Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό ώθησε τον Ρώσο ειδικό με επιρροή Fyodor Lukyanov να γνωμοδοτήσει αισιόδοξα για το RT ότι «η προσπάθεια του Biden να προσελκύσει τη Μόσχα δείχνει πως οι ΗΠΑ έχουν κουραστεί από τη σύγκρουση με τη Ρωσία για την Ουκρανία και ανησυχούν περισσότερο για τον πόλεμο με την Κίνα». Όσο για τον Μπόλτον, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη στο RT για μια σειρά θεμάτων από τον COVID-19, το Αφγανιστάν, το Ιράν και τον Τραμπ μέχρι τις ρωσο-κινεζικές σχέσεις.
Αυτές οι πραγματιστικές δεσμεύσεις μπορούν να ερμηνευθούν ως σημάδι ότι οι ρωσο-αμερικανικές εντάσεις μπορεί να παγώνουν, όσο αργά κι αν είναι. Η Νούλαντ είναι διαβόητη στη Ρωσία για το σκανδαλώδες αστείο της «γάμα την ΕΕ» και το μοίρασμα μπισκότων κατά τη διάρκεια του ξεφαντώματος της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ αστικής τρομοκρατίας στην Ουκρανία το 2014 που ονομάστηκε ευρέως «EuroMaidan». Ο Μπόλτον, εν τω μεταξύ, είναι ένας από τους πιο διαβόητους νεοσυντηρητικούς στην πρόσφατη μνήμη, ο οποίος πρόσφατα αγκαλιάστηκε από αντι-Τραμπ μέλη της μόνιμης στρατιωτικής, μυστικής υπηρεσίας και διπλωματικής γραφειοκρατίας των ΗΠΑ («βαθύ κράτος») μετά από διαμάχη με το πρώην αφεντικό του. Η εκτίμηση του Lukyanov για τα κίνητρα της Νούλαντ φαίνεται να είναι ακριβής και ευθυγραμμίζεται με την πρόβλεψη σεναρίου που δημοσίευσα στο Ρωσικό Συμβούλιο Διεθνών Υποθέσεων (RIAC) το καλοκαίρι. Οι αιχμηρές αντικινεζικές παρατηρήσεις του Μπόλτον στο RT, εν τω μεταξύ, προσθέτουν περαιτέρω αξιοπιστία σε αυτή την παρατήρηση.
Οι νεοσυντηρητικοί θεωρούσαν τη Ρωσία ως το λεγόμενο «παγκόσμιο κακό» και πιθανώς εξακολουθούν να έχουν τέτοιες ρωσοφοβικές πεποιθήσεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι η στρατηγική δυναμική του Νέου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των αμερικανικών και κινεζικών υπερδυνάμεων απαιτούσε πιο ρεαλιστική δέσμευση με την μεγάλη ευρασιατική δύναμη ώστε να επικεντρωθεί στην πιο επιθετική «συγκράτηση» της ανατολικής Ασίας που το «βαθύ κράτος» στις μέρες μας φαίνεται να θεωρεί ως την πιο πιεστική «απειλή». Η οπτική της Νούλαντ που ταξιδεύει στη Μόσχα και ο Μπόλτον που δίνει μια αποκλειστική μακροπρόθεσμη συνέντευξη στο RT είναι πως η Ρωσία δεν είναι πλέον «άθικτη» για τους Αμερικανούς αξιωματούχους όπως πριν. Οι αξιωματούχοι της εποχής Τραμπ δεν θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι έκαναν η Νούλαντ και ο Μπόλτον χωρίς να τροφοδοτήσουν τον παροξυσμό των ψεύτικων ειδήσεων του Russiagate εκείνη την εποχή, αλλά η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει πολύ περισσότερα περιθώρια ευελιξίας λόγω της ρωσοφοβικής φήμης των Δημοκρατικών.
