Ο νεοφιλελευθερισμός ισχυρίζεται ότι μπορούμε να ασκήσουμε εξουσία δημοκρατικά μέσω της κατανάλωσης. Ότι δηλαδή μέσω της κατανάλωσης ψηφίζουμε και είμαστε εμείς που θέτουμε τους κανόνες. Ωστόσο μερικοί έχουν περισσότερα χρήματα να ξοδέψουν απ’ ό,τι άλλοι.
Στη δημοκρατία λοιπόν του καταναλωτή, οι ψήφοι δεν κατανέμονται ισομερώς. Αποτέλεσμα είναι η αποδυνάμωση των φτωχών και των μεσαίων. Καθώς τα καθεστωτικά κόμματα της δεξιάς και της πρώην αριστεράς υιοθετούν παρόμοιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η αποδυνάμωση μετατρέπεται στην ουσία σε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Έτσι οι άνθρωποι, αντί να ασκήσουν εξουσία μέσω της κατανάλωσης, όλο και πιο πολύ αποβάλλονται σταδιακά από την πολιτική.
Η πολιτική δημοκρατία αντίθετα θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ισοδύναμη ψήφο και αυτό είναι απόρροια της ίδιας της ανθρώπινης φύσης και όχι απόρροια του πλούτου που κέρδισε ή κληρονόμησε κάποιος. Το ίδιο συμβαίνει και με το κόλπο της δήθεν κυβερνησιμότητας και της ανάγκης ενισχυμένων εκλογικών συστημάτων που καταργούν την ισοδυναμία της ψήφου. Όλα αυτά επιβάλλονται από τη νεοφιλελεύθερη λογική.
Θα πρέπει λοιπόν να επιτύχουμε συνύπαρξη και εξισορρόπηση αυτών των δύο λογικών. Τα της αγοράς στην αγορά και τα της πολιτικής στην πολιτική. Δηλαδή ο ίδιος άνθρωπος όταν συμπεριφέρεται ως καταναλωτής θα βασίζεται στον πλούτο του, αλλά όταν συμπεριφέρεται ως πολίτης θα βασίζεται στην γνώμη του και την ισοδύναμη ψήφο του.
Και εφόσον ακόμα εξακολουθούμε να δεχόμαστε ότι η πολιτική θέτει τους κανόνες, τότε υπάρχει η ασφάλεια ότι οι πρακτικές της αγοράς δεν θα μπορούν να επιβληθούν επί της πολιτικής εξουσίας. Φτάνει φυσικά να φτιάξουμε τους κατάλληλους, για τις σημερινές εξελίξεις θεσμούς, και όχι να μένουμε προσκολλημένοι σε πολιτικά μοντέλα άλλης παλιότερης εποχής.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