Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμη για την Ελλάδα και τα πορτοφόλια και τις ζωές των πολιτών της, η παρούσα κατάσταση και οι κινήσεις πανικού της τωρινής κυβέρνησης θα ήταν η πιο ξεκαρδιστική κωμωδία του αιώνα.
Δημοψήφισμα; Για τί ακριβώς; Και μέσα σε δέκα μέρες; Ατέρμονες συζητήσεις στη Βουλή για κάποιου γαιδάρου άχυρα, που δεν υπάρχουν πλέον πουθενά; Οι δανειστές έχουν αποσύρει τις προτάσεις. Δεν αστειεύονται. Η προθεσμία τελειώνει την Τρίτη στις 12 τα μεσάνυχτα.
Η νύφη το’ σκασε κι εμείς τσακωνόμαστε αν είναι αρκετή η προίκα της.
Το δημοψήφισμα δεν είναι τίποτα άλλο από μια κίνηση πανικού μιας κυβέρνησης που κυριολεκτικά δεν ξέρει που της πάνε τα τέσσερα. Ένα μάτσο αξύριστοι και ασουλούπωτοι ψευτοδιανοούμενοι πολιτικάντηδες, που ψηλοφτερουγίζοντας σαν τον Ίκαρο, παραφουσκωμένοι από ψήφους που υφαρπάξανε με χοντρά ψέματα, πήγανε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια να τα βάλουνε με την Ευρώπη. Πήγανε να δώσουνε στους Ευρωπαίους ένα μάθημα «δημοκρατίας αριστερού τύπου», λες και υπάρχει τέτοιο πράγμα. Φάγανε τα μούτρα τους φυσικά. Διότι, η Ευρώπη δεν λειτουργεί σαν Ελληνικό ρουσφετολογικό υπουργείο ή σαν συνδικαλιστική απεργία ρουτίνας για μια ακόμα αύξηση μισθών.
Το τραγικότερο τσίρκο είναι η δημοσιογραφική ομάδα, που έχει συσπειρωθεί δουλοπρεπώς πίσω από τους Τσίπρα και Σια, και όχι μόνον δικαιολογεί τις απίστευτες ηλιθιότητες τους, αλλά τους υμνολογεί κιόλας, αγνοώντας κάθε λογική και κάθε πραγματικότητα. Άνθρωποι του δημοσιογραφικού χώρου, που μέχρι πρότινος είχαν λογική και κρίση, ξαφνικά έχουν τρελαθεί εντελώς, και λένε τα πιο απίστευτα πράγματα.
Από πρόσφατα άρθρα, ψιλοπαραφράζω:
«Να που ο Τσίπρας τελικά τα κατάφερε, και όπως υποσχέθηκε, έχει βάλει τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη».
«Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Τσίπρας είναι πολύ νέος για να αυτοκτονήσει πολιτικά».
«Βάστα γερά Αλέξη».
Μα αυτά είναι τρελά πράγματα. Που στην ευχή βλέπουν τις αγορές να είναι πανικόβλητες από τον Τσίπρα και να χορεύουν πεντοζάλη;
Κι επειδή ο Τσίπρας είναι νέος και έχει μπροστά του πολλά χρόνια ζωής ακόμα, πρέπει εμείς να τον αφήσουμε να καταστρέψει τη χώρα, αποκλείοντας την πιο συμφέρουσα εναλλακτική λύση της πολιτικής του αυτοκτονίας;
Και το «Βάστα Αλέξη», τελικά, τι θέλει να πει; Τι να βαστάξει ο Αλέξης; Την καρέκλα του προφανώς, διότι όπως φαίνεται, έτσι ο συγκεκριμένος υμνωδός του αναμένει να προωθηθεί οικονομικά, επαγγελματικά, ακόμα και πολιτικά.
Αν αποφασίσουμε επιτέλους να λογικευτούμε, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι το δημοψήφισμα δεν είναι αν πρέπει να αποδεχτεί η κυβέρνηση τις προτάσεις λιτότητας των δανειστών ή όχι. Αυτό, στην ουσία, είτε σε «ναι», είτε σε «όχι» καταλήξει, δεν σημαίνει απολύτως καμία πρόοδο στην προσπάθεια να βγει η χώρα από τα τωρινά οικονομικά της δεινά. Απλά, βοηθάει την παραμονή στην εξουσία των Τσίπρα και Σια ακόμα λίγο, μέχρι να σκαρφιστούν κάτι άλλο.
Το πραγματικό δημοψήφισμα είναι το εξής: «Θέλετε να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι κάνουμε εδώ και πέντε μήνες, χρεώνοντας τη χώρα τουλάχιστον 53 ορατά εκατομμύρια ημερησίως, ναι ή όχι;»
(Σε πέντε μήνες, δηλαδή 150 μέρες, οι Τσίπρας και Σια έχουν κοστίσει, πέραν από τις κανονικές τους απολαβές, 8 επιπρόσθετα ορατά δισεκατομμύρια, δηλαδή 53,3 εκατομμύρια ευρώ ημερησίως. Κάντε κι εσείς το λογαριασμό).
