Από: analyst.gr
Ανάλυση
Ακούγεται καθημερινά πως ο πληθωρισμός, η άνοδος των τιμών καλύτερα, αφού δεν πρόκειται για τη φυσιολογική του μορφή που προϋποθέτει τη λειτουργία του σπιράλ «μισθών-τιμών» (ανάλυση), ως αποτέλεσμα της αύξησης της ποσότητας χρήματος, σε συνδυασμό με την ταχύτητα κυκλοφορίας του (ανάλυση), οφείλεται στον πόλεμο της Ουκρανίας – κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει, αφού είχε ήδη εμφανισθεί στις αγορές εμπορευμάτων πολύ πριν, λόγω της λανθασμένης αντιμετώπισης της πανδημίας με τα lockdowns.
Ειδικότερα, οι τιμές των δύο βασικών τροφίμων σε ολόκληρο των πλανήτη, του σιταριού και του καλαμποκιού, είχαν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό την περίοδο από το πρώτο εξάμηνο του 2020 έως το αντίστοιχο του 2021 – κατά 40% του σιταριού και σχεδόν 100% του καλαμποκιού (γράφημα). Όσον αφορά το τρίτο βασικό τρόφιμο, ειδικά για την ασιατική και αφρικανική ήπειρο, το ρύζι, παρουσιάζει μεν μείωση, χωρίς όμως να σημαίνει πως είναι φθηνό – αφού η τιμή του μειώθηκε κατά 9,6% στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά από το 2019 έως το 2022 αυξήθηκε κατά 100%.
Ειδικά όσον αφορά το σιτάρι, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως η παγκόσμια διανομή του ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό με μονοπωλιακό τρόπο από τις μόλις τέσσερις μεγάλες εταιρίες διανομής του – από τις Archer Daniels Midland, Bunge, Cargill και Dreyfus. Λόγω λοιπόν του συγκεκριμένου μονοπωλίου, είναι σε θέση αυτές οι εταιρίες να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τις τιμές των σημαντικότερων βασικών τροφίμων παγκοσμίως – ενώ θα μπορούσαν μεν να συγκρατήσουν τις τιμές με τα αποθέματα σιτηρών που διαθέτουν (ανάλυση), αλλά δεν το κάνουν.
Εύλογα, αφού ο σκοπός τους είναι το μεγαλύτερο δυνατόν κέρδος για τους μετόχους τους – ακόμη και όταν οι ενέργειες τους αυτές προκαλούν τη λιμοκτονία μεγάλων μερίδων του πληθυσμού. Ακριβώς για το λόγο αυτό και όχι μόνο, αναφερόμαστε στη ληστρική εξέλιξη του καπιταλισμού, σε πλήρη αντίθεση με το παρελθόν – όπου, με τη μορφή της ελεύθερης αγοράς, χωρίς μονοπώλια, πρόσφερε πολύ μεγάλες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα.
Σε σχέση δε με τα χρηματιστήρια, όχι μόνο των εμπορευμάτων, έχει εξελιχθεί σε έναν «καπιταλισμό καζίνο» – όπου οι τιμές διαμορφώνονται τεχνητά, ως προϊόντα της κερδοσκοπίας που κλιμακώνεται συνεχώς, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματική οικονομία.
Περαιτέρω, την ίδια παραπάνω χρονική περίοδο, οι τιμές των νιτρικών και φωσφορικών λιπασμάτων αυξήθηκαν πάνω από 100% – οπότε ήδη από τότε προβλεπόταν η άνοδος των τιμών των βασικών τροφίμων στους τελικούς καταναλωτές, πολύ επάνω από το 40%. Όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, στα μέσα του 2021 οι τιμές του βοείου κρέατος, του αρνιού και των πουλερικών είχαν αυξηθεί από 14,5% έως 44,5% – ενώ άλλων ειδών, όπως ο καφές, πάνω από 32%.
