Μαρίκα Λυσιάνθη
Το δράμα με τις ανεξαρτηροποιήσεις βουλευτών από το Ποτάμι έχει παρατραβήξει. Και μπορεί οι περισσότεροι, εκείνοι που συνηθίζουν να διαβάζουν επιφανειακά τις εξελίξεις, συνοδευόμενοι από… ελαστική και συζητήσιμη ηθική, να χασκογελούν με το “πάθημα” του Σταύρου Θεοδωράκη, που βλέπει το κόμμα του να εξαϋλώνεται, η ουσία της υπόθεσης ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δημιούργησε εκ του μηδενός ένα ασπόνδυλο κόμμα. Ένα κόμμα χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό. Αυτό ήταν και το συγκριτικό πλεονέκτημά του, στις πρώτες εκλογές στις οποίες συμμετείχε. Μπορούσαν να το ακούσουν, και να το ψηφίσουν με την ίδια ευκολία, πολίτες προερχόμενοι από κάθε πολιτικό χώρο. Πολίτες… απογοητευμένοι από κάθε παραδοσιακό και συστημικό πολιτικό χώρο.
Την ίδια στιγμή όμως, στο Ποτάμι βρήκαν θέση και διάφορες… χαριτωμένες περιπτώσεις πολιτικών ή πολιτευτών. Επίσης από κάθε πολιτικό χώρο. Που χωρίς το Ποτάμι δεν θα είχαν μπει στη Βουλή. Γιατί, δεν μπήκαν στη Βουλή επειδή είναι οι ίδιοι φωτογενείς περιπτώσεις πολιτικών ανδρών και γυναικών. Μπήκαν, επειδή ο Σταύρος Θεοδωράκης χαράμισε για την ασημαντότητά τους, μια θέση στις εκλογικές λίστες του Ποταμιού.
Σήμερα, όλοι αυτοί οι… χαριτωμένοι, διαπιστώνοντας ότι θα βολευτούν καλύτερα στη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ (ως Δημοκρατική Συμπαράταξη), για να διεκδικήσουν με καλύτερες πιθανότητες την επανεκλογή τους, δηλαδή τη διατήρηση των… προνομίων τους ως βουλευτών, εγκαταλείπουν το Ποτάμι.
Δεν αφήνουν όμως και την έδρα τους. Ανεξαρτητοποιούνται. Σε μια ακραία επιβεβαίωση του ξεπεσμού του πολιτικού συστήματος, σε επίπεδο ικανοτήτων, κουλτούρας και ηθικής.
Όλοι αυτοί που, όπως παραδεχόταν και ο Γιώργος Κατσιφάρας για το “πρώιμο ΠΑΣΟΚ”, δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Κρίμα…