Και να τώρα τα δύο βασικά που πρέπει να μην παραμερίζουμε, αν θέλουμε να καταλάβουμε ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΟΥΝ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ:
1. Ο Έλληνας έχει προσωπική περιουσία είτε επειδή δούλεψε (Ιδιωτικός τομέας), ή «δούλεψε» (Δημόσιο), και την απέκτησε, είτε επειδή την κληρονόμησε. Αντίθετα με τον Βορειοευρωπαίο, που λόγω υψηλής και αμείλικτης φορολογίας δεν μπορεί, ούτε να αποκτήσει, ούτε να κρατήσει περιουσιακά στοιχεία, ο Έλληνας, ουσιαστικά αφορολόγητος, και για δεκαετίες κρυμμένος πίσω από την ακαταλαβίστικη γλώσσα του και τα άφθονα και σχετικά εύκολα δανεικά που έπαιρναν και μοίραζαν οι κυβερνήσεις του, βασικά λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατάφερε να έχει προσωπική περιουσία, που μέχρι σήμερα δεν του έχει κοστίσει τίποτα. (Στη Γαλλία π.χ. (για φαντάσου) φορολογούν εδώ και καιρό, μέχρι και την ιδιοκτησία έργων τέχνης).
Αυτό το σχετικό του μεγέθους της Ελληνικής ιδιωτικής περιουσίας, οι Ευρωπαίοι το έμαθαν πρόσφατα, τώρα που ήλεγξαν από κοντά τα κρατικά μας λογιστικά κιτάπια. Αυτή η αποκάλυψη τους έχει εξαγριώσει, και ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΑ ΣΤΟ ΕΝΑ, ΜΟΛΙΣ ΑΡΚΕΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΟ, ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
2. Το άλλο πρόβλημα είναι φυσικά το Ελληνικό Δημόσιο. Η κυβέρνηση φωνάζει και διαμαρτύρεται φωναχτά για έλλειψη Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, δηλαδή χρήματος από την Ευρώπη για να έχουν αυτοί να μοιράσουν εδώ στο δίκτυό τους, και για να διορίσουν στο Δημόσιο ακόμα ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες, που τώρα δεν έχουν δουλειά. Οι Ευρωπαίοι όμως, που θέλουν να μειωθεί η σπατάλη του διογκωμένου Ελληνικού Δημοσίου, όχι μόνον για τα υπέρογκα ποσά που κατασπαράζει, αλλά διότι είναι και το πιο παράλογο φρένο στην ανάπτυξη της παραγωγικής οικονομίας, πάνε ακριβώς αντίθετα με αυτό το σκεπτικό. Και ΟΤΑΝ ΔΥΟ ΣΚΕΠΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΝ («Λογική», Αριστοτέλης).
Και μια και είμαστε κοντά στο τέλος της τωρινής Πρωθυπουργίας, και οι τωρινοί κυβερνώντες δεν θα αργήσουν να φύγουν από τις αγαπημένες τους καρέκλες, αξίζει να αναφέρουμε και το εξής ιστορικά γνωστό:
Η Αριστερή ιδεολογία ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Σε μια οικονομία αριστερής ιδεολογίας, όλοι δουλεύουμε για το κράτος, παίρνουμε από εκείνους που βγάζουν περισσότερα και τα δίνουμε σε εκείνους που βγάζουν λιγότερα, κτλ. κτλ. Το τροπάρι είναι γνωστό, και έχει αποτύχει παντού.
Όπου η αριστερή ιδεολογία κατάφερε να μακροχρονιάσει στην εξουσία, παρά τη μιζέρια, τη στέρηση, τα βουλωμένα στόματα και τον οικονομικό μαρασμό, το έκανε πάντα με την κρατική βία, το φόβο και τον εξαναγκασμό, παραβιάζοντας πατόκορφα τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ακριβώς έκαναν οι μισητές της χούντες της δεξιάς (Φράνκο, Πινοσέ, Τρουχίγιο κτλ.). Για καλή μας τύχη, αυτό δεν φαίνεται να έχει εμφανιστεί ακόμα στο μυαλό της «Πρώτη φορά Αριστεράς». Δεν έχουν κάνει ακόμα καμία κίνηση προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αλλά, μην αυταπατάστε: Αν καταφέρουν να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, ο απολυταρχισμός είναι θέμα χρόνου. Ρίξτε μόνο μια ματιά στην ιστορία. Και οι τωρινοί, όπως οι ιστορικοί ομοϊδεάτες τους, αν στριμωχτούν αρκετά δεν θα διστάσουν να ξεπεράσουν με το χειρότερο τρόπο τα συνταγματικά έκτροπα των προηγούμενων.
Εδώ και πέντε μήνες, δεν θα ρισκάριζα να γράψω κάτι τέτοιο, γιατί, που ξέρεις; Μπορεί κάποιος από αυτούς να το διάβαζε, να έριχνε μια ματιά στην ιστορία, να το συζητούσε με τους υπόλοιπους, και να είχαν ήδη ετοιμαστεί αναλόγως για τα γνωστά της καταπίεσης, με αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατό, κτλ. Τώρα, και να θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν προλαβαίνουν. Τους κλείνει ο χρόνος.
Ήδη οι απίστευτες βλακείες τους, τούς έχουν φέρει να έχουν το ένα πόδι έξω από την πόρτα. Δυστυχώς βέβαια, έχουν επίσης ξεσπαλίσει και ξεθωρακίσει περαιτέρω και την τσέπη του κάθε Έλληνα, στερώντας από το πορτοφόλι του, την περιουσία του, και τα χρόνια οικονομικής δραστηριότητας που του απομένουν κάθε προστασία. Αλλά, από ότι φαίνεται, θα μας αδειάσουν τη γωνιά σύντομα, και δεν θα υποστούμε τα χειρότερα. Δεν θα πάμε δηλαδή στο επόμενο στάδιο της Αριστερής διακυβέρνησης (π.χ. σε στιλ Ανατολικής Γερμανίας, πριν την πτώση του τείχους και την Γερμανική Ένωση). Ευτυχώς.