Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Πάντοτε μέσα σε κάθε πανωλεθρία θα υπάρχουν δύο κατηγορίες σκέψεων. Αυτή που βλέπει ευκαιρίες και αυτή που βλέπει την ολική καταστροφή.
Το ποια θα επικρατήσει θα εξαρτηθεί είτε από μια κυβίστιση επικών διαστάσεων εκ μέρους του Τούρκου Προέδρου, είτε από την παραίτησή του.
Δυστυχώς για τους Τούρκους το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ανέχεται οικονομικούς εξστρεμιστές, ούτε κατά φαντασίαν αντιστασιακούς μικρούς. Το διεθνές σύστημα απαιτεί συνεργασία και υποταγή γιατί σε αντίθετη περίπτωση έχει τον τρόπο και την υπομονή να σε γονατίσει εκεί που θα σε βρει ευάλωτο.
Η Τουρκία έχουμε γράψει πολλές φορές ότι την έχει γλυτώσει πάρα πολλές φορές για δύο λόγους.
Πρώτον εξαιτίας της υποστήριξης της Γερμανίας και δεύτερον γιατί έχει δικό της νόμισμα με αποτέλεσμα να μπορεί να το χειραγωγεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανταπεξέρχεται σε αντίστοιχες καταστάσεις.
Θα τα καταφέρει αυτή τη φορά;
Είτε θα βάλει πάλι πλάτη μια σειρά χωρών (πέρυσι το βάρος αυτό το ανέλαβαν Ιαπωνία, Γερμανία, Κατάρ και Κίνα) φέτος όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και το άνοιγμα της κρίσης πολύ μεγαλύτερο.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η εμπιστοσύνη της παγκόσμιας αγοράς δε θα επανέλθει όσο βρίσκεται ο Ερντογάν στην εξουσία και ο μόνος τρόπος να πέσει ο σουλτάνος είναι η μαζική κινητοποίηση του λαού.
Ήδη η αντιπολίτευση σύσσωμη ζητά την παραίτησή του. Ήδη μια μικρή μερίδα του κόσμου βρίσκεται στο δρόμο.
Η Τουρκία πλέον κινδυνεύει και από έναν εμφύλιο αφού οι οπαδοί της κάθε πλευράς είναι φανατισμένοι όσο ποτέ....
Φυσικά πάντα υπάρχει ο εύκολος τρόπος να γυρίσει η όλη κατάσταση. Ο γνωστός εχθρός της Τουρκίας, η Ελλάδα με την γνωστή σε όλους μας εξωτερίκευση της κρίσης μέσω ενός νέου σχεδίου Βαριοπούλα. Και για αυτό η Ελλάδα πρέπει να είναι 1000 φορές πιο προσεκτική.