Από: capital.gr - Stirlitz
Οι προκλήσεις που έχει τώρα μπροστά του ο ρωσικός στρατός απλά τον
ξεπερνούν. Οι δυνάμεις του δεν επαρκούν αριθμητικά για να καταλάβουν
ολόκληρη την Ουκρανία (πόσο μάλλον να την κρατήσουν απέναντι σε έναν
εχθρικό πληθυσμό 44 εκατομμυρίων), και κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούν
να καταλάβουν ούτε το Κίεβο, μία πόλη με 3 εκατομμύρια κατοίκους που
ξεπερνά σε έκταση (820 τετραγωνικά χιλιόμετρα) ακόμη και τη Νέα Υόρκη
και είχε αρκετό χρόνο για να οχυρωθεί. Η ρωσική εκστρατεία στην Ουκρανία
δείχνει να έχει βαλτώσει, και επομένως το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς θα
τελειώσει όλο αυτό, δηλαδή πώς ο Πούτιν θα μπορέσει να τερματίσει τον
πόλεμο χωρίς να υποστεί τρομακτική πολιτική ζημιά και να κινδυνέψει να
χάσει την εξουσία.
Η πρόοδος που σημειώνουν οι ρωσικές δυνάμεις στο νότιο μέτωπο όπου
έχουν καταφέρει να αποκαταστήσουν τη χερσαία σύνδεση της Κριμαίας με την
υπόλοιπη Ρωσία, παρέχει στον Πούτιν τη δυνατότητα να επιχειρήσει κάποια
στιγμή να τερματίσει τον πόλεμο ισχυριζόμενος ότι «ο στόχος
επιτεύχθηκε», ότι οι ρωσόφωνοι του Ντονμπάς είναι πλέον ασφαλείς και ότι
η Κριμαία συνδέθηκε και πάλι με τον ρωσικό κορμό. Αυτό όμως ενέχει τον
κίνδυνο να μην δεχθεί να συνθηκολογήσει η ουκρανική πλευρά, να συνεχίσει
τον πόλεμο με τη βοήθεια της Δύσης, και πιθανώς να ζητήσει την ένταξή
της στο ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση αυτή η ουκρανική υπόθεση θα εξελισσόταν σε
μία φθοροποιό κατάσταση για τη Ρωσία που θα την οδηγούσε μοιραία σε ήττα
σε όλα τα επίπεδα.
Από τις δηλώσεις που κάνει ο Ζελένσκι, από τις κινήσεις του, και από
τους όρους που θέτει για να αποδεχθεί την κατάπαυση του πυρός και τον
τερματισμό του πολέμου είναι φανερό ότι πίσω από αυτόν βρίσκονται οι
Αμερικανοί οι οποίοι και του υπαγορεύουν τι να κάνει, τι να πει και πότε
να το πει. Αυτό που απαιτεί τώρα ο Ζελένσκι είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ,
να αποδεχθεί ο Πούτιν ότι ηττήθηκε κατά κράτος και να αποσύρει τα
στρατεύματά του ακόμη και από την Κριμαία και το Ντονμπάς! Είναι
ολοφάνερο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία περίπτωση,
άρα για να βάζουν οι ΗΠΑ τον Ζελένσκι να τηρεί τόσο σκληρή γραμμή ο
πραγματικός στόχος τους είναι να οδηγήσουν τον Πούτιν σε ένα αιματηρό
αδιέξοδο απ’ όπου να μην μπορεί να διαφύγει χωρίς να υποστεί τρομερή
ζημιά στο γόητρό του.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν ενδιαφέρεται φυσικά για την Ουκρανία, για
τις ζωές που χάνονται και για τις υλικές καταστροφές που γίνονται, αλλά
θεωρεί ότι βρήκε την ουρανοκατέβατη ευκαιρία να εμπλέξει τον Πούτιν σε
μία ατέρμονη πολεμική περιπέτεια η οποία θα του στοιχίσει πολύ ακριβά
από στρατιωτική, οικονομική, πολιτική και επικοινωνιακή άποψη, και
πιθανώς να φέρει πολιτικές ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Ρωσίας και να
τον ρίξει από την εξουσία. Ο Ζελένσκι θα τραβήξει τον πόλεμο μέχρι εκεί
που θα του πουν τα υπερατλαντικά αφεντικά του, ανεξαρτήτως των
καταστροφών και απωλειών που υφίσταται η χώρα του. Ο Πούτιν έχει
μπλέξει, πραγματικά, πολύ άσχημα διότι οι Αμερικανοί είναι αποφασισμένοι
να συνεχίσουν να τον πολεμούν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό. Ουσιαστικά,
τώρα πια δεν είναι η Ουκρανία στο έλεος του Πούτιν, αλλά ο Πούτιν στο
έλεος των Αμερικανών. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν μάλλον αρκετό
δρόμο ακόμα να διανύσουν. Δεν έχουμε διαφύγει επίσης καθόλου τον κίνδυνο
διάχυσης του πολέμου σε γειτονικά κράτη και κλιμάκωσής του.
