Slavisha Batko Milacic - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρόσφατα σημαντικά γεγονότα, τα οποία πρέπει αναγκαστικά να τα δούμε στο πλαίσιο των παγκόσμιων γεωπολιτικών αγώνων μέσα από το κυρίαρχο τρίγωνο ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας, θα κρίνουν τη μελλοντική εικόνα του κόσμου. Η δυναμική των γεωπολιτικών γεγονότων δείχνει ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια ολοένα και πιο επικίνδυνη φάση:
1. Η Ουκρανία έλαβε όπλα αξίας 60 εκατομμυρίων δολαρίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έφτασε πρόσφατα στο Κίεβο ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ (αρχηγός του Πενταγώνου) Λόιντ Όστιν. Επίσης, η επιμελήτρια αντιρωσικής πολιτικής των ΗΠΑ Victoria Nuland - υφυπουργός Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις, έφτασε πρόσφατα στη Μόσχα.
2. Ο νέος Ιάπωνας πρωθυπουργός Fumio Kishida, ο οποίος ανέλαβε πρόσφατα καθήκοντα, είπε στο κοινοβούλιο πως τα νησιά Iturup, Kunashir, Shikotan και Habomai της Νότιας Κουρίλ, που αποτελούν μέρος της Ρωσίας, υπόκεινται στην ιαπωνική κυριαρχία (από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα νησιά ανήκαν στην ΕΣΣΔ). Και αυτό έχει επιβεβαιωθεί από τον ΟΗΕ.
3. Ο πρόεδρος της Ταϊβάν, Τσάι Ινγκ-γουέν έκανε μια σειρά από έντονα πολεμικές δηλώσεις κατά της Κίνας και των φιλοδοξιών της και το Πεκίνο δεν έμεινε απαθές, ανταποκρινόμενο στην πιθανή έναρξη του πολέμου.
Δεδομένου πόσο λίγοι στον κόσμο σήμερα δεν μπορούν να δουν την ισχυρή επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στις πολιτικές της Ουκρανίας, της Ιαπωνίας και της Ταϊβάν, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον ανακάμπτει σιγά-σιγά από το αφγανικό «σοκ» και κινείται προς μια νέα εξάπλωση της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Αρκεί να πούμε πως στις Ηνωμένες Πολιτείες, στους ανώτατους πολιτικούς και μιντιακούς κύκλους, έχει γίνει ανοιχτή συζήτηση για την Ταϊβάν ως το σημείο στο οποίο θα μπορούσε να ξεκινήσει ο πόλεμος με την Κίνα.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η ηγέτης της ρωσοφοβικής πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, αναμφισβήτητα ο ισχυρότερος διπλωμάτης στην κυβέρνηση Μπάιντεν και έφορος της ουκρανικής επανάστασης του 2014, Βικτόρια Νούλαντ, επισκέφτηκε τη Μόσχα - για μια τριήμερη επίσκεψη. Τι ήθελε να πετύχει και πόσο επιτυχημένη ήταν; Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα δεδομένου ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με αυτό και στην ίδια την κυβέρνηση Μπάιντεν.
Μερικοί από αυτούς πιστεύουν ότι αυτή, που έχει τη μεγαλύτερη γνώση της Ρωσίας στη νέα διοίκηση, δεδομένης της αδιαμφισβήτητης φήμης της ως «γερακιού», δηλαδή ισχυρή και ακλόνητη αντιρωσική στάση (επίσης σύζυγος του ισχυρού Μπομπ (Ρόμπερτ) Κάγκαν, πατέρας του αμερικανικού νεοσυντηρητισμού) μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη Μόσχα σε σχέση με άλλους αμερικανούς πολιτικούς (λιγότερο «μολυσμένους» με ρωσοφοβία και οι οποίοι επομένως θα γίνονταν πολύ γρήγορα στόχος των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών όσον αφορά τον στιγματισμό τους ως «εραστές του Πούτιν και της Ρωσίας», κάτι παρόμοιο με αυτό που βίωσε ο Ντόναλντ Τραμπ).
