Του Konrad Rękas - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ρωσία - Ώρα να επιστρέψουμε στην Ευρασία
Φυσικά, όσοι είναι στους δρόμους δε χρειάζεται να είναι καθόλου αντιρώσοι. Όπως και στο Euromaidan - θέλουν μόνο τα πλυντήρια ρούχων να είναι φθηνότερα (το αέριο κοστίζει λιγότερο) και τα vors να κλέβουν λιγότερο. Αλλά μπορεί να σβήσει ως συνήθως. Ο Mukhtar Ablyazov, ο Καζάκος ολιγάρχης, γνωστός για την επαγγελματική του συμμετοχή στα μετέπειτα Μαϊντάν - προσπαθεί ήδη να το εξασφαλίσει. Γι' αυτό, αν οι Ρώσοι δε βοηθήσουν, ακόμη και εκείνοι που δε θέλουν και δε ρωτούν - δε θα έχουν άλλη μια Μπολότναγια, αλλά και την Κόκκινη Πλατεία γεμάτη από ανθρώπους. Ή, χειρότερα – Dvortsovaya Ploshchad. Ξέρετε - αυτή η πλατεία μπροστά από το Χειμερινό Παλάτι ...
Και για λόγους σαφήνειας: ολόκληρο το Καζακστάν πρέπει να σωθεί. Η αποστολή αντιτρομοκρατικών δυνάμεων είναι φυσικά ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση – αλλά και πάλι όχι αρκετά επαρκές. Μάλλον θα είναι δυνατό να μπει τάξη στο Καζακστάν. ΚΑΙ ΤΙ; Τα αγόρια του Zhas Otan θα μπορούν να επιστρέψουν σε άτομα που εκφοβίζουν επειδή μιλούν ρωσικά και Dungan; Ο Τοκάγιεφ θα συνεχίσει να ακουμπάει μεταξύ Ανατολής και Δύσης; Η Περιορισμένη Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση είναι απλώς μια μέθοδος. Η Ρωσία δεν μπορεί απλώς να καταπατά εδώ και κάπου προς τα συμφέροντα της τοπικής ολιγαρχίας. Είναι αδύνατο να σωθεί το Καζακστάν χωρίς την αποκατάσταση της βαθιάς ευρασιατικής ολοκλήρωσης. Χωρίς αυτήν, τέτοιες κρίσεις σε ολόκληρη την Κεντρική Ασία θα είναι πιο συχνές και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν.
Θα ήταν επίσης σοβαρό λάθος να περιοριστεί η επιχείρηση μόνο σε περιοχές που κατοικούνται από τη ρωσική μειονότητα. Το Lugansk-bis δεν θα κάνει τίποτα γεωπολιτικά. Το μάθημα των Αρμενίων εδώ είναι πιθανώς ακόμη πιο διδακτικό από το ουκρανικό (αν και αυτό είναι το πιο σαφές). Προφανώς, η Αρμενία δεν πήγε εντελώς στην άλλη πλευρά – αλλά πόσα προβλήματα θα μπορούσε να προκαλέσει! Το όλο πρόβλημα είναι ότι η Ρωσική Ομοσπονδία, ακόμη και με τη σημερινή της μορφή, θα μοιάζει με τον Ναβάλνι. Αυτοπεριορίζεται. Δεν θέλει να καταλάβει ποιο είναι το αληθινό ΣΠΙΤΙ των Ρώσων. Δεν θέλει να σκεφτεί με όρους ολόκληρου του πρώην Σογιούζ. «Δεν μπορούμε πια να αποφασίζουμε για άλλους». «Έχουμε τα δικά μας προβλήματα που πρέπει να λυθούν». Ναί. Έχετε. Γιατί κάποτε αποχωρήσατε από το Ανατολικό Μπλοκ. Γιατί γκρεμίσατε το μεγάλο, ισχυρό κράτος σας. Φυσικά και με τα δικά του προβλήματα. Αλλά τώρα ο γρίφος είναι ο εξής: θέλεις ΛΙΓΟΤΕΡΑ ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από αυτά στο μέλλον; Η επιλογή είναι δική σας. Και μέρος αυτής της επιλογής - είναι επίσης στο Καζακστάν.