Για όσο διάστημα διαρκεί ο πόλεμος στην Ουκρανία θα πρέπει να έχουμε
τον νου μας και στη Μέση Ανατολή διότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να
δούμε να ξεσπά και δεύτερος προληπτικός πόλεμος πολύ σύντομα. Μία από
τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία και των κυρώσεων που επιβλήθηκαν
στη Ρωσία είναι η κατακόρυφη αύξηση των τιμών του πετρελαίου και του
φυσικού αερίου. Αν στο εγγύς μέλλον η Δύση αποφασίσει να περιορίσει ή να
διακόψει τις εισαγωγές υδρογονανθράκων από τη Ρωσία (όπως συζητείται
έντονα), ένας από τους μεγάλους κερδισμένους θα είναι το Ιράν, το οποίο
επί χρόνια υφίσταται τρομερή οικονομική πίεση από τις κυρώσεις που του
έχουν επιβληθεί για το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Το ενδεχόμενο να γεμίσουν ξαφνικά τα ταμεία του Ιράν από τις
εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για
το Ισραήλ, το οποίο δεν διστάζει να δηλώνει δημοσίως ότι θεωρεί το Ιράν
ως «την υπ’ αριθμόν 1 υπαρξιακή απειλή σήμερα». Για να αποτρέψουν ένα
τέτοιο ενδεχόμενο οι Ισραηλινοί έχουν αναλάβει αυτόκλητα διαμεσολαβητικό
ρόλο στην ουκρανική κρίση ώστε να πείσουν τις δύο πλευρές να
σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να αποφευχθεί ο αποκλεισμός της Ρωσίας
από τον ενεργειακό εφοδιασμό της Δύσης και επομένως η εξάρτηση από το
Ιράν. Αν δεν το καταφέρουν, τότε οι Ισραηλινοί πιθανώς να κρίνουν ότι
δεν έχουν άλλη επιλογή από το να χτυπήσουν τώρα προληπτικά το Ιράν,
προτού αυτό επωφεληθεί από τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων δολαρίων που
θα του αποφέρει η δυναμική επάνοδός του στην παγκόσμια αγορά ενέργειας.
Στην περίπτωση αυτή θα είναι άκρως ενδιαφέρον να δούμε πώς θα
αντιμετωπιστεί ο προληπτικός πόλεμος του Ισραήλ σε βάρος του Ιράν σε
σχέση με εκείνον που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν κατά της Ουκρανίας. Είμαι
βέβαιος ότι οι ίδιες ακριβώς κυβερνήσεις της Δύσης που τώρα διαρρηγνύουν
τα ιμάτιά τους για την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα βρουν πολύ
φυσιολογική και απολύτως νόμιμη την επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν και
θα επαναλάβουν το γνωστό τροπάριο ότι το Ισραήλ έχει το «δικαίωμα στην
αυτοάμυνα» το οποίο όμως δεν αναγνωρίζουν στη Ρωσία. Το έχουμε ξαναδεί
άλλωστε αυτό το έργο να παίζεται πάρα πολλές φορές από το 1967 μέχρι
σήμερα.
Υ.Γ. Σε περίπτωση που επαληθευτεί το σενάριο που θέλει την Τουρκία
να «ξεφορτώνεται» τους ρωσικούς πυραύλους S-400 στέλνοντάς τους στην
Ουκρανία, προκειμένου να αρθούν οι αμερικανικές κυρώσεις σε βάρος της
και να «ξεπαγώσει» η προμήθεια των αεροσκαφών F-35, θεωρώ 100% βέβαιο
ότι οι Τούρκοι θα θέσουν στο ΝΑΤΟ ως απαραίτητη προϋπόθεση να στείλουμε
κι εμείς όλους τους δικούς μας πυραύλους S-300 στην Ουκρανία. Και τότε
θα δούμε πώς θα πάνε περίπατο οι δηλώσεις του Α/ΓΕΕΘΑ ότι τάχα «δεν
εξετάζεται κανένα απολύτως ενδεχόμενο παραχωρήσεως ή διαθέσεως οπλισμού,
το οποίο αδυνατίζει την άμυνα της χώρας».