Από: analyst.gr
Άποψη
Η Ιταλία είναι μία χώρα που έχει πολλά κοινά σημεία με την Ελλάδα – αν και η πατρίδα μας είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, αφού χαρακτηρίζεται αφενός μεν από ένα Κράτους Αδίκου (ανάλυση), αφετέρου από την ανικανότητα των κυβερνήσεων της να προστατεύσουν τους Έλληνες. Δυστυχώς ούτε από μνημόνια, ούτε από πυρκαγιές, ούτε από την παράνομη μετανάστευση, ούτε από καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες και πανδημίες. Προφανώς ούτε από την ενεργειακή ένδεια που προβλέπεται, ούτε από τις τρομακτικές αυξήσεις των τιμών σήμερα – ενοχοποιώντας πάντοτε τους Πολίτες, καθώς επίσης τις διεθνείς συγκυρίες.
Τα κοινά μας σημεία με την Ιταλία είναι η εκδίωξη το 2012 του Berlusconi από την ΕΕ, όπως του Γ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο ορισμός ενός τεχνοκράτη στην ηγεσία της χώρας, του M. Monti όπως του Παπαδήμου, η επιβολή μνημονίων αν και άτυπων στην Ιταλία, το μεγάλο δημόσιο χρέος και των δύο χωρών, ο κατεστραμμένος τραπεζικός τομέας (ανάλυση), η εξάρτηση της οικονομίας της από την ΕΚΤ, η λεηλασία της από τη Γερμανία, η πέμπτη γερμανόφιλη πολιτική φάλαγγα στο εσωτερικό της κοκ.
Περαιτέρω στην Ιταλία, στις 3 Οκτωβρίου διεξήχθησαν οι δημοτικές εκλογές, για την εκλογή 1.200 δημάρχων – συμπεριλαμβανομένων μεγάλων πόλεων όπως η Ρώμη, το Μιλάνο κοκ. Εν προκειμένω, κέρδισε με μεγάλη διαφορά το φιλικό προς την ΕΕ φιλελεύθερο δημοκρατικό κόμμα, το PD, στην Μπολόνια, το Μιλάνο και τη Νάπολη – ενώ αναμένεται να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές στις άλλες μεγάλες πόλεις. Επειδή τώρα το συγκεκριμένο κόμμα είναι ο ορισμός του κατεστημένου στη χώρα, εύλογα τα ΜΜΕ έγραψαν πως τα αποτελέσματα σημαίνουν ότι, «οι Ιταλοί γύρισαν την πλάτη στην πολιτική του αντί-κατεστημένου».
Εν τούτοις, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική – με κριτήριο την ιστορικά χαμηλότερη συμμετοχή των Πολιτών στις εκλογές που διαμορφώθηκε στο -20% συγκριτικά με τις προηγούμενες, παρά το ότι σε ορισμένες πλούσιες περιοχές και γειτονιές αυξήθηκε κατά 30%. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι, ένας μεγάλος αριθμός υποστηρικτών του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, καθώς επίσης της Λίγκα του Βορά (Salvini), των δύο κομμάτων δηλαδή που κέρδισαν τις τελευταίες εκλογές του 2018 με ένα πρόγραμμα εναντίον του κατεστημένου και της ΕΕ, εναντίον των καταστροφικών μέτρων λιτότητας (=μνημόνια) και των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών που είχαν επιβληθεί για πολλά χρόνια, απείχαν – έχοντας προδοθεί από τις δύο παραπάνω παρατάξεις.
Ειδικότερα, το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν να φαντασθούν τα εκατομμύρια των Ιταλών ψηφοφόρων των 5 Αστέρων και του Salvini ήταν το ότι, δύο χρόνια μετά την εκλογή τους θα συμμετείχαν σε κυβερνητικό συνασπισμό με το PD – υποστηρίζοντας μία κυβέρνηση που, υπό τον M. Draghi, είναι ο ορισμός του κατεστημένου. Ότι θα συνέβαινε δηλαδή κάτι σχετικά ανάλογο με την Ελλάδα, όπου τα δύο δήθεν επαναστατικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) συνυπέγραψαν ένα μνημόνιο που κατηγορούσαν, με αυτούς που κατηγορούσαν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) – γεγονός που αποτελεί τον ορισμό της προδοσίας!
Έχοντας τώρα αναφερθεί ήδη στην υποταγή του Salvini (ανάλυση), ήταν λογικό να νοιώσουν προδομένοι οι Ιταλοί ψηφοφόροι, απέχοντας από τις εκλογές – ενώ το μοναδικό κόμμα που κέρδισε σημαντικό αριθμό ψήφων, ήταν δυστυχώς το ακροδεξιό «Αδελφοί της Ιταλίας» (Fratelli d’ Italia). Το μοναδικό δηλαδή που δεν υποστηρίζει την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του M. Draghi που όμως έχει την έγκριση της Γερμανίας – εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική με την Ελλάδα σήμερα, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. Ενδεχομένως ακόμη και στη χρεοκοπία της, αφού η Ιταλία στραγγαλίζεται κυριολεκτικά από τη γερμανική Ευρωζώνη – ενώ είναι αδύνατον να επιβιώσει εντός της.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η αποχή των Ιταλών ψηφοφόρων τεκμηριώνει πως όλο και περισσότεροι Πολίτες, όπως και στην Ελλάδα, απομακρύνονται από τη Δημοκρατία – καθώς επίσης ότι, η κοινωνική κρίση «σιγοβράζει» κάτω από την επιφάνεια. Με δεδομένη δε την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, αφού το μόνο που κάνει η ιταλική κυβέρνηση είναι να ωραιοποιεί αυτά που συμβαίνουν, η οργή των Ιταλών δεν θα αργήσει να ξεσπάσει ξανά – ενώ, επειδή δεν υπάρχει πλέον κανένα κόμμα για να διοχετευθεί, αφού το ακροδεξιό ασφαλώς δεν αποτελεί διέξοδο, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα εκφραστεί.
Ποια μορφή δηλαδή θα πάρει η οργή και ο θυμός, όταν σταματήσει να κρύβεται η αποτυχία της ιταλικής κυβέρνησης πίσω από την πανδημία – κάτι που θα φανεί πολύ σύντομα. Μπορεί άλλωστε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι να σκύβουν το κεφάλι, έχοντας προδοθεί από όλες τις κυβερνήσεις τους και πιστεύοντας πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, αλλά αυτό δεν συμβαίνει για πάντα – σημειώνοντας πως πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και ποτέ μονόδρομοι.