1. Τι πιστεύει η Ρωσία ότι μπορεί να πάρει για τον εαυτό της μέσω της συνεργασίας με το Ισραήλ σε σχέση με τη Συρία;
Η Ρωσία και το Ισραήλ συμφώνησαν σε έναν μηχανισμό αποκλιμάκωσης το Σεπτέμβριο του 2015 λίγο πριν από την έναρξη της επέμβασης του πρώτου στη Συρία. Οι δύο πλευρές ήλπιζαν να μετριάσουν τον κίνδυνο επεισοδίων στον αέρα, αφού η Μόσχα βομβαρδίζει δυνάμεις που η ίδια και η Δαμασκός θεωρούν τρομοκράτες, ενώ το Ισραήλ κάνει το ίδιο, αν και το τελευταίο χτυπά τους συμμάχους της IRGC της Συρίας και της Χεζμπολάχ που προσκλήθηκαν στη χώρα αλλά το Τελ Αβίβ θεωρεί λανθάνουσα απειλές για την εθνική ασφάλεια. Κανένας από τους δύο δε θέλει να συγκρουστεί με τον άλλον, καθώς αυτό θα μπορούσε να κλιμακώσει δραματικά τις περιφερειακές εντάσεις. Επιπλέον, η Ρωσία και το Ισραήλ έχουν εξαιρετικές σχέσεις, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα από το γεγονός πως το Τελ Αβίβ αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις στη Μόσχα σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους δυτικούς συμμάχους του όλα αυτά τα χρόνια.
Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Ρωσία καταδικάζει επισήμως τα πλήγματα του Ισραήλ κατά καιρούς, αλλά δεν έχει προχωρήσει ποτέ καμία ενέργεια για να τα σταματήσει, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η δεύτερη παρατήρηση απέκτησε επιπλέον αξιοπιστία τα τελευταία χρόνια αφού η Συρία δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής τους S-300 που έλαβε καθυστερημένα από τη Ρωσία στα τέλη του 2018 μετά το περιστατικό κοντά στη Λατάκια που ο Πρόεδρος Πούτιν περιέγραψε ως τραγική αλυσίδα περιστάσεων. Παρόλο που η Ρωσία αναγνωρίζει επίσης επίσημα τη νομιμότητα και τους αντιτρομοκρατικούς σκοπούς της παρουσίας της IRGC και της Χεζμπολάχ στη Συρία, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το Κρεμλίνο μπορεί διακριτικά να ελπίζει στη Δαμασκό να ζητήσει την αξιοπρεπή αλλά σταδιακή απόσυρσή τους (σε αυτό το πλαίσιο, υπό την πίεση του Ισραήλ αεροπορικές επιδρομές) ως μέρος μιας συμβιβαστικής λύσης για τον τερματισμό του πολέμου.
2. Σε ποιο βαθμό η συνεργασία Ρωσίας-Ισραήλ σε σχέση με τη Συρία είναι προβληματική για τη σχέση της Μόσχας με την Τεχεράνη;
Η Ρωσία και το Ιράν πολεμούν και οι δύο εναντίον του ISIS/ISIL/Daesh και άλλων τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία, αλλά οι πρώτοι που αναφέρονται κυρίως το κάνουν μέσω του αέρα και μέσω της ανταλλαγής τακτικών πληροφοριών με τον Συριακό Αραβικό Στρατό (SAA), ενώ η δεύτερη προσχωρεί στον SAA και τους κοινούς τους συμμάχους της Χεζμπολάχ σε μάχες στο έδαφος. Επομένως, η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν το ίδιο συμφέρον να στηρίξουν τη Δαμασκό, αλλά φαινομενικά διαφέρουν ως προς το μεταπολεμικό τους όραμα για τη χώρα. Το Κρεμλίνο πιστεύει ότι χρειάζεται μια σειρά αμοιβαίων συμβιβασμών από όλα τα μέρη της σύγκρουσης, ενώ η υπονοούμενη στάση της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι πως ο Άραβας σύμμαχός της δεν χρειάζεται απαραίτητα να παραχωρήσει τίποτα σε όσους δε θεωρεί πολιτικούς ισότιμους της.
Παρόλο που η Ρωσία δεν εμπλέκεται άμεσα στα πλήγματα του Ισραήλ, το Ιράν και η Χεζμπολάχ μπορεί να μη χαίρονται που η Μόσχα δεν τους ενημερώνει ποτέ όταν ενημερώνεται για αυτές τις επιθέσεις έγκαιρα σύμφωνα με το αναφερόμενο πρωτόκολλο που σχετίζεται με τον μηχανισμό αποκλιμάκωσης τους. Μπορεί επίσης να υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα σχετικά με το γιατί η Συρία δεν έχει χρησιμοποιήσει ακόμη τα S-300 που προμήθευσε η Ρωσία, τα οποία είχαν καθυστερήσει να αποσταλεί στη χώρα μετά το περιστατικό του Σεπτεμβρίου 2018 με τον αναφερόμενο σκοπό να αποτρέψει αυτό που τότε είχε περιγραφεί ως περαιτέρω ανεύθυνη ισραηλινή συμπεριφορά. Έκτοτε, το Ισραήλ συνέχισε να χτυπά τη Συρία, με τη Δαμασκό να στοχεύει μόνο τους εισερχόμενους πυραύλους της και να μην χρησιμοποιεί τους S-300 ή άλλα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας για να χτυπήσει τα ίδια τα επιτιθέμενα αεροσκάφη, όπως πολλοί αναμενόταν προηγουμένως.
