Από: cognoscoteam.gr - Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης
Η Τουρκική πλευρά δεν έδωσε καμιά απάντηση μέχρι τα Χριστούγεννα του 1922, οταν απάντησε (μέσω Ερυθράς Ημισελήνου) ότι είχε 32.000. Αυτό σημαίνει ότι στο διάστημα Αύγουστος -Δεκέμβριος 1922, είχαν βρεί το θάνατο με διαφόρους τρόπους (Τυφεκισμό, κρεμάλα, αποκεφαλισμό, λυντσάρισμα, πριονισμό(!) θάψιμο εν ζωή(!), κατακρημνισμό, συνθλιβή κρανίου μετά πέτρας, ψήσιμο, σούβλισμα, ανασκολοπισμό, μέχρι και κανιβαλισμό (Μαγνησία) περί τους 24.700 Έλληνες στρατιώτες. Μέχρι να έρθουν οι Διεθνείς επιτροπές, σούρτα-φέρτα μεταξύ αντιπροσώπων, και τα συναφή, είχαν πεθάνει κατά εκατοντάδες πλέον και άλλοι Έλληνες στρατιώτες από ασιτία, ψύχος, αρρώστιες και ξυλοδαρμούς. Έπρεπε να φτάσει Απρίλης για να επαναπατριστούν περί τούς 7.000, ενώ τον Ιούλιο άλλοι 6.600, καθώς και περίπου 3.500 τον Δεκέμβριο του 1923. Πολλοί όμως από αυτούς ήταν σε τόσο άθλια κατάσταση, που πέθαιναν εν πλώ (!) η μόλις έφταναν στόν Πειραιά.
Όσο και αν ήθελε όμως το τρισάθλιο Ελληνικό κράτος να “κλείσει” το θέμα, οι καημένοι συμπατριώτες μας συνέχιζαν να έρχονται, μεμονωμένα η κατά μικρές ομάδες, μέχρι το 1928(!) κάνοντας “τρελές” αποδράσεις από αγροκτήματα η στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μικράς Ασίας (Σεβάστεια, Ικόνιο) μέσω…Σοβιετικής Ένωσης ή...Λιβάνου (!) και φτάνοντας τον αριθμό των επαναπατρισθέντων σε 18.850 περίπου. Βέβαια, οι “ενοχλητικές” αυτές αποδράσεις δεν εμπόδιζαν την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση να προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον…Κεμάλ Ατατούρκ(!) (Βενιζέλος) η να του χαρίζει σπίτια σαν…τόπο υποτιθέμενης γέννησης (Θεσσαλονίκη- Ιωάννης Μεταξάς (!)).
Μιλάμε για μια τραγωδία, μια απίστευτη κατάσταση (Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρχαν ακόμα αιχμάλωτοι εν ζωή στις φυλακές της Σμύρνης το…1941 και πιθανότατα μέχρι και το…1950) αφού 37.750 Ελληνες στρατιώτες (36.000 οπλίτες και 1.750 αξιωματικοί βρήκαν φρικτό θάνατο στην Μικρά Ασία. Θα σας θυμόμαστε πάντα, αδέρφια.