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, η Νούλαντ πρόσφερε στη Μόσχα «πάγωμα» της σύγκρουσης στην Ουκρανία και τη λεγόμενη στρατηγική σταθερότητα, ως εγγύηση της ρωσικής πλευράς στην αναμέτρηση ΗΠΑ-Κίνας, δηλαδή στον Ψυχρό Πόλεμο με το Πεκίνο (όπως πρόσφατα σημαδεύτηκε από Ουάσιγκτον) που έχει ήδη ξεκινήσει και θα διαρκέσει πολύ καιρό, σίγουρα περισσότερο από τον Ψυχρό Πόλεμο ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης. Βασικά, η Μόσχα θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι ουδέτερη σε αυτή τη σύγκρουση των τιτάνων, δηλαδή να μη συνάψει καμία συμμαχία με το Πεκίνο. Ωστόσο, οι συνομιλητές της Nuland από τη ρωσική πλευρά έχουν λάβει σταθερά τις γνωστές θέσεις που έχει επιδείξει δημόσια η ρωσική εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια, και δεν σκοπεύουν μόνο να ενισχύσουν τις ρωσο-κινεζικές σχέσεις, αλλά και να προωθήσουν κι αναπτύξουν μια στρατηγική για την ενίσχυση της παγκόσμιας ρωσικής πολιτικής επιρροής ως μη αναστρέψιμη διαδικασία.
Στην Ουάσιγκτον, για κάποιο λόγο που είναι γνωστός μόνο σε αυτούς, πιστεύουν επίμονα στην ψευδαίσθηση της επιστροφής της Ρωσίας στα αμερικανικά παγκόσμια συμφέροντα (χωρίς την αρχική πρωτοβουλία της Ουάσιγκτον να παράσχει συγκεκριμένες προσφορές στη Μόσχα), συμπεριλαμβανομένου του πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία John Herbst, που είναι ένας από τους ηγέτες της πολύ επιδραστικής αμερικανικής δεξαμενής σκέψης Atlantic Council - που δήλωσε ότι βλέπει το όφελος από την επίσκεψη της Nuland στη Μόσχα - και λέει ότι σε 10 ή 20 χρόνια Ουάσιγκτον και Μόσχα θα είναι εταίροι που θα εξετάσουν μαζί την απειλή που φτάνει από το Πεκίνο. Θα πρέπει να σημειωθεί πως ο Herbst είναι ένας από τους κορυφαίους γεωπολιτικούς εμπειρογνώμονες της Αμερικής.
Συμπέρασμα
Η Ουκρανία, αυτή καθαυτή, ακόμη και η Κριμαία (η οποία «ως εκ θαύματος» εξαφανίστηκε από την ατζέντα των αμερικανο-ρωσικών διαπραγματεύσεων, σε αντίθεση με το Ντονμπάς) δεν είναι τόσο σημαντικά για τα αμερικανικά παγκόσμια συμφέροντα όσο μπορεί να συμπεράνει κανείς παρακολουθώντας τα μέσα ενημέρωσης. Ακόμη και η λεκάνη της Μαύρης Θάλασσας στο σύνολό της δεν έχει μεγάλη σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο λόγω της γεωγραφικής της απόστασης και της κυρίαρχης στρατιωτικής παρουσίας της Ρωσίας, αλλά και επειδή δε διέρχονται ενεργειακές διαδρομές των ΗΠΑ από τη θάλασσα και τα αμερικανικά εμπορικά πλοία δεν τη διασχίζουν.
Αυτά τα στοιχεία -Ουκρανία, Κριμαία,… Ουάσιγκτον- χρησιμεύουν πρωτίστως μόνο ως μέσο άσκησης πίεσης στη Μόσχα και προσπάθειας αποτροπής της διάδοσης των συμφερόντων της προς τα δυτικά - προς την ΕΕ. Και τίποτα περισσότερο από αυτό. Η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να πολεμήσει με τη Ρωσία για την Ουκρανία και αυτό δε θα συμβεί ποτέ. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ασταθής (άλυτα προβλήματα με τη Ρωσία) αλλά υπάκουη Ουκρανία, η οποία ενοχλεί τη Μόσχα και εστιάζει την πολιτική και στρατιωτική της προσοχή - μειώνοντας την πιθανότητα ισχυρότερης προβολής των ρωσικών συμφερόντων σε άλλα μέρη του κόσμου. Και ένα άλλο καθήκον των Αμερικανών, όπως είναι τα τελευταία 30 χρόνια, είναι να διασφαλίσουν τη συνέχιση της πολιτικής της απομάκρυνσης της Ουκρανίας από τη Ρωσία και την αποτροπή κάθε προσπάθειας εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ Κιέβου και Μόσχας.
Ωστόσο, δεδομένης της ενίσχυσης της Κίνας και της προσοχής που θα δώσει η Ουάσιγκτον στην Κίνα, είναι σαφές πως η Ουάσιγκτον θα δίνει όλο και λιγότερη σημασία στο Κίεβο. Και αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να περιμένει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα επόμενα χρόνια, η Ουκρανία θα είναι η γεωπολιτική μαύρη τρύπα της Ευρώπης, η οποία θα χρησιμεύσει μόνο στην ενίσχυση της αμερικανικής θέσης στις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία.