Μπορεί να πλησιάζει το τέλος του νεοσουλτάνου Ερντογάν, αλλά δεν πλησιάζει το τέλος του τουρκικού επεκτατισμού

Ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν χαιρετά τον όχλο που τον αποθεώνει. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία
Αν ήταν ένα κράτος που δεν αποτελούσε απειλή για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας και της Κύπρου, οι αναφορές στην Τουρκία θα είχαν ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο.

Από: hellasjournal.com - ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Αν δεν υπήρχαν τουρκικές επεκτατικές επιδιώξεις, κατοχή και εποικισμός, αλλά σεβασμός του διεθνούς δικαίου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε χώρας, τότε δεν θα δαπανούσαν δισεκατομμύρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Λόγω των αρνητικών εξελίξεων στην τουρκική οικονομία, της συνεχούς πτώσης των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος, της ενίσχυσης του συνασπισμού της αντιπολίτευσης, της «διπλωματικής απομόνωσης» της Άγκυρας και κυρίως των ολοένα αυξανόμενων στοιχείων που παραπέμπουν σε σοβαρά προβλήματα υγείας του Ταγίπ Ερντογάν, επανέρχονται στο προσκήνιο ορισμένα βασικά ερωτήματα, όπως:

  • Φτάνει το τέλος της εποχής του; Πώς θα είναι η Τουρκία χωρίς τον νεοσουλτάνο στην εξουσία; Θα μπορούσε να υπάρξει προοπτική για ουσιαστική στροφή της Άγκυρας προς αναζήτηση λύσεων στη βάση του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του Δικαίου της Θάλασσας;

Καταρχάς, ένα αυταρχικό και συνάμα διεφθαρμένο καθεστώς θα προσπαθήσει με κάθε δόλιο και αντιδημοκρατικό τρόπο να παραμείνει στην εξουσία. Όπως εκτιμούν αρκετοί αναλυτές σε ΗΠΑ και Ευρώπη, εάν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας δεν αναγκάσει τον Τούρκο πρόεδρο να αποχωρήσει, δεν πρόκειται να σεβαστεί τους θεσμούς.

Μέχρι σήμερα, δεν είχε βρεθεί μπροστά στον ορατό κίνδυνο να χάσει εκλογές. Τώρα, το σκηνικό φαίνεται να αλλάζει εν όψει των εκλογών του 2023, αλλά όλα δείχνουν ότι δεν θα καθήσει με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας την πτώση. Στο εσωτερικό της χώρας του έχει ήδη δημιουργήσει την υποδομή και τους μηχανισμούς για να γαντζωθεί στην εξουσία.

Επίσης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επιχειρήσει να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα της τουρκικής κοινωνίας και οικονομίας. Θα γίνει ακόμη πιο επιθετικός στην περιοχή. Και στην Άγκυρα φαίνεται ότι θεωρούν ως «αδύναμους κρίκους» την Κύπρο και την Ελλάδα.

Αυτό διαπιστώνεται και από τις θρασύτατες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων. Ένας από τους πιθανότερους διαδόχους του (σε περίπτωση αποχώρησης του Ερντογάν για λόγους υγείας), ο υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, εμφανίστηκε πρόσφατα προκλητικότατος έναντι της Ελλάδας. Αμφισβήτησε την κυριαρχία των ελληνικών νησιών, ζήτησε την αποστρατιωτικοποίησή τους και προανήγγειλε νέες (παράνομες) έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Την ίδια στιγμή, στο λεγόμενο αντιπολιτευτικό μέτωπο που διαμορφώνεται στην Τουρκία συμμετέχουν κόμματα και πολιτικοί που έχουν πιο ακραίες ισλαμιστικές, εθνικιστικές και επεκτατικές θέσεις, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, είχε υποστηρίξει σε παλαιότερη ομιλία του ότι «τα νησιά του Αιγαίου, κάτω από τη μύτη μας, είναι υπό την κατοχή του ελληνικού στρατού».

Επομένως, στη μετά-Ερντογάν εποχή δεν αναμένονται ουσιαστικές αλλαγές στην εξωτερική πολιτική και στη συμπεριφορά της Άγκυρας έναντι γειτονικών κρατών της, ειδικότερα της Ελλάδας και της Κύπρου. Μπορεί η τουρκική επιθετικότητα των τελευταίων χρόνων να συνδέεται σε κάποιο βαθμό και με τις προσωπικές φιλοδοξίες και τα συμφέροντα του Ερντογάν, καθώς και με τους νεοθωμανικούς οραματισμούς του, αλλά στην ουσία έχει ως ιδεολογικό υπόβαθρο τις πάγιες τουρκικές επεκτατικές βλέψεις.

  • Είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Η Τουρκία όχι μόνο δεν σεβάστηκε ποτέ τις διεθνείς συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο, αλλά ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ιστορία της.

Άρα, η οποιαδήποτε προσπάθεια για δημιουργία ψευδαισθήσεων και αυταπατών είναι ανώφελη και συνάμα παραπλανητική και δεν ανταποκρίνεται στην ωμή πραγματικότητα. Η τουρκική απειλή σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα εκλείψει, αλλά μπορεί να υπάρξει διαφορετική μεθοδολογία, ειδικά αν η Τουρκία «επιστρέψει», κατά κάποιο τρόπο, στο δυτικό στρατόπεδο και βελτιωθούν οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Γι’ αυτό, επειδή στην πορεία του χρόνου, ο Ελληνισμός λαβώθηκε, συρρικνώθηκε, προδόθηκε και πλήρωσε πολύ ακριβά την εγκατάλειψη, την αδικία, αλλά και αφελείς ή ενδοτικές επιλογές ηγεσιών του, ο μόνος και σταθερός δρόμος για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού είναι μια σταθερή, συγκροτημένη στρατηγική, με κύριους άξονες την ενίσχυση της ενότητας και της άμυνας.

Καμία τουρκική ηγεσία δεν θα θελήσει να επιδείξει σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα, στην εδαφική ακεραιότητα και στην ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου, αν δεν αναγκαστεί να το πράξει μέσα από συνθήκες που θα μπορούσαν να της επιφέρουν μεγάλο κόστος.

Είτε πλησιάζει είτε όχι το πολιτικό τέλος του Ερντογάν, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι δεν πλησιάζει το τέλος του τουρκικού επεκτατισμού.

Και μπροστά σε κάθε πιθανή εξέλιξη στην Τουρκία, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για να αξιοποιηθεί στο έπακρο κάθε χώρα και κάθε συμμαχία που απειλείται ή εκβιάζεται από την Τουρκία. Κάθε εθνικότητα και κάθε λαός που υπέστη αποτρόπαια εγκλήματα από τις στρατιές του οθωμανικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail