Από: capital.gr - Stirlitz
«Κοιτάξτε αυτό το απλό μολύβι. Δεν υπάρχει κανένα άτομο στον κόσμο
που να μπορεί να το φτιάξει μόνο του. Αξιοσημείωτη δήλωση; Καθόλου. Το
ξύλο από το οποίο είναι φτιαγμένο, απ’ ό,τι ξέρω, προέρχεται από ένα
δέντρο που κόπηκε στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Για να κοπεί αυτό το
δέντρο χρειάστηκε ένα πριόνι, για να φτιαχτεί το πριόνι χρειάστηκε
ατσάλι, για να φτιαχτεί το ατσάλι χρειάστηκε σιδηρομετάλλευμα. Αυτή η
μύτη που την αποκαλούμε μολύβι αλλά στην πραγματικότητα είναι
συμπιεσμένος γραφίτης, δεν είμαι σίγουρος από πού προέρχεται αλλά νομίζω
ότι προέρχεται από ορυχεία της Νότιας Αμερικής. Αυτή η κόκκινη κορυφή
εδώ πάνω, η γομολάστιχα, ένα κομμάτι λάστιχου, προέρχεται πιθανώς από τη
Μαλαισία όπου τα καουτσουκόδεντρα δεν είναι καν εγχώρια φυτά αλλά
εισήχθησαν από τη Νότια Αμερική από κάποιον επιχειρηματία με τη βοήθεια
της βρετανικής κυβέρνησης. Αυτή η μεταλλική ταινία δεν έχω την παραμικρή
ιδέα από πού προέρχεται. Το ίδιο και η κίτρινη μπογιά, ή η μπογιά που
κάνει τις μαύρες ρίγες, ή η κόλλα που κρατάει το μολύβι σε ένα ενιαίο
σύνολο. Κυριολεκτικά χιλιάδες άνθρωποι συνεργάστηκαν για να φτιαχτεί
αυτό το μολύβι. Άνθρωποι που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, που πιστεύουν
σε διαφορετικές θρησκείες, που μπορεί να μισούσαν ο ένας τον άλλον αν
τύχαινε να συναντηθούν ποτέ. Όταν πηγαίνετε στο κατάστημα και αγοράζετε
αυτό το μολύβι, ουσιαστικά ανταλλάζετε λίγα λεπτά από τον χρόνο σας με
μερικά δευτερόλεπτα από τον χρόνο όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων. Τι
είναι όμως αυτό που τους έκανε όλους αυτούς να συνεργαστούν για να
φτιάξουν αυτό το μολύβι; Δεν υπήρξε κάποιος κομισάριος που να έστειλε
εντολές από κάποιο κεντρικό γραφείο. Ήταν η μαγεία του συστήματος τιμών,
η απρόσωπη λειτουργία των τιμών που τους έκανε να συνεργαστούν για να
φτιάξουν αυτό το μολύβι ώστε να μπορείτε να το αποκτήσετε εσείς έναντι
ενός ασήμαντου ποσού. Αυτός είναι ο λόγος που η λειτουργία της ελεύθερης
αγοράς είναι τόσο ουσιώδης, όχι μόνο για να προάγει την παραγωγικότητα,
αλλά ακόμη περισσότερο για να προάγει την αρμονία και την ειρήνη
ανάμεσα στους λαούς του κόσμου».
Η απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στρατιωτικά στην Ουκρανία έχει πολύ
ευρύτερες συνέπειες από την απόκτηση στρατηγικού βάθους για λογαριασμό
της Ρωσίας ή την παρεμπόδιση του ΝΑΤΟ να πλησιάσει περισσότερο στα
δυτικά σύνορά της. Με αυτή του την ενέργεια ο Πούτιν έσπασε ουσιαστικά
το «μολύβι του Φρήντμαν». Έδειξε ότι στο εξής οι χώρες που κατέχουν τους
πλουτοπαραγωγικούς πόρους καθώς και το ανθρώπινο παραγωγικό δυναμικό,
διαχωρίζουν τη θέση τους από εκείνες τις χώρες που ήκμασαν επί δεκαετίες
επειδή απλώς ήλεγχαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και
εκμεταλλεύονταν τους πόρους και την εργασία άλλων λαών. Δεν είναι
δυνατόν το 20% των κατοίκων του πλανήτη να καταναλώνει το 80% των πόρων,
και οι υπόλοιποι να αρκούνται σε ό,τι απομένει. Η Ευρασία και οι
δορυφόροι της δείχνουν να έχουν πλέον αφυπνιστεί και να έχουν
συνειδητοποιήσει τη δύναμη που έχουν να αλλάξουν εντελώς τους κανόνες
του παιγνιδιού. Με τις κινήσεις που κάνει η Ρωσία όχι μόνο στο
στρατιωτικό αλλά κυρίως στο οικονομικό πεδίο, επιχειρεί να ανατρέψει την
πορεία της παγκοσμιοποίησης όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα και όπως
είχαμε συνηθίσει να τη θεωρούμε δεδομένη.
