Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν μια τραγική αλυσίδα γεγονότων που αφήνουν πίσω τους τα ερείπια μιας – κάποτε – ευτυχισμένης οικογένειας. Ο επίλογος μιας τραγωδίας που ξεκίνησε να γράφεται το 2011 για μια… κάμερα, ολοκληρώθηκε με μια πολύ οδυνηρή είδηση, το θάνατο της γιατρού Σιμόνα Βιρτζίλι που νικήθηκε από τον καρκίνο.
Δέκα χρόνια από τη δολοφονία που συγκλόνισε την Ελλάδα
Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη συγκλονιστική δολοφονία που είχε σοκάρει το πανελλήνιο. Ήταν ξημερώματα Τρίτης 10 Μαΐου του 2011, όταν ο σύζυγος της Σιμόνα, Μανώλης Καντάρης, βάδιζε βιαστικά προς το αυτοκίνητο του. Κρατούσε μια κάμερα στο χέρι, ενθουσιασμένος και ανυπόμονος να απαθανατίσει τον ερχομό του παιδιού του.
Αυτή η κάμερα που πουλήθηκε για 120 ευρώ, μέσα σε 14 δευτερόλεπτα κοστολογήθηκε ακριβότερα από μια ανθρώπινη ζωή. Έγινε η ματωμένη λεία τριών αφγανών και η αρχή ενός οικογενειακού δράματος. Οι ληστές επιτέθηκαν στον Μανώλη για να του πάρουν την κάμερα, μαχαιρώνοντας τον 3 φορές, στα πλευρά, στον λαιμό και στα χέρια. Και αφήνοντας τον αιμόφυρτο να ξεψυχήσει στο πεζοδρόμιο.
Η Σιμόνα Βιρτζίλι είχε αποκαλύψει πως αμέσως το ένστικτό της σήμανε συναγερμό. Ενώ τον περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας, άρχισε να κατακλύζεται από μαύρες σκέψεις. Λίγο αργότερα, το εσωτερικό σήμα κινδύνου, επιβεβαιώθηκε με εικόνες φρίκης. Αστυνομία, κόκκινες κορδέλες, ένα γνώριμο παπούτσι, και τέλος η όψη του νεκρού Μανώλη. Ένας 44χρονος οικογενειάρχης κειτόταν νεκρός, για ένα άψυχο μηχάνημα που βγάζει φωτογραφίες.
Ένας θάνατος και μία νέα ζωή…
Ετοιμόγεννη καθώς ήταν, δεν είχε χρόνο ούτε να θρηνήσει, να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, να επεξεργαστεί τον εφιάλτη που χτύπησε το σπιτικό της. Διαδραματιζόταν ένα συγκλονιστικό παράδοξο. Μια ζωή είχε μόλις φύγει άδικα, και μια άλλη ήταν έτοιμη να έρθει στον κόσμο. Το παντοδύναμο μητρικό ένστικτο, βοήθησε τη Σιμόνα να «κατεβάσει τον διακόπτη» γιατί όπως έλεγε η ίδια: «εκείνη τη στιγμή έπρεπε να προστατεύσω κάποιον ο οποίος ήταν πιο αδύναμος από εμένα, και ερχόταν στη ζωή».
Για το αθώο έμβρυο που κυοφορούσε αυτή η ηρωίδα, δεν υφίστατο ακόμα θάνατος, έγκλημα, αδικία. Μόνο η θαλπωρή των μητρικών σπλάχνων που το φιλοξένησαν, και η ιερή θέληση της μάνας να φέρει τον καρπό του αδικοχαμένου Μανώλη στη ζωή.
Μέσα στο ασθενοφόρο, στον δρόμο για το μαιευτήριο, διάλεξε το όνομα της κόρης τους. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από «Εμμανουέλα». Τιμώντας έτσι τον σύζυγο, που έγινε κομμάτι ενός τραγικού κύκλου της ζωής. Σκηνικό βγαλμένο – θαρρείς – από αρχαία τραγωδία. Ο Μανώλης είχε κοιμηθεί και η Εμμανουέλα επρόκειτο να ξυπνήσει, ανοίγοντας τα μάτια για πρώτη φορά στον κόσμο.
Σε τι κόσμο όμως; Σε αυτόν που πολεμούσε η Σιμόνα να κάνει καλύτερο. Ως πανάξια μητέρα δύο παιδιών. Ως αγωνίστρια για να γεμίσει το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε ο χαμός του συζύγου της. Ως μαχήτρια στη πρώτη γραμμή υγείας, σώζοντας πλήθος ασθενών της. Ήταν πνευμονολόγος και διευθύντρια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν».
Πάλευε να σώζει ζωές, άλλα είχε την ατυχία να ζει σε ένα κράτος που κοιτάζει με παγερή αδιαφορία την επέλαση της εγκληματικότητας. Που αφήνει μια κοινωνία να μαστίζεται από το οργανωμένο έγκλημα. Από εισαγόμενη (ή άλλες φορές ντόπια) βαρβαρότητα που αξιολογεί μια αθώα ζωή, φθηνότερα από 120 ευρώ.
