Η ρήση του Pablo Picasso, αυτής της κορυφαίας μορφής της σύγχρονης τέχνης, αποτυπώνει απόλυτα την επίμονη προσπάθεια παραπλάνησης του λαού από τους πολιτικούς - μεταπράτες των ελπίδων του.
Ενός λαού με την πίστη του δεινά τραυματισμένη, πρόθυμο να αρνηθεί γιατί μάταια πολύ πίστεψε, πρόθυμο να πιστέψει γιατί πολύ απατήθηκε,βαδίζει με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών.
Προχωρά χωρίς ελπίδα μα χωρίς απόγνωση, τουλάχιστον ένα μέρος της κοινωνίας. Κάτι είναι κι αυτό μέσα στο βοθροειδές και δυσώδες περιβάλλον της πολιτικής. Η ελπίδα θα ήταν η τροφή μιας αυταπάτης που δεν την προσδέχεται ο λογισμός, μ' όλο που η καρδιά τη λαχταρά, γιατί απόκαμε να συγκομίζει τον άνεμο. Η απόγνωση θα ήταν μια παραίτηση που δεν τη δέχονται τα κύτταρά του λαού, γιατί θα ήταν ένας εύκολος κοινωνικός θάνατος.
Οι πολιτικοί, με κορώνες και επιχρυσωμένα λόγια, εντός και εκτός Βουλής, συνεχίζουν να διεκδικούν την προσοχή και την ευπιστία της κοινωνίας ως αδιάλλακτοι εχθροί της ευθύνης.
Η ευθύνη...Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού πολιτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών, όταν όλα αυτά τα απανθρακώματα της πολιτικής, ανεξαρτήτως ηλικίας και ιδεολογικής θολούρας, διδάσκονταν πως να λησμονούν την έννοια άνθρωπος-πολίτης;
Πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική αξιοπρέπεια στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστερου μορίου μιας απαθούς κοινωνίας, ώστε να μετατραπεί σε μια μάζα-αγέλη που να κινείται κάτω από τη βέργα του πιο απίθανου πολιτικού ηγετίσκου -αγελαδάρη;
Αυτή την πολιτική ευθύνη, ο Ελληνας δεν τη χρειάζεται πια. Σε τούτα τα χρόνια τα βαρύφορτα από εθνικές απώλειες, απογοητεύσεις και πολιτική κοροιδία εναγκαλισμένη σφικτά με την πολιτική ανικανότητα, η αναζήτηση της νέας ευθύνης του ως πολίτης είναι από τα καθήκοντα, που μετέχουν του φυσικού νόμου της αυτοσυντήρησης.
Οταν ο Ελληνας θα αντιληφθεί και θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που του παρουσιάζει η πολιτική ανευθυνότητα δεν είναι...ζέβρα. αλλά άλογο ζωγραφισμένο με ραβδώσεις ώστε να μοιάζει με ζέβρα, τότε θα κερδίσει τη συνείδηση της νέας τούτης ευθύνης, που θα προσδιορίσει και τη δυναμική της νέας πολιτικής ευθύνης.
Ετσι μόνο θα μπορέσει να ανιχνεύσει την αναγκαιότητα ανάμεσα στη δική του ελευθερία και στην ελευθερία της ολότητας, αυτή που θα θρέψει και θα συντηρήσει και θα περιφρουρήσει την πρώτη από κάθε επιβολή, αλλά και θα διαφυλάξει την εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία.
Διαφορετικά, θα ξυπνάμε το πρωί και θα συλλογιζόμαστε τη νύχτα που θα έρθει. Απραγη θα είναι η μέρα και οι ώρες της θα μετράνε μόνο την αναμονή της νύχτα που θα έρθει. Νυχτοβάτες, με την άγρυπνη αγωνία στη ψυχή μας, θα παρακολουθούμε τη "μεγάλη μάχη" που δίνουν οι Ταρτούφοι της πολιτικής όχι για χάρη των άλλων, για τη δική μας "σωτηρία", αλλά για τη δική τους απληστία για όλο και περισσότερη εξουσία και προνόμια...