Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Συνέβη επίσης την ημέρα αφότου η υπουργός Εμπορίου Anne-Marie Trevelyan πίεσε ξεδιάντροπα την πρώην ινδική αποικία της χώρας της για την αρχή της ουδετερότητάς της εν μέσω της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Αυτή η εχθρότητα δεν είναι απλώς παθολογική, αλλά ωθείται επίσης με συμφέροντα στο κοινό προκειμένου να καλυφθούν οι πολλές ανασφάλειες του Ηνωμένου Βασιλείου. Το γεωπολιτικό του μέλλον μετά το Brexit παρέμενε αβέβαιο για αρκετά χρόνια μετά από αυτό το ιστορικό δημοψήφισμα, με τους παρατηρητές να αναρωτιούνται εάν θα περιοριζόταν στον απομονωτισμό, θα εμπλέκονταν ενεργά περισσότερο με το μη δυτικό κόσμο ή θα επέστρεφε στην προηγούμενη πολιτική του να προσπαθεί να διχάσει και να κυβερνήσει την Ευρώπη.
To πρώτο που αναφέρθηκε απορρίφθηκε ενώ έγιναν αρκετές προσπάθειες για την προώθηση του δεύτερου μέσω πιθανών εμπορικών συμφωνιών και άλλων μορφών διμερούς συνεργασίας με τέτοιες χώρες. Τελικά, ωστόσο, προφανώς αποφασίστηκε να αφαιρεθεί μια σελίδα από την αυτοκρατορική ιστορία της επιστρέφοντας στη στερεότυπη ανάμιξή της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα, ωστόσο, είναι ότι το Ηνωμένο Βασίλειο προωθεί αυτούς τους στόχους κατόπιν εντολής του Αμερικανού προστάτη του αντί να επιδιώκει τα δικά του συμφέροντα.
Ο κάποτε παγκόσμιος ηγεμόνας δεν είναι παρά μια σκιά του πρώην εαυτού του, που περιορίζεται σε έναν ολοένα και πιο απελπισμένο γεωπολιτικό παράγοντα που θα κάνει τα πάντα για την προσοχή προκειμένου να παραμείνει σχετικός στην παγκόσμια συνείδηση. Θα μπορούσε να στραφεί προς τα μέσα για να ασχοληθεί με τα μυριάδες εσωτερικά ζητήματα που συνδέονται με τη μη βιώσιμη και κατάφωρα άνιση οικονομική βάση πάνω στην οποία χτίζεται τώρα η σύγχρονη οικονομία του, τις ανησυχίες που σχετίζονται με τη μετανάστευση που εγείρουν ερωτήματα για το μέλλον της βρετανικής ταυτότητας και πολλά άλλα τέτοια ζητήματα, αλλά επέλεξε αντ' αυτού να βουτήξει με το κεφάλι στις ευρωπαϊκές υποθέσεις ως ένας από τους κορυφαίους αντιπροσώπους των ΗΠΑ στην υλοποίηση του "διαίρει και βασίλευε" μαζί με τη πρόσφατα συμμαχική Πολωνία.
Η ειρωνεία είναι ότι ο ιστορικός αποικιστής έχει πλέον μετατραπεί σε αποικία του πρώην υποκειμένου του, αν και ο περήφανος λαός του δεν πρέπει ποτέ να συνειδητοποιήσει αυτό το πραγματικά επαίσχυντο γεγονός, γι' αυτό και η παθολογική ρωσοφοβία του Ηνωμένου Βασιλείου προωθείται τόσο επιθετικά στο κοινό τις τελευταίες μέρες. Το κοινό-στόχος παραπλανάται πιστεύοντας ότι το Λονδίνο αντιστέκεται ανεξάρτητα στο «ρωσικό ιμπεριαλισμό», όπως το χειραγώγησαν ιστορικά για να πιστέψουν σε περασμένους αιώνες, κάτι που υποτίθεται πως τους γεμίζει περηφάνια.
Αντίθετα, χρησιμεύει μόνο για να επιβεβαιώσει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει επιστρέψει στους παλιούς τρόπους ανάμιξής του, αν και αυτή τη φορά για να υποστηρίξει τα συμφέροντα του νέου προστάτη του αντί των δικών του αντικειμενικών που αναμφισβήτητα έγκεινται στη διατήρηση (όσο ατελώς) ρεαλιστικών δεσμών με την Ευρασιατική Μεγάλη δύναμη.
Είναι πολύ πιο εύκολο να αναβάλει κανείς επ' αόριστον την επίλυση αυτών των ζητημάτων, όπως είναι πιο βολικό να πάρεις μια σελίδα από τα βιβλία της ιστορίας αντί να χαράξεις φιλόδοξα μια νέα πορεία για το μέλλον μέσω αμοιβαία επωφελών δεσμεύσεων με τον Παγκόσμιο Νότο που θα μπορούσαν να είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μυθιστορήματος για αυτόν τον άλλοτε παγκόσμιο ηγεμόνα στην αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη.
Το μάθημα που πρέπει να αντληθεί είναι ότι ακόμη και μια χώρα που αποτελείται από πολύ περήφανους ανθρώπους μπορεί να καταλήξει να ξεπουλήσει τα αντικειμενικά της συμφέροντα εάν η ηγεσία της και τα μέλη της μόνιμης στρατιωτικής, πληροφοριών και διπλωματικής γραφειοκρατίας της («βαθύ κράτος») είναι διεφθαρμένα. Η τραγωδία όλων είναι πως ο βρετανικός λαός προφανώς δεν είναι τόσο μανιωδώς ρωσοφοβικός όσο η κυβέρνησή του και αξίζει να καθοδηγείται από εκείνους που έχουν στο επίκεντρο τα καλύτερα συμφέροντα του πληθυσμού, όχι από εκείνους μιας ξένης ελίτ στα μισά του κόσμου, που είναι καταδικασμένος στην αποσταθεροποίηση της Ευρασίας.