 |
| REUΤΕRS/Jonathan Ernst |
Ο Πούτιν έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς ο Ζελένσκι έχει ήδη παραδεχτεί ότι απέρριψε την ιδέα της ένταξης στο ΝΑΤΟ
strategic-culture.org - Martin Jay / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δημιουργεί νέα γεωπολιτικά προηγούμενα σε όλο τον κόσμο, γεγονός που καθιστά δύσκολο για τους αναλυτές να συντάξουν τη συνήθη λίστα «νικητών και ηττημένων» που συνήθως προσφέρεται. Η Κίνα, χωρίς αμφιβολία, μοιάζει περισσότερο με νικητή, όταν αναλογιστούμε όχι μόνο τις νέες συμφωνίες που έχει συνάψει τόσο στη Ρωσία, αγοράζοντας περιουσιακά στοιχεία πετρελαϊκών εταιρειών σε τιμές ευκαιρίας, αλλά και θέτοντας ένα νέο παράδειγμα για τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον που πρόσφατα έστειλε ένα των κορυφαίων μανδαρίνων της να την απειλήσει, αν συνέχιζε να βοηθά τη Ρωσία στον πόλεμο της στην Ουκρανία. Αγνόησε την Ουάσιγκτον και στήριξε τη Ρωσία σε πολλά επίπεδα, ενισχύοντας την τριάδα των ανατολικών δυνάμεων – Ρωσία, Κίνα και Ινδία – και τη θέση τους στην παγκόσμια οικονομία ακόμη περισσότερο.
Και μετά, υπάρχει η Σαουδική Αραβία, της οποίας ο ζωηρός ηγέτης, ο νεαρός διάδοχος που αποκαλείται «MBS» δεν έχει ποτέ πραγματικά ξεπεράσει το πώς τον εγκατέλειψε ο Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια ενός μάλλον αμήχανου βαφτίσματος της ύβρις από τον παγκόσμιο Τύπο για την φρικτή δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Τζο Μπάιντεν και οι Σαουδάραβες δεν έχασαν ποτέ ανοίγοντας διαύλους διπλωματίας και συνεργασίας με καταιγισμό ιδεών με τη Μόσχα, πεπεισμένοι πως όταν ξεκινήσει η εξέγερση του λαού τους –και θα γίνει μια μέρα– ότι η Ρωσία μπορεί να είναι εκεί για αυτούς, όπως ήταν στη Συρία για τον Άσαντ.
Οι Σαουδάραβες στην πραγματικότητα τα πάνε καλά τώρα με πολύ υψηλότερες τιμές πετρελαίου και τις σχέσεις τους με την Κίνα να βελτιώνονται καθημερινά. Ως σάλος από τον MBS στον Μπάιντεν, ο πρώτος αγνόησε πρόσφατα τις εκκλήσεις του να παράγει περισσότερο πετρέλαιο καθώς πλησιάζουν οι ενδιάμεσες εκλογές, κάτι που θα γίνει αισθητό από τους Δημοκρατικούς στις κάλπες όταν χαθούν ψήφοι λόγω των υψηλών τιμών ενέργειας κάτι για το οποίο κατηγορείται ο Μπάιντεν. Είναι μια παρόμοια ιστορία με τον Μπόρις Τζόνσον και τον MBS που έστειλαν πρόσφατα τον Βρετανό ηγέτη με ένα τσίμπημα στο αυτί του, όταν ζήτησε από τον διάδοχο του διαδόχου μια καλύτερη συμφωνία για το πετρέλαιο. Τόσο πολύ για την ιδιαίτερη σχέση με την ίδια τη χώρα που δημιούργησε την ίδια την οικογένεια – των Saud – που τώρα κατέχει αυτό που σήμερα ονομάζεται Σαουδική Αραβία. Όχι κρατούμενοι, Μπόρις.
Με την Κίνα, είναι win-win. Ο MBS εκδικείται τις ΗΠΑ που εξακολουθούν να θέλουν τη χώρα να είναι σκυλάκι τους και να αποδέχεται τα δόγματα της ηγεμονίας των ΗΠΑ, ενώ πουλάει περισσότερο πετρέλαιο στην Κίνα, σε Γιουάν που πλήττει ακόμη περισσότερο τις ΗΠΑ. Η Κίνα μπορεί επίσης να δείξει στους Αμερικανούς πως στην πραγματικότητα δεν είναι η υπερδύναμη που πιστεύουν ότι είναι, ρίχνοντας το δολάριο για τις πωλήσεις πετρελαίου και κοιτάζοντας το νέο μοντέλο του «Ανατολικού μπλοκ», όπου πραγματικά μας οδηγεί ολόκληρος ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Ένας βάναυσος και απλός δυαδικός κόσμος, όπου τα πάντα χωρίζονται τακτοποιημένα σε δύο ομάδες, των οποίων οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις αποθαρρύνονται να περάσουν τα όρια στο στρατόπεδο του ενός και του άλλου. Σκεφτείτε το νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας στη μία πλευρά με το δικό της τραπεζικό σύστημα που αντικαθιστά το Swift, τους δικούς του κανόνες για το Διαδίκτυο, το δικό του eBay, το δικό του Facebook, τα δικά του νομίσματα (συμπεριλαμβανομένης της κρυπτογράφησης) και μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που πιθανώς απορρίπτει εντελώς τα όπλα και τις τράπεζες των ΗΠΑ, καθώς και τις δυτικές αγορές ενέργειας.
