόλου των F-16 από τη μία πλευρά και παράλληλα για την ανάγκη αύξησης του αριθμού των πολεμικών Μοιρών της Πολεμικής Αεροπορίας, που είναι εξοπλισμένες με μη αμερικανικής κατασκευής και προέλευσης μαχητικά.
Πρώτο και μετ΄ επιτάσεως είχε αναδείξει και αναλύσει την ανάγκη εξασφάλισης έστω και μικρού αριθμού από τα όμοιας διαμόρφωσης με τα ελληνικά Mirage 2000-5Mk.2, Μirage 2000-9 της Αεροπορίας των ΗΑΕ, ακόμη και υπό την προϋπόθεση μίας μελλοντικής αγοράς άλλης μίας Μοίρας μαχητικών Rafale.
Κλείνοντας είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε ότι η ελληνική πλευρά εξακολουθεί είτε να αρνείται είτε να καθυστερεί αδικαιολόγητα την παράταση της επιχειρησιακής αξιοποίησης των υπερπολύτιμων F-16 Block 30 και Block 50. Για τα μεν πρώτα θα έπρεπε πριν από τρία τουλάχιστον χρόνια να έχει ξεκινήσει διαδικασία ανάπτυξης πρωτοτύπου (διαμόρφωσης Block 50M), προκειμένου να έχει άμεσα τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των συστημάτων που θα προέλθουν από τον εκσυγχρονισμό των μαχητικών που τροποποιούνται σε Viper.
Για τα δεύτερα, αναμένεται η -τυπική- έγκριση του εκσυγχρονισμού τους στο επίπεδο Block 50M από τη Βουλή των Ελλήνων, στη συνεδρίαση της 27ης Ιουνίου. Προς το παρόν, τα Block 30, που είναι απόλυτα αναγκαία για να μπορεί να λειτουργήσει ο στόλος των ελληνικών F-16 και σε ρόλους αέρος – εδάφους /επιφανείας και αναγνώρισης, μαζί με τα ατρακτίδια στοχοποίησης SNIPER που είναι ασαφές, δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των προς έγκριση εξοπλιστικών. Για πολλοστή φορά και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την άμυνα της χώρας. Ελπίζουμε ειλικρινά οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν.
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η εξέλιξη λοιπόν αυτή, η αναζήτηση λύσης δηλαδή από την πλευρά της Τουρκίας στα προς πώληση Eurofighter-Typhoon Tranche 1 της RAF ή και της γερμανικής Luftwaffe, αναιρεί κατά τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο κάθε πλεονέκτημα που είχε η τουρκική επιλογή πριν από 35 και πλέον χρόνια, ενός μόνο τύπου μαχητικού για τον εξοπλισμό της Αεροπορίας της.
Μπορεί οι Τούρκοι να κέρδισαν περισσότερα βιομηχανικά ανταλλάγματα σε σχέση με την Ελλάδα μέσω της αγοράς σχεδόν τετραπλάσιου αριθμού μαχητικών F-16 τότε, σήμερα όμως πληρώνουν το τίμημα αυτής τους της επιλογής. Βάσει αυτού του σκεπτικού το DP υποστηρίζει την άποψη ότι και στους τρεις Κλάδους των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να υπάρχουν συστήματα, όπλα και υλικό προερχόμενα από δύο τουλάχιστον, εντελώς ανεξάρτητες πηγές εξοπλισμού.
Ο κανόνας αυτός ισχύει περισσότερο για την Αεροπορία, λόγω των ιδιαιτεροτήτων και της φύσης του αεροπλάνου. Οι απαιτήσεις και το κόστος συντήρησης του είναι πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με τα παντός είδους οχήματα, τα πλοία και τα συστήματα που αυτά φέρουν σε ξηρά και θάλασσα αντίστοιχα.