3. Πιστεύει η κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ ότι η Ρωσία μπορεί να πιέσει το Ισραήλ με τρόπους που ταιριάζουν στα συμφέροντα της Δαμασκού;
Είναι απίθανο η Συρία να έχει σοβαρά αυτές τις προσδοκίες, και στην περίπτωση που το κάνει, δεν είναι ρεαλιστικές. Η δυναμική εξουσίας στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι το αντίστροφο: το Ισραήλ πιστεύει ότι η Ρωσία μπορεί να πιέσει τη Συρία όταν πρόκειται να ζητήσει την αποχώρηση του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Η Μόσχα δε θέλει να πάρει θέση, καθώς έχει εξαιρετικές σχέσεις και με τους δύο, αν και διαφορετικής φύσης και στρατηγικού αντίκτυπου όσον αφορά την προώθηση των συμφερόντων της, γι' αυτό και μέχρι τώρα μένει πίσω και αφήνει παθητικά τα πάντα να εξελιχθούν μεταξύ τους όπως έχει.
Ωστόσο, αυτή ακριβώς η παθητικότητα, παρά τις περιστασιακές καταδίκες των ισραηλινών χτυπημάτων, μπορεί να ερμηνευθεί ως σιωπηρή προώθηση των συμφερόντων του Τελ Αβίβ, καθώς η Μόσχα δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τις επιθέσεις της εναντίον της IRGC και της Χεζμπολάχ, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα όπως εξηγήθηκε προηγουμένως. Αυτό οδηγεί ορισμένους να αναρωτιούνται εάν η Ρωσία προτιμά διακριτικά τα ισραηλινά πλήγματα να λειτουργούν ως μορφή πίεσης για να ζητήσει από τη Συρία την αποχώρηση του Ιράν και της Χεζμπολάχ ως μέρος ενός ευρύτερου περιφερειακού συμβιβασμού που το Κρεμλίνο θα μπορούσε να ελπίζει να μεσολαβήσει.
4. Ποια είναι τα κίνητρα του Ισραήλ να συνεργαστεί με τη Ρωσία; Υπάρχει κάποιος καλός λόγος για τους Ισραηλινούς να πιστεύουν πως η Ρωσία θα ενεργήσει ενάντια στην ιρανική επιρροή/ισχύ στη Συρία;
Υπάρχει μια τεράστια ρωσική διασπορά που ζει στο Ισραήλ που σταδιακά έχει αποκτήσει σημαντική επιρροή στην κοινωνία και σε ορισμένα τμήματα της μόνιμης γραφειοκρατίας, συμπεριλαμβανομένης της διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής. Ο Πρόεδρος Πούτιν είναι επίσης πολύ σεβαστός στο Ισραήλ για την αποφασιστική του αντίθεση στον αντισημιτισμό, το φασισμό και τον ιστορικό ρεβιζιονισμό που συνδέονται με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, ως μια ισχυρή Μεγάλη Δύναμη που επέστρεψε στη Δυτική Ασία με τη συριακή παρέμβασή της και σήμερα θεωρείται ο βασιλιάς για την επίλυση της κρίσης αυτής της χώρας, το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να επεκτείνει ρεαλιστικά τις σχέσεις του με τη Ρωσία, ειδικά επειδή αυτό θα μπορούσε να του δώσει κάποια δύναμη για να βελτιώσει ισορροπήσει την ιστορική του σχέση με τις ΗΠΑ.
Ωστόσο, οι Ισραηλινοί δεν πρέπει να έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες σχετικά με την άμεση δράση της Ρωσίας κατά της ιρανικής επιρροής στη Συρία. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να υπονομεύσει την αντιτρομοκρατική εκστρατεία της Μόσχας εκεί καθώς και τις διμερείς σχέσεις της με την Ισλαμική Δημοκρατία, οι οποίες είναι σημαντικές για τη διατήρηση της σταθερότητας στον Νότιο Καύκασο, την Κασπία Θάλασσα και το Αφγανιστάν. Το περισσότερο που φαινομενικά είναι διατεθειμένη να κάνει η Ρωσία είναι να «διευκολύνει παθητικά» τα τακτικά ισραηλινά πλήγματα εναντίον της IRGC και της Χεζμπολάχ, μη παρεμβαίνοντας σε αυτά σύμφωνα με τους αναφερόμενους όρους της συμφωνίας αποκλιμάκωσης του Σεπτεμβρίου 2015 και κερδοσκοπικά μη εξουσιοδοτώντας τη Συρία να χρησιμοποιήσει τους S-300 και άλλα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας για στόχευση επιτιθέμενων ισραηλινών αεροσκαφών (που θα μπορούσαν να κλιμακώσουν την ένταση), τα οποία είναι ακόμα πολλά.