Την πρόθεση της κυβέρνησης αλλά και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας να κατασκευαστούν τουλάχιστον τρεις από τις καινούργιες κορβέτες του Πολεμικού Ναυτικού σε Ελληνικά ναυπηγεία επανέλαβε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος μιλώντας με διαπιστευμένους στρατιωτικούς συντάκτες. Με δεδομένη την απόφαση ναυπήγησης και των τριών Γαλλικών φρεγατών Belharra στη Lorient, η προσπάθεια το επόμενο διάστημα αναμένεται να επικεντρωθεί στο πρόγραμμα των καινούργιων κορβετών του Στόλου με την κυβέρνηση να εξαντλεί κάθε προσπάθεια εμπλοκής Ελληνικών ναυπηγείων και συγκεκριμένα του ναυπηγείου της Ελευσίνας.
Είχε προηγηθεί η πρόταση της Ιταλικής Fincantieri για κατασκευή στην Ελευσίνα σε συνεργασία με την Αμερικανική ONEX κορβετών «Doha» ενώ και οι δύο άλλοι «μνηστήρες» τόσο η Γαλλική Naval Group όσο και η Ολλανδική Damen δηλώνουν ανοιχτές στο ενδεχόμενο ναυπήγησης στην Ελλάδα των τριών από τις τέσσερις κορβέτες για τις οποίες ενδιαφέρεται το Πολεμικό Ναυτικό. Με την πρόταση των Ιταλών πάντως να είναι πιο συγκεκριμένη και να αφορά συνεργασία με την ONEX με την οποία ήδη φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνήσει.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε ότι η «προίκα» του Στόλου για τις καινούργιες κορβέτες αλλά και για την αναβάθμιση των παλαιότερων φρεγατών ΜΕΚΟ ανέρχεται συνολικά περίπου στα 2 δις ευρώ. Πρόκειται για το ποσό το οποίο περισσεύει από το συνολικό budget για το Πολεμικό Ναυτικό έπειτα από τη συμφωνία ύψους 3,050 δις για τις τρεις Γαλλικές Belharra. Με τον υπουργό να προχωρά τονίζοντας ότι το 1,5 δις μπορεί να διατεθεί για τις κορβέτες και τα υπόλοιπα 500 εκ για τον εκσυγχρονισμό των ΜΕΚΟ.
Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική ηγεσία σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό καλούνται το επόμενο διάστημα να λύσουν ένα εξαιρετικά δύσκολο «σταυρόλεξο» την ώρα μάλιστα που ο χρόνος πιέζει και με τους Επιτελείς να ξεκαθαρίζουν ότι μέσα στους επόμενους μήνες επιβάλλεται να έχει κλείσει και το ζήτημα των κορβετών.
Η πρώτη δύσκολη παράμετρος είναι χωρίς αμφιβολία τα οικονομικά μεγέθη. Ήδη το Πολεμικό Ναυτικό έχει στη διάθεσή του και μελετά τις πρώτες προτάσεις των τριών μνηστήρων. Με τους Γάλλους της Naval Group να προτείνουν τέσσερις κορβέτες Gowind εκτοπίσματος 2800 τόνων, με πλήρη οπλισμό και υποστήριξη και κόστος στο 1.7 δις ευρώ. Οι Γάλλοι μέσα στην πρότασή τους δίνουν και το δικαίωμα στην Ελλάδα να κατασκευάζει στο μέλλον και μόνη της, ακόμα και να εξάγει την Gowind. H ανταγωνιστική πρόταση των Ολλανδών της Damen με τέσσερις κορβέτες Sigma 10514, οπλισμένες και με υποστήριξη σύμφωνα με πληροφορίες αγγίζει το 1.65 δις ευρώ. Η τρίτη πρόταση της Iταλικής Fincantieri αφορά τις μεγαλύτερες από τις Gowind και Sigma κορβέτες Doha.
Η προσφορά δεν αφορά οπλισμό και υποστήριξη ενώ σύμφωνα με πληροφορίες το κόστος της κυμαίνεται περίπου στο 1,5 δις.
Με τους Έλληνες επιτελείς να υπολογίζουν ότι το συνολικό κόστος για
τέσσερις πλήρως οπλισμένες κορβέτες συν την υποστήριξη ενδέχεται να
ξεπερνά ακόμα και τα 2 δις.
Η διαδικασία σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με το Πολεμικό Ναυτικό να πιέζει με κάθε τρόπο για μείωση του κόστους όπως ακριβώς έκανε και στην περίπτωση των Belharra χωρίς να αλλάξει κάτι στη διαμόρφωση και στην υποστήριξη.
Και τα τρία προτεινόμενα πλοία καλύπτουν όπως τονίζουν τα Στελέχη του Στόλου τις επιχειρησιακές ανάγκες. Όμως το κόστος των προτάσεων αφορά σύμφωνα με πληροφορίες τη ναυπήγηση των πλοίων στα ναυπηγεία των εταιριών και όχι στην Ελλάδα. Με τους πρώτους υπολογισμούς να δείχνουν ότι σε περίπτωση που τα πλοία κατασκευαστούν σε Ελληνικά ναυπηγεία το κόστος μπορεί να ανέβει έως και 20%.
Ένα ακόμη ζητούμενο είναι εάν τελικά μπορεί να βρεθεί λύση στο «ομιχλώδες» τοπίο των ναυπηγείων Ελευσίνας, ενώ ερωτήματα αποτελούν τόσο ο χρόνος εξυγίανσης και έναρξης των εργασιών όσο και τα χρονοδιαγράμματα. Επιπλέον δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει το κόστος των επενδύσεων που θα απαιτηθούν προκειμένου να μπορούν να κατασκευαστούν από τα ναυπηγεία μεγάλες και σύγχρονες Μονάδες. Σε κάθε περίπτωση πάντως το Πολεμικό Ναυτικό φαίνεται να ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί μόνο το πρόγραμμα των κορβετών να αποτελέσει τη λύση στην εξυγίανση των ναυπηγείων ενώ το παράδειγμα των τεράστιων καθυστερήσεων στην κατασκευή των Super Vita το κάνει ακόμα πιο επιφυλακτικό.