Κατ΄ επέκταση πολύ υψηλότερων απαιτήσεων είναι οι εκπαιδεύσεις του προσωπικού, ιπτάμενου και τεχνικού, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης εκμετάλλευσης αεροσκαφών, συστημάτων και όπλων, ενώ και οι υποδομές που απαιτούνται για να λειτουργήσει όλη η αλυσίδα εκπαίδευσης και υποστήριξης (προσομοιωτές, συνεργεία κινητήρων, συνεργεία ηλεκτρονικών, υδραυλικών συστημάτων, ηλεκτροοπτικών, όπλων κ.ο.κ.) είναι μία ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε χρόνο.
Κατόπιν όλων αυτών και για να πάμε στο προκείμενο, η Τουρκική Αεροπορία είναι πρακτικά αδύνατο να ενσωματώσει το Eurofighter-Typhoon στη δύναμή της. Γιατί ακόμη και αν αποφασίσει να το κάνει, το κόστος θα είναι τεράστιο με πολύ μικρό πραγματικά επιχειρησιακό όφελος… Τους λόγους τους έχει αναλύσει σε παλαιότερο αφιέρωμά του το DefencePoint. Και είναι οι ίδιοι που καθιστούν τα μεταχειρισμένα Eurofighter ακατάλληλα και για τη δική μας Πολεμικής Αεροπορία. Ας τους δούμε συνολικά και συνοπτικά:
1. Η Τουρκία σε περίπτωση που επιθυμεί άμεσα, στο ελάχιστο δυνατό δηλαδή χρονικό διάστημα, να εντάξει σε υπηρεσία το δικινητήριο Εurofighter – Typhoon, θα πρέπει να απευθυνθεί στη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιταλία που έχουν διαθέσει προς πώληση τα αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 1 που είχαν αγοράσει προ εικοσαετίας. Τα μαχητικά αυτά δεν έχουν δυνατότητα αξιοποίησης όπλων αέρος – εδάφους. Μπορούν να φέρουν μόνο πυραύλους αέρος – αέρος των τύπων AIM-120C AMRAAM, AIM-9 Sidewinder, IRIS-T (τα γερμανικά) και ASRAAM (μόνο τα βρετανικά) ο οποίος έχει την αμερικανική κωδικοποίησης ΑΙΜ-132.
2. Σε περίπτωση που επιθυμεί να αποκτήσει πραγματικές δυνατότητες πολλαπλών ρόλων θα πρέπει να προμηθευτεί καινούρια αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 4. Ίδια με αυτή που προσφέρεται σήμερα στην Ινδία. Το κόστος όμως θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο (πιθανόν μεγαλύτερο ακόμη και σε σχέση με το κόστος αγοράς και υποστήριξης του 5ης γενιάς F-35!) από αυτό των μεταχειρισμένων Tranche 1, όπως βέβαια ασύγκριτα μεγαλύτερος θα είναι και ο χρόνος παράδοσης. Τουλάχιστον τέσσερα με πέντε χρόνια.
3. Η αναβάθμιση των Tranche 1 στο επίπεδο Tranche 3 κρίθηκε ασύμφορη και για αυτό το λόγο οι αεροπορικές δυνάμεις που αξιοποιούν τον τύπο (πλην της Ισπανικής Αεροπορίας που αποφάσισε να αναβαθμίσει σε συνεργασία με την εγχώρια βιομηχανία τα 18 αεροσκάφη αυτής της διαμόρφωσης που διαθέτει), επέλεξαν να τα διαθέσουν προς πώληση. Παρά το γεγονός ότι έχουν σημαντικό υπόλοιπο ωρών πτήσης. Τα μαχητικά Eurofighter διαμόρφωσης Tranche 1 δεν είναι πιστοποιημένα για την αξιοποίηση του πυραύλου αέρος – αέρος νέας γενιάς, μεγάλης ακτίνας METEOR. Για να γίνει αυτή η πιστοποίηση απαιτείται χρόνος και σημαντικά κονδύλια.
