Ποια παιδιά να κάνουμε; Τα φτιάξαμε με τη Ζαχαρένια και δε μας αφήνει να κουνήσουμε ρούπι!

islandworks / pixabay

Εσχάτως και μετά τη δημοσίευση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ σύμφωνα με τα οποία για ακόμη μια φορά η χώρα έχασε για 10η χρονιά μια μεγάλη πόλη, έγινε σχετική συζήτηση για το δημογραφικό αφού έτσι είθισται. Λογικά σε 12 μήνες όταν η ΕΛΣΤΑΤ θα δημοσιεύσει τα στοιχεία για το 2021, θα ξανακούσουμε τα ίδια.

Του Στρατή Μαζίδη

Λιγοστεύουμε, εξαφανιζόμαστε, μας αντικαθιστούν οι ξένοι και άλλα τέτοια κλισέ. Και πώς να μη λιγοστεύουμε όταν είτε δεν κάνουμε παιδιά είτε δεν αφήνουμε να γεννηθούν πάρα πολλά από όσα θα ήθελαν να δουν το φως της ημέρας; Επικαλούμαστε κάθε φορά τις οικονομικές συνθήκες αλλά φοβάμαι ότι πρόκειται για πρόφαση.

Όταν η Ελλάδα μεγάλωνε πληθυσμιακά πριν 60-70-80 χρόνια, έτρωγε ο κόσμος με χρυσά κουτάλια; Αλλά και σήμερα βλέποντας κανείς τους μετανάστες που έρχονται στη χώρα, αναρωτιέται κανείς: Αυτοί πως κάνουν οικογένειες; 

Διαβάζω αναρτήσεις ανθρώπων που πχ διαμαρτύρονται για την αλλαγή της φυσιογνωμίας του κέντρου της Αθήνας αλλά οι ίδιοι απέφυγαν την ευθύνη και τον Σταυρό του να δημιουργήσουν μια οικογένεια ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν.

Περπατώντας τις προάλλες στη γειτονιά μου έκανε εντύπωση να βλέπω ένα διανομέα να πηγαίνει σε σπίτι για να παραδώσει νωρίς το πρωί...καφέδες! Όταν θέλουμε τρίτους να μας καθαρίσουν το σπίτι, να μας φτιάξουν να φάμε, να περιποιηθούν την αυλή, να διορθώσουν κάτι που χάλασε κ.ο.κ., ποια παιδιά να κάνουμε και ευθύνη να αναλάβουμε;

Αλλάξαμε με τα χρόνια. Ας το παραδεχθούμε. Καλομάθαμε. Τα φτιάξαμε με τη Ζαχαρένια. Ωραία η Ζαχαρένια, δε λέω αλλά απαιτητική. Δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Σε θέλει εκεί...δικό της και πάνω από όλα να μη σεκλετίζεσαι.

Η οικογένεια, ναι χρειάζεται χρήματα, για να σταθεί. Όμως το Α και το Ω της, δεν είναι τα λεφτά. Αλίμονο αν ένα σπίτι οικοδομηθεί πάνω σε αυτά. Θα καταρρεύσει. Δεν είναι τυχαίο πως οι χαρούμενες οικογένειες δεν είναι εκείνες που κολυμπάνε στα χρήματα.