 |
| pixel2013 / pixabay |
Ύστερα, από αρκετά λεπτά διαδρομής σταμάτησα. Μου ήταν αδύνατο να μην σταθώ, καθώς η αίσθηση που χάριζε απλόχερα το τοπίο ήταν απερίγραπτη. Σε δευτερόλεπτα άρχισαν να θρέφονται τα συναισθήματά μου. Εντός ολίγου, ξεπήδησαν στο νου μου οι στίχοι ενός τραγουδιού:
«Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό,
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπάν’ τη πέτρα.
Που εγώ να τρέξω ξεκινώ,
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα.»
Οι παλμοί μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Μέσα μου, ένιωθα πως κάτι κόντευε να εκραγεί. Φουντωμένος, ξεκίνησα με πιο έντονο ρυθμό τη διαδρομή, η οποία και αυξήθηκε με ευκολία από το αρχικά προβλεπόμενο. Ώσπου επέστρεψα σπίτι.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο, το μάτι μου έπεσε σε ένα παλιό τετράδιο προσωπικών μου σημειώσεων και κειμένων. Το άρπαξα και ξεφυλλίζοντάς το, αντίκρισα τον όρκο των Φιλικών:
«ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΕΙΣ ΣΕ, Ω ΙΕΡΑ ΠΛΗΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ ΠΑΤΡΙΣ, ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τους πολυχρονίους βασάνους Σου, ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, …»
Ένας όρκος, στον οποίο πριν από διακόσια χρόνια, χιλιάδες πρόγονοί μας δίχως δισταγμό, λυγισμένοι στα γόνατα και με δάκρυα στα μάτια, ορκίζονταν με το χέρι στο Ευαγγέλιο.
Αναρωτήθηκα, ποιος μπορεί να σηκώσει το βάρος του, σήμερα.
Αν θα βρεθούν πάλι, κάποιοι, κάποτε, να βαστάξουν αυτόν τον όρκο, ώστε να αναστηθεί ξανά το έθνος μας.