Πράγματι, συχνά η κριτική στάση απέναντι στις πραγματικότητες που επιβάλλει η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ εμπεριέχει και κάποια δόση κριτικής, αν όχι στις ΗΠΑ καθεαυτές, τουλάχιστον στην στάση του απέναντι στην Ελλάδα.
Σήμερα, όμως, η κριτική απέναντι και στις ΗΠΑ καθεαυτές όχι μόνον αντιαμερικανισμό δεν συνιστά, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ουσιαστική αμερικανοφιλία.
Η Αμερική του Μπάιντεν οφείλει να γίνεται αντικείμενο δριμείας κριτικής από όποιον αγαπά την Αμερική και όσα σημαίνει το αμερικανικό όνειρο. Εάν, δηλαδή, κανείς έχει ως στόχο ζωής το αμερικανικό όνειρο, τότε μόνον απέναντι στην σημερινή αμερικανική ηγεσία μπορεί να βρίσκεται, καθώς η τελευταία είναι ο βασικότερος εχθρός του αμερικανικού ονείρου.
Η Αμερική των μέτρων και των περιορισμών, η Αμερική του ελέγχου των πολιτών, η Αμερική του περιορισμού της ελευθερίας και της ατομικής ιδιοκτησίας, η Αμερική της πλήρους υποταγής του πολίτη στο κράτος είναι ακριβώς το αντίστροφο από το αμερικανικό όνειρο, της απόλυτης πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας. Ή με τον Μπάιντεν, δηλαδή, μπορεί να είναι κανείς ή φιλελεύθερος (με την αρχική σημασία του όρου και όχι με αυτήν που τεχνηέντως δίνεται σήμερα στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού).
Μία Αμερική με ατζέντα πλήρους ελέγχου των πολιτών και υπαγωγής της Ελλάδος στην τουρκική επιρροή ειλικρινά τώρα ποιον φιλελεύθερο Έλληνα ενδιαφέρει;
Σήμερα, όποιος είναι με την Αμερική, με τον φιλελευθερισμό, με το αμερικανικό όνειρο οφείλει να είναι αντιαμερικανός. Όποιος πάλι γουστάρει απόλυτο κρατικό έλεγχο πάνω στους πολίτες και περιορισμό της ελευθερίας τους πρέπει να υποστηρίζει φανατικά την σημερινή Αμερική. Όσο κι αν διαφωνεί κανείς με το αμερικανικό όνειρο, είναι βέβαιο ότι το προτιμάει από την σημερινή εκτροπή του....