Γιατί αυτό που βιώνουμε ως κοινωνία υπερβαίνει τη σύλληψη και του πλέον ευφάνταστου σεναριογράφου. Οχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε την 'αμφιβολία" ως στοιχειώδη αντίδραση στην πολιτική δράση, όχι μόνο συνωστιζόμαστε στη λογική της ανασφάλειας και της φοβίας, μήπως και χάσουμε τα όποια κεκτημένα ή τις συνήθειές μας, αλλά βλέπουμε να "κουρελιάζονται" θεσμοί και να παραβιάζεται βάναυσα το Σύνταγμα.
Με την αδιαμαρτύρητη δε κοινωνική ομοιομορφία μετατρέπεται η χώρα σε γαλέρα σύγχρονων σκλάβων και στερεώνεται η εξουσία των διαφόρων πολιτικών κατεργάρηδων. Ολοι αυτοί που εμφανίζονται ανερυθρίαστοι ψευδολόγοι, στρέψοδικοι και διαστροφικά μυθοπλάστες, ενίοτε ψυχονευρωτικοί, μόνιμα σπουδαιοφανείς έως νάρκισσοι, με νωθρό ωστόσο νουν και εμβρυώδη αντίληψη, μ' ένα κοινό παρανομαστή: Την ανικανότητα και την κομματική σκοπιμότητα.
Η συγγραφή της ιστορίας των μνημονιακών χρόνων χρειάζεται οπωσδήποτε ένα κεφάλαιο της ιστορικής αλήθειας και του ιστορικού νοήματος για τις επερχόμενες γενιές. Το κεφάλαιο με τίτλο: "Να προσέλθουν οι κατηγορούμενοι". Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς της αναισχυντίας και των πολιτικών ασχρουργημάτων, οι οποίοι επιμένουν να παριστάνουν τους...σωτήρες μας!
Χρειάζεται η "αμφιβολία" στην κοινωνία.Η αμφιβολία είναι η αφετηρία για το διάλογο. Αποτελεί επιφύλαξη που οδηγεί στην επανεξέταση. Η αμφιβολία είναι από μόνη της "δόγμα", που εκφράζει την ελευθερία του ανθρώπου να ελέγχει και να δοκιμάζει, να μη δέχεται εκ των προτέρων τίποτα ως δεδομένο και ορθό, αν δεν βεβαιωθεί για την αλήθεια του.
Η απόρριψη,η αναίρεση μιας "αλήθειας", ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο, συνθέτουν την πολιτική εξέλιξη. Το κήρυγμα του Πασκάλ "όταν ακούτε να μιλάνε για κάτι δεν πρέπει να πιστεύετε, αν δεν το εξετάσετε σαν να μην το είχατε ακούσει ποτέ...", ηχεί ίσως ως μια ακραία θέση. Κι αυτό, γιατί το "αμφιβάλλετε για όλα",δεν συνδέεται με καμία πρακτική της ζωής.
Υπάρχει βέβαια και η ρήση του Μπέρτολντ Μπρέχτ "ευλογημένη η αμφιβολία". Και οι δύο προαναφερόμενες θέσεις, δεν έχουν στόχο να ενσπείρουν το στοιχείο της απερίσκεπτης αμφιβολίας, αλλά την απαλλαγή από την πλάνη. Δεν είναι μια στείρα άρνηση, μια ατελεύτητη αμφισβήτηση,που καταντάει αυτοσκοπός. Εχει σκοπό την ηθική ανύψωση της κοινωνίας, την απαλλαγή από κάθε μορφής στασιμότητα,ανασφάλεια και εξαθλίωση.
Ο ιστοριογραφικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών, ιδίως των χρόνων των μνημονίων, φανερώνει την επικράτηση της ευπιστίας διαστρωματικά και την απουσία της αμφιβολίας απέναντι στον πολιτικό βερμπαλισμό. Με την παιδεία να υπηρετεί φθαρμένες και σαθρές αξίες, η εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα κατάφερε να εμπεδώσει αυτό που ήθελε: Την παραπλάνηση των πολιτών, την εμπέδωση των πολιτικών ψεμάτων.