Αυτό τους επιτρέπει να εκτρέψουν κάθε κριτική ως «μερική» στα ρωσικά συμφέροντα καθώς η χώρα τους προσπαθεί να αναδιαμορφώσει σταδιακά τη γεωστρατηγική κατάσταση στην Ευρασία μέσω των αργών προσπαθειών τους να ρυθμίσουν υπεύθυνα τον ανταγωνισμό με τη Ρωσία προκειμένου να επικεντρωθούν περισσότερο στην Κίνα. Αυτή είναι ακριβώς η στρατηγική που ο Τραμπ και η ομάδα του ήθελαν να ακολουθήσουν, αλλά απαξιώθηκε για άσχετους λόγους που συνδέονται με την εγχώρια ατζέντα τους, η οποία απείλησε να αλλάξει ριζικά τη σχέση των ελίτ με τον αμερικανικό λαό. Αυτές οι ιδιοτελείς δυνάμεις δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ανοιχτά τον φόβο τους για το τι ήθελε να κάνει ο Τραμπ μήπως διακινδυνεύσουν να αποκαλύψουν την ατζέντα τους και να του παραχωρήσουν αξιοπιστία, εξ ου και η απόσπαση της προσοχής του Russiagate. Η κυβέρνηση Μπάιντεν στοχεύει στην ενίσχυση του ίδιου συστήματος που ήθελε να αλλάξει ο Τραμπ, ώστε να μην υπάρχει πλέον ανάγκη να δυσφημιστεί αυτή η μεγάλη στρατηγική.
Η ρεαλιστική υποδοχή αυτών των νεοσυντηρητικών από τη Ρωσία μιλά για τη μη ιδεολογική εξωτερική της πολιτική, η οποία της παρέχει μέγιστη ευελιξία εξωτερικής πολιτικής στην επιδίωξη του οράματός της του 21ου αιώνα να γίνει η υπέρτατη δύναμη εξισορρόπησης στην Ευρασία. Για να είμαστε απολύτως σαφείς, η Ρωσία δεν είναι υπέρ των ΗΠΑ και κατά της Κίνας, αλλά κατανοεί την ανάγκη υπεύθυνης ρύθμισης του ανταγωνισμού της με την πρώτη, αποτρέποντας προληπτικά κάθε πιθανή δυσανάλογη εξάρτηση από τη δεύτερη στο μέλλον. Η βελτίωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ δε θα ήταν εις βάρος της στρατηγικής εταιρικής σχέσης της Ρωσίας με την Κίνα, αν και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυναμική προκειμένου να εντείνουν την πίεσή τους στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Ευρασίας μετά την πιθανή αποκλιμάκωση των εντάσεων με Μόσχα στη Δυτική Ευρασία.
Στο εξής, οι παρατηρητές μπορεί να αναμένουν από τους Ρώσους αξιωματούχους και τα δημόσια χρηματοδοτούμενα μέσα ενημέρωσης να υιοθετήσουν μια συγκριτικά πιο ήπια προσέγγιση στην κριτική τους στις ΗΠΑ εν αναμονή της προόδου στις προσπάθειές τους να διαπραγματευτούν ένα λεγόμενο «σύμφωνο μη επίθεσης». Οι κριτικοί, ιδιαίτερα οι πολύ παθιασμένοι μη Ρώσοι φιλορώσοι (NRPRs) στην κοινότητα Alt-Media, μπορεί να το ερμηνεύσουν ως μια ανεξήγητη «αποκατάσταση» μερικών από τα πιο διαβόητα νεοσυντηρητικά στελέχη, αλλά όσοι υποστηρίζουν πραγματικά τη Ρωσία θα πρέπει να κατανοήσουν τα προνόμιά της στην εξωτερική πολιτική ακόμα κι αν δεν τα αποδέχονται (είτε εν όλω είτε εν μέρει) για προσωπικούς λόγους. Η «Μεγάλη Επαναφορά Μέσων/Αντίληψης» που θα μπορούσε να γίνει σύντομα στη Ρωσία θα μπορούσε να επιδιώξει να διατυπώσει πιο επιτακτικά αυτή τη διάσταση της εξισορροπητικής πράξης της Ευρασιατικής Μεγάλης Δύναμης και μπορεί να λάβει μορφές ακόμη πιο εκπληκτικές από το RT που φιλοξένησε τον Μπόλτον, κάτι που κανείς δεν περίμενε νωρίτερα.