 |
| ElenaOlesik / pixabay |
Μάτι δε μπορώ να κλείσω. Ένα κουβάρι οι σκέψεις μου. Ή μάλλον όχι, δε συλλογιέται το μυαλό μου, η ψυχή μου σκέφτεται. Αυτή είναι κουβάρι, όχι τώρα, εδώ και καιρό.
Δε με ικανοποιεί τίποτα, δε στέκομαι πουθενά. Υπάρχουν στιγμές που δε βρίσκω λόγο να βάλω δύναμη για να περπατήσω, μα ούτε και για να κάτσω. Θάνατος ψυχικός, μελαγχολία επιεικώς.
Πόσες φορές νιώθω κενός, πόσες φορές αποζητάω να νιώσω γεμάτος. Ελπίδα; Με κουράζει και μόνο η ιδέα της. Μετά, να σου και ένα σωρό πάθη μου πολιορκούν το μυαλό.
Γιατί τόσο βάρος στη συνείδησή μου, στην καρδιά μου, γιατί τόση απογοήτευση. Να θέλω να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι, να το σπάσω, να ξεσπάσω, κι όμως κάτι να με σταματάει. Να το νιώθω ανώφελο;
Τα όνειρά μου, οι ιδέες μου, ο έρωτάς μου, δε βρίσκουν θέση στη ζωή. Δε βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν σε αυτά. Μα, κι αν λένε πως πιστεύουν, συμφέρον κρύβεται.
Δεν τραβάνε οι ιδέες πια, τελειώσανε, είμαι βλάκας, πολύ βλάκας. Έτσι νιώθω, πολύ βλάκας. Στα βιβλία τις συναντάμε σαν ιστορίες με μελάνι. Πραγματικές, εικονικές, κανείς δεν ξέρει. Μα, τι σημασία έχει. Ποιος ασχολείται πλέον με κλασικά μυθιστορήματα, με διηγήματα. Ποιος διψά για όνειρα;
Αδυναμίες, πάθη, εγωισμός, πήραν σβάρνα τους ανθρώπους. Tα βλέπω στον εαυτό μου, με κυνηγάνε ασταμάτητα, δεν κουράζονται ποτέ.
Φταίμε; Κι αν φταίμε, γιατί φταίμε; Τράβα βγάλε άκρη αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Να, η μουσική συντροφιά παίζει «τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν». Παλιότερα, όταν το άκουγα δάκρυζα. Τώρα να το, πάει να βγει, μα το μάζεψα. Θα προτιμούσα να μην το προλάβαινα, να έτρεχε, να έτρεχε.
Πώς έφτασα ως εδώ, αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας αδέσποτα το στυλό. Ο Θεός, πού είναι ο Θεός, πού είναι ο Χριστός, που Τον αγαπώ τόσο πολύ. Τα μάτια μου υψώνονται, ψάχνουν να βρουν την εικόνα Του. Την είχα βάλει σε μιαν άκρη.
Άντε να με πιάσει ύπνος, ξύπνιος, δε γνωρίζω πλέον τη διαφορά. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να μένω ξύπνιος τη νύχτα. Ήσυχα όλα. Οι αρπαχτάρηδες και οι σεξτάρηδες αναπαύονται.
Μα, τελικά, γιατί στο καλό περπατάμε; Ποιο το περιεχόμενο της ζωής μας. Βασανίζεσαι κι εσύ; Άστο καλύτερα, γίνε αναίσθητος, άρπαξε ότι μπορείς, σεξίσου όσο μπορείς. Σήμερα εκεί, αύριο αλλού, ένα συνεχές πάρε δώσε, σωματικό, νοητικό, ψυχικό.
Βρε, μπας και να ‘ναι τούτο το νόημα της ζωής; Η πετυχημένη εκδούλευση, η γρηγορότερη υπόκλιση, η κορυφαία αρπαχτή, η βέλτιστη εκπόρνευση; Διαλαλώντας τα με καμάρι, δεν καταξιώνεσαι;
Τράβηξα να τα δοκιμάσω και αρρώστησα, με μίσησα. Δε μου ταιριάζουν. Δεν μπορώ να πουλάω την προσωπικότητά μου. Ούτε να εκδίδω τα πιστεύω μου. Προτιμώ να τα κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου. Αυτά είμαι, έτσι με αγαπώ.
Και να, μου χτυπάει την πόρτα ένα μικρό όνειρο. Περπατούσα, λέει, χέρι χέρι με μία όμορφη γυναικεία μορφή και συναντούσαμε ανθρώπους χαρούμενους, ξέγνοιαστους, ευτυχισμένους.
Αυτή το φορά το δάκρυ κύλισε, δεν το έπνιξα.
Έξω άπνοια, ουρανός καθαρός, τα άστρα πλημμύρα και εγώ λερώνω σελίδες υπό τον ήχο τραγουδιών και το φως ενός κεριού.