Στην Ευρώπη δε, λόγω του λανθασμένου τρόπου μετάβασης και της ληστρικής λειτουργίας των χρηματιστηρίων (ανάλυση), οι τιμές της ενέργειας, από τις οποίες εξαρτώνται πολλά άλλα είδη, όπως τα λιπάσματα από το φυσικό αέριο, είχαν επίσης αυξηθεί πριν τον πόλεμο – οπότε η ενοχοποίηση της ρωσικής εισβολής για όλες τις αυξήσεις, είναι εντελώς λανθασμένη. Η λέξη «λανθασμένος τρόπος» βέβαια μάλλον δεν είναι η κατάλληλη – αφού ο στόχος της «πράσινης μετάβασης» δεν είναι η κλιματική αλλαγή που ενδεχομένως δεν οφείλεται σε ανθρωπογενείς αιτίες, αλλά ξανά η κερδοσκοπία.
Σε κάθε περίπτωση, έχει δημιουργηθεί μία εκρηκτική κατάσταση σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, λόγω της ακρίβειας – οπότε οι ανισορροπίες αυτές έχουν αποσταθεροποιήσει σημαντικά τον πλανήτη, σε συνδυασμό φυσικά με πολλά άλλα προβλήματα, όπως η εκτόξευση των χρεών.
Η σύγκρουση των συστημάτων
Από την άλλη πλευρά, με πρόσφατο εφαλτήριο τον πόλεμο της Ουκρανίας, βιώνουμε μία σύγκρουση μεταξύ της Δύσης υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ και της αναδυόμενης, πολυπολικής παγκόσμιας τάξης – η οποία έχει ενταθεί, μετά την αποτυχία της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής επίθεσης εναντίον της Ρωσίας (ανάλυση), κατά την άποψη πολλών με πρόσχημα την εισβολή της στην Ουκρανία.
Εν προκειμένω, όπως το έθεσε ο G. Soros τον περασμένο μήνα, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, «ο πλανήτης εμπλέκεται όλο και πιο πολύ σε μία μάχη μεταξύ των δύο βασικών συστημάτων διακυβέρνησης που είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους» – εννοώντας προφανώς την Κίνα και τη Ρωσία από τη μία πλευρά, καθώς επίσης τους G7 υπό τις ΗΠΑ από την άλλη.
Του δρόμου του μεταξιού ή της «μίας ζώνης, ένας δρόμος», εναντίον της «μίας τράπεζας, ένα κέντρο» – σημειώνοντας πως η ατζέντα του «Great Reset» του Νταβός (ανάλυση), προβλέπει μία μονολιθική κεντρική τράπεζα σοβιετικού τύπου για ολόκληρο τον πλανήτη. Μία βασική τράπεζα χωρίς καμία άλλη, η οποία θα εκδίδει ένα ψηφιακό νόμισμα που θα είναι το μοναδικό νόμιμο για όλες τις συναλλαγές – εξασφαλίζοντας την παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού συστήματος του χρέους.
Στα πλαίσια αυτά, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έλκονται από το εναλλακτικό σύστημα διακυβέρνησης – θεωρώντας την Ευρασιατική ολοκλήρωση ως μία καλύτερη επιλογή, παρά το ότι δεν είναι θιασώτες της κινεζικής πολιτικής ή/και δεν υποστηρίζουν τη ρωσική εισβολή.
Μπορεί δε να απέχουν οι περισσότεροι από το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, το οποίο ξεκινάει στις 15 Ιουνίου, θεωρώντας το τοξικό λόγω του πολέμου, παρά το ότι ήταν αρκετά δημοφιλές στο παρελθόν, αλλά δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με το 14ο Ευρασιατικό Φόρουμ (πηγή) – το οποίο θα διεξαχθεί στην ιταλική Βερόνα, στα τέλη Οκτωβρίου του 2022.
Αποτελεί άλλωστε έκπληξη το γεγονός ότι, θα διεξαχθεί στην καρδιά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ – σχετικά πολύ κοντά στο Cap Ederle, το οποίο είναι μία από τις πέντε μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη (πηγή). Ένας από τους διοργανωτές της εκδήλωσης πάντως είναι το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης – ενώ στους εταίρους συμπεριλαμβάνονται η Gazprom bank, η VTB και η Rosneft.