Οι Σαουδάραβες στην πραγματικότητα τα πάνε καλά τώρα με πολύ υψηλότερες τιμές πετρελαίου και τις σχέσεις τους με την Κίνα να βελτιώνονται καθημερινά. Ως σάλος από τον MBS στον Μπάιντεν, ο πρώτος αγνόησε πρόσφατα τις εκκλήσεις του να παράγει περισσότερο πετρέλαιο καθώς πλησιάζουν οι ενδιάμεσες εκλογές, κάτι που θα γίνει αισθητό από τους Δημοκρατικούς στις κάλπες όταν χαθούν ψήφοι λόγω των υψηλών τιμών ενέργειας κάτι για το οποίο κατηγορείται ο Μπάιντεν. Είναι μια παρόμοια ιστορία με τον Μπόρις Τζόνσον και τον MBS που έστειλαν πρόσφατα τον Βρετανό ηγέτη με ένα τσίμπημα στο αυτί του, όταν ζήτησε από τον διάδοχο του διαδόχου μια καλύτερη συμφωνία για το πετρέλαιο. Τόσο πολύ για την ιδιαίτερη σχέση με την ίδια τη χώρα που δημιούργησε την ίδια την οικογένεια – των Saud – που τώρα κατέχει αυτό που σήμερα ονομάζεται Σαουδική Αραβία. Όχι κρατούμενοι, Μπόρις.
Με την Κίνα, είναι win-win. Ο MBS εκδικείται τις ΗΠΑ που εξακολουθούν να θέλουν τη χώρα να είναι σκυλάκι τους και να αποδέχεται τα δόγματα της ηγεμονίας των ΗΠΑ, ενώ πουλάει περισσότερο πετρέλαιο στην Κίνα, σε Γιουάν που πλήττει ακόμη περισσότερο τις ΗΠΑ. Η Κίνα μπορεί επίσης να δείξει στους Αμερικανούς πως στην πραγματικότητα δεν είναι η υπερδύναμη που πιστεύουν ότι είναι, ρίχνοντας το δολάριο για τις πωλήσεις πετρελαίου και κοιτάζοντας το νέο μοντέλο του «Ανατολικού μπλοκ», όπου πραγματικά μας οδηγεί ολόκληρος ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Ένας βάναυσος και απλός δυαδικός κόσμος, όπου τα πάντα χωρίζονται τακτοποιημένα σε δύο ομάδες, των οποίων οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις αποθαρρύνονται να περάσουν τα όρια στο στρατόπεδο του ενός και του άλλου. Σκεφτείτε το νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας στη μία πλευρά με το δικό της τραπεζικό σύστημα που αντικαθιστά το Swift, τους δικούς του κανόνες για το Διαδίκτυο, το δικό του eBay, το δικό του Facebook, τα δικά του νομίσματα (συμπεριλαμβανομένης της κρυπτογράφησης) και μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που πιθανώς απορρίπτει εντελώς τα όπλα και τις τράπεζες των ΗΠΑ, καθώς και τις δυτικές αγορές ενέργειας.
Αλλά θα υπάρξουν θύματα όταν καταμετρηθούν οι σάκοι των σωμάτων και γίνει ανάλυση. Οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας πιθανότατα θα είναι πολύ κακές, σίγουρα όσο ο Ρετζέπ Ερντογάν παραμένει στην εξουσία, καθώς ο Πούτιν δεν πρόκειται να τον συγχωρήσει που προμήθευσε θανατηφόρα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη στις ουκρανικές δυνάμεις και έκλεισε τον Βόσπορο - παρά την παρωδία και των δύο χωρών στις αυναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών στη Μόσχα. Άλλες διαιρέσεις θα είναι αξιοσημείωτες εντός των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ καθώς γίνεται σαφές πως και οι δύο αυτοί οργανισμοί έχουν βαθιά ριζωμένα πολιτιστικά και πολιτικά προβλήματα τόσο εσωτερικά όσο και σε γενικές γραμμές, τα οποία απλώς δεν τους επιτρέπουν να αναλάβουν τολμηρά καθήκοντα όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Οι τρεις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των οποίων οι ηγέτες επισκέφτηκαν την Ουκρανία θα αισθάνονται πολύ απογοητευμένες από τα περισσότερα κράτη μέλη της ΕΕ και τους εταίρους του ΝΑΤΟ, όταν οι φόβοι τους δε γίνονται σεβαστοί. Αναπόφευκτα θα αναπτύξουν ισχυρότερους δεσμούς με την κυβέρνηση Ζελένσκι ενώ θα γίνουν πιο έντονοι απέναντι στις Βρυξέλλες και τον αυταρχικό τους τρόπο.