Είμαι ζωντανός!
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 14 Ιανουαρίου 2022
www.eksadaktylos.gr
Δε με ικανοποιεί τίποτα, δε στέκομαι πουθενά. Υπάρχουν στιγμές που δε βρίσκω λόγο να βάλω δύναμη για να περπατήσω, μα ούτε και για να κάτσω. Θάνατος ψυχικός, μελαγχολία επιεικώς.
Πόσες φορές νιώθω κενός, πόσες φορές αποζητάω να νιώσω γεμάτος. Ελπίδα; Με κουράζει και μόνο η ιδέα της. Μετά, να σου και ένα σωρό πάθη μου πολιορκούν το μυαλό.
Γιατί τόσο βάρος στη συνείδησή μου, στην καρδιά μου, γιατί τόση απογοήτευση. Να θέλω να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι, να το σπάσω, να ξεσπάσω, κι όμως κάτι να με σταματάει. Να το νιώθω ανώφελο;
Τα όνειρά μου, οι ιδέες μου, ο έρωτάς μου, δε βρίσκουν θέση στη ζωή. Δε βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν σε αυτά. Μα, κι αν λένε πως πιστεύουν, συμφέρον κρύβεται.
Δεν τραβάνε οι ιδέες πια, τελειώσανε, είμαι βλάκας, πολύ βλάκας. Έτσι νιώθω, πολύ βλάκας. Στα βιβλία τις συναντάμε σαν ιστορίες με μελάνι. Πραγματικές, εικονικές, κανείς δεν ξέρει. Μα, τι σημασία έχει. Ποιος ασχολείται πλέον με κλασικά μυθιστορήματα, με διηγήματα. Ποιος διψά για όνειρα;
Αδυναμίες, πάθη, εγωισμός, πήραν σβάρνα τους ανθρώπους. Tα βλέπω στον εαυτό μου, με κυνηγάνε ασταμάτητα, δεν κουράζονται ποτέ.
Φταίμε; Κι αν φταίμε, γιατί φταίμε; Τράβα βγάλε άκρη αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Να, η μουσική συντροφιά παίζει «τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν». Παλιότερα, όταν το άκουγα δάκρυζα. Τώρα να το, πάει να βγει, μα το μάζεψα. Θα προτιμούσα να μην το προλάβαινα, να έτρεχε, να έτρεχε.
Πώς έφτασα ως εδώ, αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας αδέσποτα το στυλό. Ο Θεός, πού είναι ο Θεός, πού είναι ο Χριστός, που Τον αγαπώ τόσο πολύ. Τα μάτια μου υψώνονται, ψάχνουν να βρουν την εικόνα Του. Την είχα βάλει σε μιαν άκρη.
Άντε να με πιάσει ύπνος, ξύπνιος, δε γνωρίζω πλέον τη διαφορά. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να μένω ξύπνιος τη νύχτα. Ήσυχα όλα. Οι αρπαχτάρηδες και οι σεξτάρηδες αναπαύονται.
Μα, τελικά, γιατί στο καλό περπατάμε; Ποιο το περιεχόμενο της ζωής μας. Βασανίζεσαι κι εσύ; Άστο καλύτερα, γίνε αναίσθητος, άρπαξε ότι μπορείς, σεξίσου όσο μπορείς. Σήμερα εκεί, αύριο αλλού, ένα συνεχές πάρε δώσε, σωματικό, νοητικό, ψυχικό.
Βρε, μπας και να ‘ναι τούτο το νόημα της ζωής; Η πετυχημένη εκδούλευση, η γρηγορότερη υπόκλιση, η κορυφαία αρπαχτή, η βέλτιστη εκπόρνευση; Διαλαλώντας τα με καμάρι, δεν καταξιώνεσαι;
Τράβηξα να τα δοκιμάσω και αρρώστησα, με μίσησα. Δε μου ταιριάζουν. Δεν μπορώ να πουλάω την προσωπικότητά μου. Ούτε να εκδίδω τα πιστεύω μου. Προτιμώ να τα κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου. Αυτά είμαι, έτσι με αγαπώ.
Και να, μου χτυπάει την πόρτα ένα μικρό όνειρο. Περπατούσα, λέει, χέρι χέρι με μία όμορφη γυναικεία μορφή και συναντούσαμε ανθρώπους χαρούμενους, ξέγνοιαστους, ευτυχισμένους.
Αυτή το φορά το δάκρυ κύλισε, δεν το έπνιξα.
Έξω άπνοια, ουρανός καθαρός, τα άστρα πλημμύρα και εγώ λερώνω σελίδες υπό τον ήχο τραγουδιών και το φως ενός κεριού.
Είμαι ζωντανός!
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 14 Ιανουαρίου 2022
www.eksadaktylos.gr