Ή πηγαίνετε πιο πίσω. Μέχρι που το παγοδρόμιο κοντά στο GUM θέλει να εκδημοκρατιστεί και να χωρίσει. Το όλο πρόβλημα με τη Ρωσία συνοψίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, δεν είναι αυτοκρατορική ή επεκτατική και δεν προσπαθεί καν να φτάσει στο εξωτερικό. Ακόμη και τώρα, οι εκπρόσωποι της σημερινής ελίτ του Καζακστάν, ειδικά εκείνοι της οικογένειας Nazarbayev, που βρίσκονται ήδη στη Μόσχα, αντιμετωπίζονται μάλλον διστακτικά. Και όχι (μόνο) επειδή υπήρξαν πατρονάροι και αλαζονικοί απέναντι στη Ρωσία. Ό,τι είναι η σημερινή κυβέρνηση που έχει δεσμευτεί να προωθήσει τον παράξενο εκδυτικισμό του αλφαβήτου και του πολιτισμού του Καζακστάν. Όχι, οι Ρώσοι παίζουν απροσπέλαστα όχι από περιφρόνηση για το κλαψούρισμα – αλλά από την έμφυτη τεμπελιά των Σλάβων.
Τελευταία Ελπίδα στην Κίνα;
Αυτή η αναβλητικότητα των Ρώσων τους κόστιζε πάντα πολύ. Και όλοι οι γείτονες - ακόμα περισσότερο. Αλλά να είστε ειλικρινείς – ας μην το δραματοποιούμε πολύ. Παρά την εντυπωσιακή του εμφάνιση στον χάρτη, δεν είναι το Καζακστάν το κλειδί και το πιο σημαντικό στην Κεντρική Ασία, αλλά το Ουζμπεκιστάν. Αυτό έπεσε στα χέρια της Δύσης αμέσως, πριν από τρεις δεκαετίες. Και τώρα αργά, πολύ αργά και ασυνεπή - αλλά προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτά, ακολουθώντας τα ίχνη του Ερντογάν και του Αλίεφ. Συμπέρασμα; Ο πολυδιανυσματισμός αποδίδει όταν πηγαίνεις από τη Δύση στην Ανατολή, ποτέ το αντίθετο.
Γιατί μια παραλλαγή που συζητείται ευρέως αυτήν την στιγμή στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης είναι επίσης δυνατή. Ότι είναι ένα εσωτερικό παιχνίδι. Σκόπιμη αύξηση της διάθεσης – μόνο δύσκολο να μαντέψει κανείς, από τα νεαρά κανίς του Προέδρου Kassym Jomart-Tokayev; Ή μήπως από τους πάντα πεινασμένους Alabais του Nazarbayev; Το πρόβλημα είναι πως το έχουμε ξαναδεί. Έχω πάει στο Κίεβο αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν, και μετά ξανά λίγο πριν το τέλος του. Και μέχρι το τέλος, οι Γιανουκόβιτς ήταν σίγουροι ότι είχαν τα πάντα στο χέρι. Δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι αυτή ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να καθαρίσουν και να κλείσουν τις τάξεις, να αλλάξουν τη φρουρά μέσα στο στρατόπεδο, να ελέγξουν την πίστη τους και να κόψουν σάπια κλαδιά. Και ο ίδιος ο πρόεδρος ήταν σίγουρος πως χάρη σε αυτό το συνονθύλευμα στην πλατεία μπορούσε να παίξει παιχνίδια και με τη Δύση και με τη Ρωσία. Και αποδείχθηκε όπως αποδείχτηκε. Και τότε ελπίζω μόνο ότι η Κίνα έχει καλύτερο δίκτυο εκεί από ό,τι είχε η Ρωσία… Το οποίο, σε τέτοιες καταστάσεις, συνήθως δεν μπορεί να υπολογιστεί - εκτός κι αν οι ίδιοι οι Ρώσοι πάρουν τα όπλα και κάποιος πιο συνειδητοποιημένος ολιγάρχης ρίξει χρήματα και μετά πιέσει όπου χρειάζεται.
Αλλά εκεί πέρα, υπάρχει και το Πεκίνο. Που μάλλον καταλαβαίνει απόλυτα ότι η επόμενη πολύχρωμη επανάσταση στην Κεντρική Ασία δεν περικυκλώνει πλέον (μόνο) τη Ρωσία, αλλά κυρίως την Κίνα. Και το νέο καθεστώς θα μπορούσε να μην είναι σκόπιμα αντι-ρωσικό, αλλά καλά, αν συμβεί… Αλλά σίγουρα θα είναι αντικινεζικό, στα ίδια τα σύνορα της Xinjiang. Έτσι, ακόμα κι αν η Ρωσία φρικάρει ξανά - θα υπάρχει ελπίδα στους Κινέζους. Για όλη την Ευρασία.