Το Μαρόκο και η Αλγερία αλληλοκατηγορούνται για αυτό το επεισόδιο. Για το Βασίλειο του Μαρόκου, δεν ήταν μια επίθεση, αλλά έκρηξη που προκλήθηκε από το πέρασμα φορτηγών πάνω από ένα ναρκοπέδιο. Αυτές οι νάρκες, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Ραμπάτ, φέρεται να τοποθετήθηκαν εκεί από τους άνδρες του Polisario. Η εκδοχή που έρχεται από το Αλγέρι είναι διαφορετική. Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων «Aps» «τρεις Αλγερινοί πολίτες δολοφονήθηκαν δειλά από ένα βάρβαρο βομβαρδισμό των φορτηγών τους» κατηγορώντας τις μαροκινές ένοπλες δυνάμεις ότι πραγματοποίησαν αεροπορική επιδρομή χρησιμοποιώντας drone και προειδοποιώντας: «Η δολοφονία τους δε θα μείνει ατιμώρητη.
Σύμφωνα με τον αλγερινό εξειδικευμένο ιστότοπο «Menadefense.net», Αλγερινοί οδηγοί φορτηγών φέρεται να σκοτώθηκαν στο Bir Lahlou, ακόμα κι αν η διαδρομή που χρησιμοποιούν συνήθως οι οδηγοί φορτηγών για να πάνε από το Nouakchott στην Ouargala δεν περνά από αυτό το χωριό. Σύμφωνα με τη μαροκινή πηγή, η περιοχή αυτή χρησιμοποιείται αποκλειστικά από στρατιωτικά οχήματα των ένοπλων πολιτοφυλακών του Μετώπου Polisario, των αυτονομιστών Σαχράουι που υποστηρίζονται από την Αλγερία και αγωνίζονται για την ανεξαρτησία της πρώην ισπανικής αποικίας.
Ο Abdelmajid Tebboune, πρόεδρος της Αλγερίας, κατηγορεί το Μαρόκο πως είναι η αιτία όλων των προβλημάτων στη χώρα. Οι αλγερινές αρχές ανακοίνωσαν στις 13 Οκτωβρίου ότι απέτρεψαν μια «συνωμοσία» που είχε στόχο να υπονομεύσει την σταθερότητα της χώρας. Θα ήταν έργο μιας «τρομοκρατικής οργάνωσης που ασπάζεται την αυτονομιστική τάση», με τη συνενοχή της «σιωνιστικής οντότητας και ενός κράτους στη Βόρεια Αφρική»: μια σαφής νύξη για το Μαρόκο και τις καλές σχέσεις του με το Ισραήλ.
Για περισσότερο από ένα χρόνο, η ένταση αυξάνεται στη Δυτική Σαχάρα. Οι εκπτώσεις ξεκίνησαν λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, όταν, στις 13 Νοεμβρίου 2020, οι μαροκινές ένοπλες δυνάμεις επενέβησαν στο συνοριακό πέρασμα της Μαυριτανίας στο Guerguerat για να δημιουργήσουν έναν κλοιό ασφαλείας και με την αναγνώριση των Ηνωμένων Πολιτειών διακήρυξαν μονομερώς την κυριαρχία του Ραμπάτ πάνω από τη Δυτική Σαχάρα.
Η Ουάσιγκτον παρέχει μια εκ των προτέρων έγκριση. Από το 1836, το Μαρόκο είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος για τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Αφρική, τόσο πολύ που τώρα αποκαλείται «συμμάχος εκτός ΝΑΤΟ, επιλέξιμος για παράδοση προτεραιότητας αμυντικού υλικού, αμυντικών προγραμμάτων έρευνας και ανάπτυξης».
Από εκείνο το μακρινό κομμάτι της ερήμου ο ήχος των πολεμικών τυμπάνων έρχεται όλο και πιο δυνατός. Το κλείσιμο του αγωγού φυσικού αερίου Μαγκρέμπ – Ευρώπη (MEG) θα μπορούσε επίσης να είναι το προοίμιο μιας ένοπλης σύγκρουσης.
Η Αλγερία δηλώνει έτοιμη για πόλεμο. Το Μαρόκο εξηγεί ότι δεν έχει πολεμικές προθέσεις προς το γείτονά του. Εν τω μεταξύ όμως ενισχύει τα αμυντικά του συστήματα. Τον περασμένο χρόνο, η κυβέρνηση του Ραμπάτ είχε ξοδέψει σχεδόν 10 δισεκατομμύρια δολάρια για την αγορά επιθετικών drones από την Τουρκία, ελικοπτέρων Apache και Model 72 F-16.
Η διαμάχη για τη Δυτική Σαχάρα ξεκίνησε το 1975 όταν, μετά την απόσυρση της ισπανικής κυριαρχίας, το Μαρόκο προσάρτησε ένα τμήμα αυτής της περιοχής, που βρίσκεται στη βορειοδυτική ακτή της Αφρικής. Σε απάντηση, το 1976, το Μέτωπο Polisario, που σχηματίστηκε ως κίνημα στις 10 Μαΐου 1973, ανακοίνωσε τη γέννηση της Αραβικής Λαϊκής Δημοκρατίας των Σαχράουι (SADR), ιδρύοντας μια εξόριστη κυβέρνηση στην Αλγερία και διεξάγοντας έναν ανταρτοπόλεμο για την ανεξαρτησία που διήρκεσε μέχρι 6 Σεπτεμβρίου 1991, έτος κατά το οποίο κηρύχθηκε κατάπαυση του πυρός, που προωθήθηκε από την αποστολή των Ηνωμένων Εθνών για το δημοψήφισμα στη Δυτική Σαχάρα (MINURSO). Τώρα, μετά από τριάντα χρόνια, υπάρχει ο κίνδυνος μιας νέας σύγκρουσης.