Αυτό που όμως εκπλήσσει περισσότερο, είναι ο κατάλογος των χορηγών της εκδήλωσης – ο οποίος αποτελείται από τις κορυφαίες εταιρίες της χρηματοπιστωτικής ελίτ της Ιταλίας. Για παράδειγμα, υπάρχουν εταιρίες όπως η Banca Intesa San Paolo, ο ασφαλιστικός κολοσσός Generali και ο ενεργειακός βιομηχανικός όμιλος Coeclerici – γεγονός που σημαίνει πως ακόμη και η Ολιγαρχία έχει καταλάβει ότι, οι αρχιτέκτονες της Μεγάλης Επαναφοράς σχεδιάζουν έναν κόσμο χωρίς τις χώρες της περιφέρειας.
Η συνεργασία τους λοιπόν με το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης και η συμμετοχή τους στη διαδικασία της ευρασιατικής ολοκλήρωσης, συνεπάγεται ότι αντισταθμίζουν τα ρίσκα και τις ευκαιρίες τους – επιδιώκοντας να έχουν μία θέση στον ανατέλλοντα ευρασιατικό ήλιο. Ενδεχομένως βέβαια να πιστεύουν πως είτε η ζώνη του ευρώ θα διαλυθεί, αφού είναι αδύνατη η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών χωρών με μία κοινή νομισματική πολιτική, είτε η Ιταλία θα αναζητήσει το δρόμο της εξόδου της – αφού πρόκειται για ένα κράτος που δεν έχει ωφεληθεί καθόλου από την ΕΕ, ενώ έχει ζημιωθεί σε μεγάλο βαθμό από τη γερμανική Ευρωζώνη.
Με δεδομένο δε το ύψος του ιταλικού χρέους, στο 150,8% του ΑΕΠ το 2021, τη μικρή μέση περίοδο λήξης του στα 5 έτη, τα τεράστια ποσά που θα χρειαστούν για την αναχρηματοδότηση του, με τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου της σε ανοδική πορεία κοκ., ο δρόμος της εξόδου είναι ίσως η βέλτιστη λύση – πόσο μάλλον όταν συνεχίζει να έχει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, τα οποία μπορούν να στηρίξουν ένα εθνικό νόμισμα.
Εκτός αυτού, η ενεργειακή εξάρτηση της Ιταλίας από τη Ρωσία είναι πολύ μεγάλη – ενώ έχει προσεγγίσει πριν από πολλά χρόνια την Κίνα, με την οποία υπάρχει ευρύτερη συνεργασία. Επομένως δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η μεγάλη σημασία που δίνει στο Ευρασιατικό Φόρουμ – αν και θα αντιμετωπίσει σίγουρα πιέσεις από τις ΗΠΑ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το Σεπτέμβριο του 2021 ο στρατηγός John E. Hyten, αντιπρόεδρος του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, είχε δηλώσει τα εξής: «Ο στόχος μας πρέπει να είναι να μην πάμε ποτέ σε πόλεμο με την Κίνα, να μην πάμε ποτέ σε πόλεμο με τη Ρωσία. Επειδή αυτή η ημέρα θα είναι μία φρικτή ημέρα για τον πλανήτη και μία φρικτή ημέρα για τις χώρες μας» (πηγή).
Εν τούτοις, με δεδομένη τη σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Ρωσία στο μέτωπο της Ουκρανίας, με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, καθώς επίσης με τις απειλητικές δηλώσεις του προέδρου Biden, όσον αφορά την ενεργό αμερικανική συμμετοχή υπέρ της Ταιβάν, είναι δύσκολο να αποφευχθεί κάτι τέτοιο – ενώ όταν δύο κυρίαρχα οικονομικά και πολιτικά συστήματα συγκρούονται, με το ένα υπερχρεωμένο και σε πορεία παρακμής, η συνήθης κατάληξη είναι ο πόλεμος.