4. Σε αντίθεση με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία που αξιοποιεί επιχειρησιακά γαλλικής κατασκευής και προέλευσης μαχητικά εδώ και πέντε δεκαετίες, η Τουρκική Αεροπορία δεν έχει εντάξει ποτέ σε υπηρεσία μη αμερικανικό τύπο μαχητικού. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επενδύσει πολλά χρόνια και σημαντικά κονδύλια για τη δημιουργία των υποδομών που προαναφέραμε. Δηλαδή προσομοιωτές, συνεργεία κινητήρων, ηλεκτρονικών και πολλά άλλα, συν μία εντελώς νέα και διαφορετική από την αμερικανική, εφοδιαστική αλυσίδα σε ανταλλακτικά και αναλώσιμα.
5. Όλα αυτά θα πρέπει να τα πράξει και να τα πληρώσει έχοντας πλήρη συνείδηση του ότι θα εντάξει σε υπηρεσία έναν εντελώς νέο τύπο με υψηλό κόστος (άνω των 30.000 ευρώ ανά ώρα πτήσης) συντήρησης και υποστήριξης, με εξαιρετικές μεν επιδόσεις στην εναέρια μάχη, αλλά με μηδενικές δυνατότητες σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο. Τυχόν απόπειρα αναβάθμισης συνεπάγεται πολύ μεγάλο κόστος και τεχνικό ρίσκο που απέφυγαν να πάρουν αεροπορικές δυνάμεις όπως η RAF και η Luftwaffe!
Για όλους αυτούς τους λόγους το DP έχει υπερθεματίσει για την ανάγκη ομογενοποίησης του στόλου των F-16 από τη μία πλευρά και παράλληλα για την ανάγκη αύξησης του αριθμού των πολεμικών Μοιρών της Πολεμικής Αεροπορίας, που είναι εξοπλισμένες με μη αμερικανικής κατασκευής και προέλευσης μαχητικά.
Πρώτο και μετ΄ επιτάσεως είχε αναδείξει και αναλύσει την ανάγκη εξασφάλισης έστω και μικρού αριθμού από τα όμοιας διαμόρφωσης με τα ελληνικά Mirage 2000-5Mk.2, Μirage 2000-9 της Αεροπορίας των ΗΑΕ, ακόμη και υπό την προϋπόθεση μίας μελλοντικής αγοράς άλλης μίας Μοίρας μαχητικών Rafale.
Κλείνοντας είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε ότι η ελληνική πλευρά εξακολουθεί είτε να αρνείται είτε να καθυστερεί αδικαιολόγητα την παράταση της επιχειρησιακής αξιοποίησης των υπερπολύτιμων F-16 Block 30 και Block 50. Για τα μεν πρώτα θα έπρεπε πριν από τρία τουλάχιστον χρόνια να έχει ξεκινήσει διαδικασία ανάπτυξης πρωτοτύπου (διαμόρφωσης Block 50M), προκειμένου να έχει άμεσα τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των συστημάτων που θα προέλθουν από τον εκσυγχρονισμό των μαχητικών που τροποποιούνται σε Viper.
Για τα δεύτερα, αναμένεται η -τυπική- έγκριση του εκσυγχρονισμού τους στο επίπεδο Block 50M από τη Βουλή των Ελλήνων, στη συνεδρίαση της 27ης Ιουνίου. Προς το παρόν, τα Block 30, που είναι απόλυτα αναγκαία για να μπορεί να λειτουργήσει ο στόλος των ελληνικών F-16 και σε ρόλους αέρος – εδάφους /επιφανείας και αναγνώρισης, μαζί με τα ατρακτίδια στοχοποίησης SNIPER που είναι ασαφές, δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των προς έγκριση εξοπλιστικών. Για πολλοστή φορά και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την άμυνα της χώρας. Ελπίζουμε ειλικρινά οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν.