Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Άποψη
Πριν από μερικές εβδομάδες ανέδειξε ο πρωθυπουργός του Καναδά, ποια είναι τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι κυβερνήσεις σήμερα, για να καταπνίγουν διαδηλώσεις. Ειδικότερα, όταν το ονομαζόμενο «Κομβόι της Ελευθερίας» παρέλυσε τόσο την πρωτεύουσα, όσο και την κυκλοφορία σε ολόκληρη τη χώρα, κήρυξε τον Καναδά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – εφαρμόζοντας τον αντίστοιχο νόμο και «παγώνοντας» τους τραπεζικούς λογαριασμούς πολλών φορτηγατζήδων (θανατηφόρο μέτρο, ειδικά σε μία εποχή που τα μετρητά χρήματα έχουν απονομιμοποιηθεί).
Προηγουμένως όμως, σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους χαρακτήριζαν ως ακροδεξιούς και φασίστες – ενώ τους δυσφήμιζαν ως μία περιθωριακή μειοψηφία και ακραία μειονότητα. Εν προκειμένω, σύμφωνα με το βιβλίο του Αμερικανού επιστήμονα B. Harcourt με τον τίτλο «Αντεπανάσταση» (πηγή), πρόκειται για μία στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων (Great Reset) με το όνομα: «πόλεμος κατά της εξέγερσης».
Πιο αναλυτικά, είναι μία πολιτική που προσπαθεί να αποτρέψει την εμφάνιση επαναστατικών τάσεων, πριν ακόμη εκδηλωθούν – μέσω της ανάληψης δράσεων εναντίον «εχθρών φάντασμα». Στην ουσία στοχεύει όλους τους Πολίτες – αποτελώντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης που είναι προ πολλού σε πλήρη άνθηση στις Η.Π.Α.
Το κεντρικό δόγμα αυτού του «αντεπαναστατικού πολέμου» είναι το ότι, ο πληθυσμός αποτελείται από τρεις βασικές ομάδες:
(α) από μία μικρή και ενεργή μειοψηφία επαναστατών,
(β) από μία εξίσου μικρή μειοψηφία ανθρώπων που αντιτίθενται στις εξεγέρσεις και
(γ) από μία μεγάλη και παθητική πλειοψηφία.
Περαιτέρω, οι ρίζες αυτής της νέας μορφής διακυβέρνησης ανάγονται σε ένα στρατιωτικό «υπόδειγμα» αντεπαναστατικού πολέμου – σε μία στρατηγική που σχεδιάστηκε αρχικά, για να καταπνίξει την αντίσταση στις αποικιακές περιοχές. Αργότερα εφαρμόσθηκε στην εξωτερική πολιτική και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της εκάστοτε χώρας – στρεφόμενη εναντίον του ίδιου του εγχωρίου πληθυσμού της.
Όσον αφορά τώρα τη σημασία αυτής της στρατηγικής, σε σχέση με τον εγχώριο αντεπαναστατικό πόλεμο, η πρώτη ενέργεια είναι η συλλογή και η ανάλυση όλων των προσωπικών δεδομένων του πληθυσμού – τα οποία σήμερα είναι εύκολα προσβάσιμα σε όλες τις κυβερνήσεις, μέσω της ψηφιοποίησης (που αποτελεί ως εκ τούτου την πρώτη προτεραιότητα όλων των «μεταρρυθμίσεων»), των διαδικτυακών εταιριών, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των smartphones κλπ., παρά το ότι ισχυρίζονται πως τα προστατεύουν.
Σύμφωνα με το συγγραφέα, ενθαρρύνονται οι άνθρωποι από τις κυβερνήσεις, από τους πολυεθνικούς ομίλους, καθώς επίσης από τα κοινωνικά ΜΜΕ, να εκθέσουν όσο πιο πολλά στοιχεία του χαρακτήρα τους γίνεται και να εξωτερικεύσουν τις απόψεις τους – έτσι ώστε να αφήσουν «ψηφιακά ίχνη», τα οποία επιτρέπουν στους ομίλους και στις κυβερνήσεις να δημιουργήσουν το ατομικό προφίλ του καθενός, καθώς επίσης να προσπαθήσουν να τον διαμορφώσουν όπως θέλουν.
Εκτός αυτού, η πλήρης γνώση των παραπάνω πληροφοριών είναι απαραίτητη για να μπορεί να διακρίνει μία κυβέρνηση τους εχθρούς και τους φίλους της – ενώ η ολοκληρωμένη συσσώρευση πληροφοριών χρησιμεύει στον εντοπισμό των δυνητικά επικίνδυνων μειονοτήτων, σε πρώιμο στάδιο. Αφού εντοπισθούν δε αυτές οι μειονότητες, υπό τη λογική του αντεπαναστατικού ή «αντιεξεγερσιακού» πολέμου, γίνεται προσπάθεια να διαχωρισθούν από το γενικό πληθυσμό και να εξαλειφθούν.
Παράλληλα, γίνεται επίσης προσπάθεια να κερδηθεί το συναίσθημα και η λογική της παθητικής πλειοψηφίας, με κάθε μέσον – αφού η πίστη της, η αφοσίωση της και τελικά η παθητικότητα της, είναι πιο σημαντική από κάθε τι άλλο. Όλα αυτά έχουν γίνει σε μεγάλο βαθμό κατανοητά, από τους κοινούς χειρισμούς της κρίσης του κορωναΐού εκ μέρους όλων των κυβερνήσεων – με τελικό αποτέλεσμα την επικράτηση της συγκεκριμένης μεθόδου.
Το γερμανικό παράδειγμα
Περαιτέρω, στο παράδειγμα της Γερμανίας, όταν εφαρμόσθηκαν τα γνωστά δρακόντεια μέτρα της πανδημίας (αυστηρά lockdowns κλπ.), με αποτέλεσμα να αρχίσουν να διαδηλώνουν οι άνθρωποι και να τα επικρίνει ένας σημαντικός αριθμός γιατρών, έγινε μεγάλη προσπάθεια να «απονομιμοποιηθούν» – καθώς επίσης να περιοριστούν τόσο η ελκυστικότητα, όσο και η επιρροή τους.
Όλα αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν σήμερα, αλλά σε μεγάλο βαθμό αθόρυβα και κρυφά – όπου, μεταξύ άλλων, καταγγέλλονται οι τραπεζικοί λογαριασμοί των επικριτικών δημοσιογράφων, καθώς επίσης των ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εκτός αυτού, οι «αντιφρονούντες» γιατροί χάνουν την άδεια άσκησης του επαγγέλματος τους, ενώ αυτοί που ασκούν μεγάλη επιρροή στην κοινή γνώμη δέχονται ακόμη και απειλές θανάτου – αναγκάζονται δε πολλές φορές να μεταναστεύσουν, για να αποφύγουν τα δυσανάλογα υψηλά πρόστιμα που τους επιβάλλονται από μεροληπτικούς δικαστές σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Εν προκειμένω, εάν ερευνήσει κανείς τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες τα δύο τελευταία έτη, θα διαπιστώσει πως φαίνεται από παντού η εφαρμογή της στρατηγικής του «αντιεξεγερσιακού» πολέμου – μεταξύ άλλων από το ότι, όσοι επέκριναν τα μέτρα εντοπίσθηκαν πολύ γρήγορα.
Έτσι η κυβέρνηση και τα κορυφαία ΜΜΕ που την υποστήριξαν, ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως να απομονώσουν και να συκοφαντήσουν αυτήν τη μειονότητα, από το γενικό και απαθή πληθυσμό – με τη χρήση όρων όπως «ακροδεξιοί εξτρεμιστές», «θεωρητικοί συνωμοσίας», «αρνητές της κορώνας», «ψεκασμένοι», «ανόητοι γραφικοί» κοκ.
Παράλληλα, χρησιμοποίησαν κάθε μέσον για να επηρεάσουν τον παθητικό πληθυσμό, επισημαίνοντας επανειλημμένα τους πιθανούς κινδύνους και υποδηλώνοντας ταυτόχρονα ακατάσχετη βούληση για δράση – χρησιμοποιώντας επί πλέον σκόπιμα συναισθηματικές λέξεις όπως «αλληλεγγύη» ή «πίστη στην εξέλιξη της ιατρικής», ακριβές διαφημιστικές εκστρατείες μεγάλης κλίμακας, οικονομικά κίνητρα για την προσέλκυση διασημοτήτων κοκ.
Φροντίζουν δε πάντοτε να έχουν την υποστήριξη των αριστερών κομμάτων, λόγω του ότι θεωρούνται ηθικά – κατ’ ανάλογο τρόπο, όπως η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση και η παράνομη μετανάστευση, τον αριστερό διεθνισμό.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ο αντεπαναστατικός πόλεμος είναι τόσο δόλιος, όσο και αποτελεσματικός – ενώ συνδυάζει το στρατιωτικό τρόπο με τον πολιτικό για πρώτη φορά στην ιστορία και με μία μέθοδο που δεν υπήρχε σε προηγούμενα μοντέλα. Στην ουσία πρόκειται για μία νέα μορφή διακυβέρνησης, για μία νέα μορφή τυραννίας καλύτερα, όπου δεν γίνονται πια σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες – μέσω της λογικής ενός προσομοιωμένου αποτρεπτικού κινδύνου. Τα παραδείγματα στην Ελλάδα των μνημονίων είναι αρκετά – καλύτερα όμως να τα αναζητήσει κανείς μόνος του, παύοντας να εθελοτυφλεί. Ας λάβει όμως υπ’ όψιν πως εν μέσω πανδημίας ξεπουλιόνται τα πάντα, ενώ οι τιμές έχουν εκτοξευθεί στα ύψη – χωρίς καμία απολύτως αντίδραση.