Και η ΕΕ δεν πάει καθόλου καλά. Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν, όταν επιτέλους έρθει η ειρήνη και αναμένεται η ΕΕ να χρηματοδοτήσει τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια ευρώ σε βοήθεια για την ανασυγκρότηση, αν θα μπορούσε η ΕΕ να είχε κάνει κάτι νωρίτερα για να αποτρέψει την κλιμάκωση, δεδομένου ότι ήταν οι Βρυξέλλες από το 2004 που είχαν δώσει σήμα στην Ουκρανία να θεωρήσει τον εαυτό της υποψήφια για ένταξη. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως ως μέρος του τιμήματος του να παίζει σκληρά, η ΕΕ θα πρέπει να αποδεχθεί ότι οι δικές της ενέργειες οδήγησαν επίσης τη Μόσχα να κάνει ντάμπινγκ στο ευρώ ως μέρος των ταμειακών της αποθεμάτων και να χρησιμοποιεί το κινεζικό σύστημα εκκαθάρισης για τις τράπεζές της όλο και περισσότερο.
Μπορούμε βεβαίως να περιμένουμε περισσότερο διχασμό και ενδομαχίες, όπως είδαμε νωρίτερα όταν τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στους όρους της βοήθειας αναδιάρθρωσης του Covid, όταν συζητείται πόσα χρήματα πρέπει να πάνε στην Ουκρανία και στη βαθιά διεφθαρμένη επιχειρηματική ελίτ του Zelensky.
Ο Πούτιν, εν τω μεταξύ έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αφού ο Ζελένσκι ήδη παραδέχτηκε ότι απέρριψε την ιδέα της ένταξης στο ΝΑΤΟ, κάτι που αποτελεί σημαντικό πλήγμα για την αξιοπιστία του ως μια συνένωση απέναντι στο επιχειρηματικό / γεωπολιτικό μπλοκ Ρωσίας-Κίνας-Ινδίας. Εκείνοι που δείχνουν προς τον Πούτιν και τον κατηγορούν χαζά ότι είναι σοβιετικός αναχρονιστής, αποτυγχάνουν να δουν την ειρωνεία της Δύσης να παίζει μεγάλο ρόλο στην πρόκληση του από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν άρχισαν οι αθετημένες υποσχέσεις για επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Ή, εν προκειμένω, η σταλινική νοοτροπία πίσω από την απόφαση της ΕΕ να αποκόψει τα μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας από τον υπόλοιπο κόσμο, κάτι που μου θυμίζει τους Ναζί που έκαιγαν βιβλία στα τέλη της δεκαετίας του '30.
Και η ΕΕ δεν πάει καθόλου καλά. Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν, όταν επιτέλους έρθει η ειρήνη και αναμένεται η ΕΕ να χρηματοδοτήσει τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια ευρώ σε βοήθεια για την ανασυγκρότηση, αν θα μπορούσε η ΕΕ να είχε κάνει κάτι νωρίτερα για να αποτρέψει την κλιμάκωση, δεδομένου ότι ήταν οι Βρυξέλλες από το 2004 που είχαν δώσει σήμα στην Ουκρανία να θεωρήσει τον εαυτό της υποψήφια για ένταξη. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως ως μέρος του τιμήματος του να παίζει σκληρά, η ΕΕ θα πρέπει να αποδεχθεί ότι οι δικές της ενέργειες οδήγησαν επίσης τη Μόσχα να κάνει ντάμπινγκ στο ευρώ ως μέρος των ταμειακών της αποθεμάτων και να χρησιμοποιεί το κινεζικό σύστημα εκκαθάρισης για τις τράπεζές της όλο και περισσότερο.
Μπορούμε βεβαίως να περιμένουμε περισσότερο διχασμό και ενδομαχίες, όπως είδαμε νωρίτερα όταν τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στους όρους της βοήθειας αναδιάρθρωσης του Covid, όταν συζητείται πόσα χρήματα πρέπει να πάνε στην Ουκρανία και στη βαθιά διεφθαρμένη επιχειρηματική ελίτ του Zelensky.
Ο Πούτιν, εν τω μεταξύ έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αφού ο Ζελένσκι ήδη παραδέχτηκε ότι απέρριψε την ιδέα της ένταξης στο ΝΑΤΟ, κάτι που αποτελεί σημαντικό πλήγμα για την αξιοπιστία του ως μια συνένωση απέναντι στο επιχειρηματικό / γεωπολιτικό μπλοκ Ρωσίας-Κίνας-Ινδίας. Εκείνοι που δείχνουν προς τον Πούτιν και τον κατηγορούν χαζά ότι είναι σοβιετικός αναχρονιστής, αποτυγχάνουν να δουν την ειρωνεία της Δύσης να παίζει μεγάλο ρόλο στην πρόκληση του από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν άρχισαν οι αθετημένες υποσχέσεις για επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Ή, εν προκειμένω, η σταλινική νοοτροπία πίσω από την απόφαση της ΕΕ να αποκόψει τα μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας από τον υπόλοιπο κόσμο, κάτι που μου θυμίζει τους Ναζί που έκαιγαν βιβλία στα τέλη της δεκαετίας του '30.