Μια αληθινή ηρωίδα που δεν είχε απαντήσεις…
Αυτός ο κόσμος είναι σίγουρα αδυσώπητος, άλλα τα παιδιά της Σιμόνα είχαν την ευλογία να γνωρίσουν μια ηρωίδα που πάλεψε να ξαναστήσει μια οικογένεια από τις στάχτες της. Είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την πολύτιμη ρίζα τους. Να εμπνευστούν από το παράδειγμα της και να το μιμηθούν. Ίσως και να συνεχίσουν τους αγώνες της. Να ζήσει μέσα από τις πράξεις τους το πνεύμα της μητέρας τους.
Και γιατί όχι, να διεκδικήσουν λίγο έδαφος πιο δίκαιης ζωής, δικαιώνοντας τη μνήμη της.
Ο Θεός μπορεί να βγάλει ακτίνα ελπίδας, ακόμα και μέσα από τις πιο ασύλληπτες τραγωδίες. Αυτό δίδαξε πρώτα ο ίδιος, με το μαρτύριο που υπέστη στο Σταυρό και την ένδοξη Ανάσταση του. Και αν κάποιοι μιλήσουν για αδικία της ζωής, είναι ανθρώπινο, άλλα όχι αληθινό. Τα μέτρα του Θεού είναι διαφορετικά από τα ανθρώπινα.
Μέχρι και άνθρωποι που θαυματουργούσαν και μιλούσαν με την Παναγία και τους Αγίους, όπως ο Πορφύριος και ο Παΐσιος, επίτρεψε ο Θεός να νοσήσουν από την επάρατη νόσο. Οι ήδη αστραποβόλες ψυχές τους, γυαλίστηκαν σαν διαμάντια, και αναχώρησαν για την αιώνια ζωή. Κανείς δεν ξέρει πόσο υπέφερε αυτή η γυναίκα, που βίωνε έναν προσωπικό γολγοθά.
Η Σιμόνα πάλεψε με τον καρκίνο, άλλα δε νίκησε. Είχε μέσα της θυμό που την έφθειρε ψυχοσωματικά. Το έλεγε. Και πώς να μην έχει; Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε επαρκώς. Δύο από τους τρεις δράστες καταδικάστηκαν σε ισόβια και 23 χρόνια κάθειρξη. Ο τρίτος και φερόμενος ως βασικός υπεύθυνος για τη δολοφονία, παραμένει ελεύθερος. Πιθανό να δραπέτευσε εκτός συνόρων.
Σιμόνα Βιρτζίλι: Τι έχουμε να πούμε στα παιδιά της;
Δέκα χρόνια μετά τον χαμό του Μανώλη, τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Η εγκληματικότητα έχει γίνει χειρότερη. Η ανασφάλεια μεγαλύτερη. Η αδιαφορία του κράτους περισσότερη. Ασφαλώς καμιά ποινή και καμία σύλληψη δεν θα μπορούσε να φέρει πίσω τον Μανώλη.
Όμως ο μεγάλος καημός της Σιμόνα, ήταν πάντα τα 2 μικρά παιδιά. Τα δύο παιδάκια πρώτης γυμνασίου και πέμπτης δημοτικού, που έμειναν ορφανά από το βράδυ της Πέμπτης. Όπως έλεγε η ίδια στη συγκλονιστική συνέντευξη της: «Κάποια στιγμή θα ρωτήσουν: ‘’και τι έγινε μαμά ο κακός;’’. Και εκεί τι θα τους πούμε; Έφυγε ατιμώρητος; Τον συγχώρεσαν; Τον ξέχασαν; Δεν πρέπει για τα παιδιά να υπάρχει μια απόδοση δικαιοσύνης;».
Τελικά τι έχουμε να απαντήσουμε σήμερα στα παιδιά της Σιμόνα; Ως κοινωνία. Ως κράτος. Ως συνάνθρωποι. Μπορούμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια; Μπορούμε να υποσχεθούμε δικαιοσύνη για κάθε νέο «Μανώλη» που δολοφονείται; Μπορούμε να τους αντιτείνουμε ένα καλύτερο αύριο;
Μια δεκαετία μετά, η Σιμόνα ξαναέσμιξε με τον Μανώλη στην αιώνια ζωή. Αναπαύθηκε η ψυχούλα της. Όμως το σμίξιμο της κοινωνίας μας απέναντι στην αδικία, παραμένει άπιαστο όνειρο. Τα παιδιά καλούνται να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο, που αδυνατεί να τους εξηγήσει το «γιατί».
Αυτό το «γιατί» που λύγισε τις δυνάμεις της Σιμόνα Βιρτζίλι. Αιωνία της η μνήμη…