Από: menshouse.gr
Μια νεαρή έφηβη, η Ρία Δελούτση, σε ηλικία μόλις 17 ετών κερδίζει τον τίτλο και μερικούς μήνες αργότερα ταξιδεύει γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής όπου θα δεχτεί μια πρόταση να παραμείνει στη χώρα και να ασχοληθεί με το μόντελινγκ και τον κινηματογράφο.
Τότε δεν ένιωσε έτοιμη να πει το «ναι» που θα άλλαζε την καριέρα και την ζωή της. Παρά το έντονο πρέσινγκ από παραγωγούς του Χόλιγουντ, εμμένει στην αρνητική στάση της και τελικά φεύγει από τις ΗΠΑ έχοντας νωρίτερα πάρει και τον τίτλο «Μις Φιλία» στον διαγωνισμό, δείχνοντας ότι για εκείνη την εντυπωσιακή γυναίκα η πόρτες του θεάματος θα παρέμεναν ανοιχτές. Άλλωστε ήδη στα ελληνικά καλλιστεία είχε καταφέρει να επικρατήσει του έντονου ανταγωνισμού, αφού εκείνη την χρονιά στα Αστέρια Γλυφάδας αναπληρωματική Μις Ελλάς στέφθηκε η Μαρία Αλεξοπούλου, η οποία αργότερα θα έκανε σημαντικά πράγματα στο τραγούδι, πριν τελικά χειροτονηθεί μοναχή και αποσυρθεί σε μοναστήρι ως αδελφή και μετέπειτα γερόντισσα Θεονύμφη.
Η άλλη σημαντική αντίπαλος της Δελούτση ήταν η γνωστή μας ηθοποιός Γκιζέλα Ντάλι, της οποίας η υποψηφιότητα αρχικά είχε γίνει αποδεκτή από την επιτροπή της εφημερίδας «Απογευματινή» που διοργάνωνε την βραδιά, αλλά αργότερα κρίθηκε ότι δεν θα έπρεπε να διεκδικήσει το στέμμα αφού ήταν ήδη καταξιωμένη στο εγχώριο σταρ σίστεμ.
Ακόμη και αν τα πράγματα είχαν κυλήσει διαφορετικά πάντως, πολύ δύσκολα η νεαρή Ρία θα έχανε. Η «αισθησιακή», όπως την αποκαλούσαν, διέθετε ένα υπέροχο κορμί, καθαρό πρόσωπο και βλέμμα που καθήλωνε τους πάντες, με πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά να τα έχει κληρονομήσει από τον Ιταλό πατέρα της.
Γεννημένη το 1944 στο Άργος ως Ελευθερία Ντε Λούτζιο, βρέθηκε μετά από ένα χρόνο μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα και σε ηλικία 15 ετών, πριν καν ολοκληρώσει το Γυμνάσιο, αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Έδωσε εξετάσεις ερμηνεύοντας ένα ρόλο από τον «Ματωμένο Γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και πέρασε παμψηφεί. Πέρασε από την Σχολή Θεάτρου και Κινηματογράφου «Λυκούργος Σταυράκος» και το 1960 έκανε το ανεπίσημο ντεμπούτο της με έναν μικρό ρόλο στο έργο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη, το οποίο ανέβηκε στο πλαίσιο εκδήλωσης του συλλόγου «Παρνασσός». Τον χειμώνα του 1962, έχοντας τελειώσει τόσο το σχολείο όσο και την δραματική σχολή, πραγματοποίησε το πρώτο επαγγελματικό βήμα της ως πρωταγωνίστρια στον θίασο «Ιορδάνη Μαρίνου», στο έργο «Η βροχή» του Σώμερσετ Μομ, υποδυόμενη την Σάντι Τόμσον.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 ασχολήθηκε ενεργά με τον κινηματογράφο, ενώ την ίδια περίοδο άκουσε την συμβουλή που της είχαν δώσει παλιότερα Σοφία Βέμπο και Μίμης Τραϊφόρος, μεταπηδώντας στην θεατρική επιθεώρηση αφού αυτό το είδος την βοήθησε να απαλλαχθεί από τον χαρακτήρα της μοιραίας και να δείξει και τα υπόλοιπα ταλέντα της, όπως για παράδειγμα αυτό στο τραγούδι.
Έπαιξε δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα του ελληνικού σινεμά, συμμετέχοντας συνολικά σε 32 ταινίες, από τις οποίες κάποιος θα μπορούσε να ξεχωρίσει την «Βαβυλωνία» όπου πρωταγωνιστεί, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ιταλίδας πριμαντόνας, την «Παριζιάνα», αλλά και άλλες όπως «Ο γίγας της Κυψέλης» με τον Νίκο Ρίζο, «Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο» με τον Νίκο Σταυρίδη, «Αθήνα, η κλοπή της οδού Σταδίου με τον Σωτήρη Μουστάκα, «Ξύπνα κορόιδο» με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, «Πειραιάς ώρα 7:30» με τον Λαυρέντη Διανέλο και την Κάκια Αναλυτή και πολλές ακόμα.
Το 1970 παντρεύτηκε τον επίσης ηθοποιό Βαγγέλη Πλοιό (με κουμπάρο τον Σταύρο Παράβα) και έμεινε στο πλευρό του μέχρι την ημέρα που εκείνος έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο του 2020. Σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα το ζευγάρι είχε βιώσει μια οικογενειακή τραγωδία, αφού τότε έχασαν σε τροχαίο δυστύχημα με μηχανή τον μονάκριβο γιο τους που εργαζόταν ως τεχνικός στην ΕΡΤ. Μετά από αυτό το φρικτό γεγονός η Ρία Δελούτση, η «αισθησιακή» του ελληνικού σινεμά αποφάσισε να ρίξει αυλαία στην υποκριτική καριέρα της και να αποσυρθεί… Ουσιαστικά είπε το δικό της «αντίο» μέσα από μια ανάρτηση στο προφίλ της στο facebook, αποχαιρετώντας με το παρακάτω συγκινητικό μήνυμα το παιδί της.
«22 Αυγούστου … μέρα γιορτής…. μέρα χαράς… Ημέρα χαρμολύπης !!! Στον λατρεμένο μου γιο!!!!
Τα μάτια αυτά που λάτρεψα, τα μάτια που λατρεύω
απότομα σφαλίστηκαν κι άδικα τα γυρεύω.
Απρόσμενος ο θάνατος, αρνούμαι την αλήθεια
είναι σκληρή, αβάσταxτη, μαχαίρι μες στα στήθια .
Οι μέρες που σε κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου
έφυγαν ανεπιστρεπτί μαζί με τη χαρά μου.
Τώρα τα κρύα βράδια μου μονάχη μου μιλάω
κλαίω για σένα σπλάχνο μου και σε αναζητάω..
Αχ … μοναξιά… που απρόσκλητη μπήκες μες στη ζωή μου
η συντροφιά σου ανάθεμα, φαρμάκι στην ψυχή μου.
Μια συννεφιά, ένας κεραυνός, μια θλίψη, μια λαχτάρα.
Τα μάτια βρύσες ανοικτές κι ο πόνος μια κατάρα.
Αστέρι μου, λουλούδι μου, νέκταρ μου κι αμβροσία.
Ήλιε μου που μου έδινες νόημα και ουσία.
Αγάπη μου απροσπέραστη κι ανάμνηση γλυκιά μου
μέσα στη σκέψη μου εσύ ζεις και μέσα στην καρδιά μου»!