Του Βαγγέλη Χωραφά
Εκπαιδεύτηκε ως ελεύθερη σκοπευτής, μια ειδικότητα που ακολούθησαν περίπου 2.484 γυναίκες, από τις οποίες επιβίωσαν στο τέλος του πολέμου περίπου 500. Υπήρξαν παραινέσεις να ακολουθήσει άλλες ειδικότητες, όπως αυτή της νοσοκόμου, αλλά η ίδια είχε κάνει την επιλογή της.
Λόγω της έλλειψης κατάλληλου οπλισμού, έπιασε στα χέρια της το πρώτο της όπλο, ένα Mosin-Nagant μοντέλο του 1893, στις 8 Αυγούστου 1941. Στο τέλος Αυγούστου είχε προαχθεί σε επιλοχία αφού είχε 100 επιβεβαιωμένους θανάτους Ναζί.
Πολέμησε στην Οδησσό, στην Μολδαβία, στην Σεβαστούπολη και στα διάφορα μέτωπα της Κριμαίας. Η παρουσία της στην πρώτη γραμμή δεν ήταν μεγάλη. Τον Ιούνιο 1942, έναν χρόνο μετά την κατάταξη της, τραυματίστηκε σοβαρά και επέστρεψε στα μετόπισθεν. Σε αυτό το διάστημα πρόλαβε να έχει 309 επιβεβαιωμένες επιτυχίες, περιλαμβανομένων και 16 ελεύθερων σκοπευτών του γερμανικού στρατού.
ΕΣΣΔ: ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΚΟΠΕΥΤΩΝ
Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 425.000 άνδρες έλαβαν την ειδικότητα του ελεύθερου σκοπευτή. Είχε προηγηθεί στην δεκαετία του ΄30 ένα κίνημα βάσης για ελεύθερους σκοπευτές οργανωμένο από τον μετέπειτα στρατάρχη Κλιμ Βοροσίλοφ.
Η εισαγωγή αυτόματων όπλων στον στρατό εκείνη την περίοδο, τα οποία ήταν αποτελεσματικά σε μάχες από κοντινές αποστάσεις, είχε εξασθενήσει τις δυνατότητες εμπλοκής από μεγάλες αποστάσεις. Οι ελεύθεροι σκοπευτές-οι οποίοι δρούσαν μόνοι τους και όχι σε δυάδες- χρησιμοποιήθηκαν ως μέρος της τακτικής των κατασταλτικών πυρών που χρησιμοποιούσαν οι διάφορες μονάδες. Στόχευαν κυρίως στελέχη του γερμανικού στρατού που ήταν δύσκολο να αντικατασταθούν και άλλους στόχους ευκαιρίας. Το δόγμα αυτό είχε μεγαλύτερη απόδοση κατά την περίοδο 1941-1943 που τα σοβιετικά στρατεύματα αμύνονταν.
Μέσα στα πλαίσια αυτή η Λουντμίλα Παβλιτσένκο και οι Ναταλία Κοβσόβα, Νίνα Πέτροβα, Αλίγια Μολνταγκούλοβα, Νίνα Λομπκόφσκαγια, Λιντίγια Γκουντοβάντσεβα, Ρόζα Σάνινα, Μαρίγια Πολιβάνοβα, Τατιάνα Μπαραμζίνα και Κλαβνίγια Καλούγκινα αποτέλεσαν την ελίτ των γυναικών ελεύθερων σκοπευτών. Όλες μαζί είχαν περισσότερους από 1.100 επιβεβαιωμένους θανάτους. Επειδή επιβεβαιωμένη επιτυχία θεωρείται αυτή που γίνεται παρουσία τρίτου προσώπου, πιστεύεται ότι ο συνολικός αριθμός θανάτων που προκάλεσαν, είναι ακόμα μεγαλύτερος.
ΑΛΛΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Μετά την ανάρρωση της η Λουντμίλα Παβλιτσένκο χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτής ελεύθερων σκοπευτών και στον μηχανισμό προπαγάνδας του Κόκκινου Στρατού.
Το 1942 στάλθηκε στις ΗΠΑ και στον Καναδά, συμμετέχοντας σε μια διπλωματική προσπάθεια της Μόσχας να πείσει τους Δυτικούς να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στον Χίτλερ.
Παρά το ότι έγινε δεκτή από τον πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ, η Παβλιτσένκο δεν μπόρεσε να επιτύχει στην αποστολή της. Μετά από λίγες ημέρες απέκτησε και προβλήματα με τον αμερικανικό Τύπο, ο οποίος δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητες μιας γυναίκας ελεύθερου σκοπευτή, που ήταν 25 ετών και είχε ήδη τραυματιστεί τέσσερις φορές και την αντιμετώπιζε με κριτήρια του αμερικανικού lifestyle.
Υπήρχαν παρατηρήσεις ότι δεν χρησιμοποιεί κραγιόν και μέικ απ, της έκαναν δώρο μια γούνα για να την φοράει στα χαρακώματα, και επισημάνθηκε ότι δεν φοράει καλή φούστα στην στολή της. Η αντίδραση της ήταν άμεση. Σε συνέντευξη της στο περιοδικό Times τόνισε ότι «Φορώ την στολή μου με τιμή. Έχει επάνω της το παράσημο του Λένιν».
Στις δημόσιες ομιλίες της ο λόγος της ήταν πολιτικός και εμψυχωτικός. Εκτός από την αναγκαιότητα ανοίγματος ενός δευτέρου μετώπου στην Ευρώπη, η Κυρία Θάνατος προσπάθησε να δείξει και μέσα από το προσωπικό της παράδειγμα, ότι οι γυναίκες δεν είναι μόνο ικανές να πολεμήσουν, αλλά είναι και ουσιαστικό να γίνει αυτό. Εξομολογήθηκε ότι «ήξερα ότι ο σκοπός μου θα ήταν να σκοτώσω ανθρώπους. Στην θεωρία αυτό είναι εντάξει, αλλά γνώριζα ότι η πραγματικότητα θα ήταν τελείως διαφορετική».
Κάποτε οι Γερμανοί αποπειράθηκαν να την δωροδοκήσουν, αλλά αφού δεν ενέδωσε άρχισαν να την απειλούν ότι θα την κόψουν σε 309 κομμάτια. «Βλέπω ότι ξέρουν τον αριθμό των επιτυχιών μου» ήταν η απάντηση της Κυρίας Θάνατος.
---