Ήδη οι κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στη Ρωσία έχουν αρχίσει να
γυρίζουν μπούμερανγκ σε βάρος των δυτικών λαών που νιώθουν το τεράστιο
οικονομικό κόστος που αυτές συνεπάγονται. Η στρατιωτική ισχύς της
Αμερικής δεν πρόκειται να τη σώσει από τις δυσάρεστες συνέπειες του
εκτροχιασμού της παγκοσμιοποίησης. Αν ο Πούτιν έκανε μία φορά λάθος που
επιτέθηκε στην Ουκρανία, ο Μπάιντεν έκανε 10 φορές λάθος που έσπρωξε τη
Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας. Οι δύο αυτές Δυνάμεις από κοινού είναι
αυτάρκεις σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, τρόφιμα, φαρμακευτικά προϊόντα,
αλουμίνιο, νικέλιο, κοβάλτιο, λιπάσματα, υφάσματα, πλαστικά,
σιδηρομετάλλευμα, ξυλεία, χρυσό, πολύτιμα μέταλλα και σπάνιες γαίες. Η
επίπλαστη ευημερία της Δύσης στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην επιβολή του
δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, συχνά με τη βία των
όπλων. Η περίοδος αυτή όμως έφθασε στο τέλος της, και τώρα εισερχόμαστε
σε μια νέα εποχή όπου η Pax Americana τείνει να καταστεί παρελθόν. Το
μέλλον ανήκει σε εκείνες τις χώρες που είναι κατά το δυνατόν αυτάρκεις
τόσο σε πρώτες ύλες όσο και σε παραγωγική ικανότητα στον πρωτογενή και
δευτερογενή τομέα.
Μόνο ως γραφικότητες θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τις
διαμαρτυρίες της Δύσης για την απαίτηση του Πούτιν να πληρώνεται το
ρωσικό φυσικό αέριο σε ρούβλια. Δεν μπορεί κάποιος να επιβάλει
εξοντωτικές κυρώσεις σε μία άλλη χώρα και την ίδια στιγμή να
παραπονιέται που αυτή λαμβάνει μέτρα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά
της. Ας σκέφτονταν οι Ευρωπαίοι την εξάρτησή τους από το ρωσικό φυσικό
αέριο πριν επιλέξουν να κάνουν τη Ρωσία εχθρό τους. Αυτοί ήταν που τα
τελευταία 25 χρόνια δεν έφερναν καμία αντίρρηση στην αμερικανική εμμονή
να φθάσει το ΝΑΤΟ στο κατώφλι της Ρωσίας, τη στιγμή που η Ρωσία όχι μόνο
δεν επιθυμούσε καμία στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Δύση αλλά επεδίωκε
με κάθε τρόπο να συσφίξει τις εμπορικές σχέσεις μαζί της.
Θα αρκούσε η άρνηση έστω και μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ για να μην γίνει δεκτή η εισδοχή στη συμμαχία χωρών που ανήκαν στον άμεσο περίγυρο της Ρωσίας - αλλά τέτοια άρνηση δεν σημειώθηκε ποτέ και από κανέναν. Κάθε επιλογή σ’ αυτή τη ζωή έχει και το κόστος της, και οι Ευρωπαίοι τώρα πρέπει να πληρώσουν το κόστος της επιλογής τους να ταυτιστούν με την αμερικανική πολιτική άσκησης ασφυκτικής πίεσης σε βάρος της Ρωσίας. Για την ελληνική κυβέρνηση δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Οι πρόσφατες επανειλημμένες δηλώσεις Δένδια –φυσικά με τη σύμφωνη γνώμη του Μητσοτάκη– ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες που υπάρχουν στα υποθαλάσσια κοιτάσματά της, τα λένε όλα. Σε μία σοβαρή χώρα τέτοιοι ανεύθυνοι τύποι θα είχαν καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πρόκληση ανήκεστης βλάβης στα εθνικά συμφέροντα, αλλά στην Ελλάδα φιλοδοξούν να ξαναπάρουν την ψήφο του λαού.