Οι εξελίξεις στην υπόθεση των Ναυπηγείων Ελευσίνας μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις από τον υπουργό Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει τη στρατηγική της με σκοπό να επιλύσει το πρόβλημα και με το δεύτερο προβληματικό ναυπηγείο της χώρας, μετά το επιτυχημένο πέρασμα του Σκαραμαγκά στα χέρια του εφοπλιστή Προκοπίου. Φαίνεται ότι με τη μορφή “προίκας” θα αναλάβουν τη ναυπήγηση τριών έως τεσσάρων, αρχικά, κορβετών για το Πολεμικό Ναυτικό. Ωστόσο, αφενός η μέρα που θα ανακοινωθεί η οριστική λύση του προβλήματος δεν έχει έρθει ακόμα και αφετέρου, το διακύβευμα είναι πολύ ευρύτερο της ναυπήγησης μερικών κορβετών…
Από: defence-point.gr - Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, η απουσία αναφοράς στον κρατικό αμερικανικό χρηματοοικονομικό κολοσσό DFC δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Η διαδικασία του “due diligence” (νομικός και οικονομικός έλεγχος) που διεξήγαγε η DFC ολοκληρώθηκε και υπήρξε θετική εισήγηση στη χρηματοδοτική εμπλοκή στο σχέδιο.
Η παρουσία της είναι που δίδει “γεωπολιτική” χροιά στο εγχείρημα και όπως έχει αναφερθεί, το διακύβευμα για τις ΗΠΑ παραμένει ο έλεγχος της δραστηριότητα Ρώσων και Κινέζων στον ελληνικό χώρο. Ας μην ξεχνάμε τις κατά καιρούς επισκέψεις αξιωματούχων -και του πρώην επικεφαλής- μαζί με μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ…
Το επόμενο βήμα είναι η προσφυγή στο δικαστήριο, διεκδικώντας την υπαγωγή της εταιρίας στο Άρθρο 106 Β και Δ του Πτωχευτικού Κώδικα. Το δικαστήριο θα κληθεί να αξιολογήσει και να αποφανθεί περί της βιωσιμότητας των σχεδίων διάσωσης του Ναυπηγείου Ελευσίνας. Αυτό συνεπάγεται την εκπόνηση business plan το οποίο θα καταρτίσει η διεθνής εταιρία Ernst & Young που λειτουργεί ως σύμβουλος.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι με την προσφυγή στο δικαστήριο, οι επίδοξοι σωτήρες της Ελευσίνας θα καταθέσουν και το σχέδιο διάσωσης. Εκεί θα φανεί και το… χρώμα του χρήματος. Διότι σχέδιο διάσωσης στη θεωρία δεν υπάρχει. Οφείλει να είναι τιμολογημένο και να προκύπτει ξεκάθαρα πόσα χρήματα δεσμεύονται να επενδυθούν και από ποιον.
Οι ίδιες πληροφορίες κάνουν λόγο για συμμετοχή της DFC με ένα ποσό μερικών δεκάδων εκατομμυρίων. Ένα ποσό της τάξεως των 100 εκατ. ευρώ θα επενδυθεί από την κοινοπραξία της ιταλικής Fincantieri με την ONEX. Τα χρήματα προφανώς θα επενδυθούν από την πλευρά των Ιταλών. Άγνωστο παραμένει εάν η πλευρά της ONEX θα μπορούσε να συνεισφέρει μέσω δανεισμού.
Η έγκριση του επιχειρηματικού σχεδίου από τη Δικαιοσύνη θα οδηγήσει στο φλέγον θέμα του “κουρέματος” των χρεών των ναυπηγείων Ελευσίνας. Οι κυβερνητικές προθέσεις είναι να κινηθεί κοντά στο 50% και το τελικό ποσό που θα προκύψει θα αναλάβει να το αποπληρώσει το Ναυπηγείο… σε 100 ετήσιες δόσεις. Δηλαδή σε έναν αιώνα!
Εάν αποκατασταθεί η λειτουργία και η παραγωγική του δραστηριότητα με ορθολογικό και βιώσιμο τρόπο, μια δόση της τάξεως των 2-3 εκατ. ευρώ ετησίως θα πρέπει να θεωρείται διαχειρίσιμη. Ωστόσο, θα πρέπει να διερευνηθεί το σκεπτικό βάσει του οποίου οι Ιταλοί είδαν ευκαιρία και συμμετέχουν στην απόπειρα διάσωσης. Διότι τα νούμερα είναι πάντα αμείλικτα…
Εάν υποτεθεί ότι το ποσοστό κέρδους των ναυπηγικών προγραμμάτων κυμαίνεται γύρω στο 10% και θεωρηθεί ότι η “προίκα” συνεπάγεται τη ναυπήγηση τεσσάρων κορβετών με “οροφή” τα 2 δισ. ευρώ, σημαίνει ότι ακόμα κι αν η ONEX δεν εισπράξει τίποτα, το κέρδος της Fincantieri δεν θα ξεπεράσει τα 100 εκατ. ευρώ σε μια δεκαετία περίπου, διάστημα που θα απαιτηθεί για την ολοκλήρωση των ναυπηγήσεων.
Δηλαδή το ποσό που θα έχει επενδύσει και θα κατευθυνθεί σε επενδύσεις ώστε το ναυπηγείο να μπορεί να εμπλακεί αποτελεσματικά στη ναυπήγηση μεγάλων πλοίων επιφανείας. Δηλαδή 10 εκατ. ευρώ ετησίως, από το οποίο θα πρέπει να αφαιρεθεί η δόση αποπληρωμής του χρέους και πιθανότατα και των μερικών δεκάδων εκατ. ευρώ που θα συνεισφέρει η αμερικανική DFC. Δεν έχει διευκρινιστεί εάν μπορεί να συμμετέχει μετοχικά στο ναυπηγείο ή μόνο να το δανείσει. Αξίζει τον κόπο η εμπλοκή;
Η απάντηση στο ερώτημα δίδεται εάν κανείς αναλογιστεί το μέγεθος του εγχειρήματος. Από αναφορές των εμπλεκομένων στο παρελθόν, προκύπτει ότι τα ναυπηγικά προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού δεν λαμβάνονται υπόψη στη μεγάλη εικόνα. Παρότι οι ανάγκες είναι τεράστιες και σε βάθος χρόνου θα υπάρξουν προγράμματα, η αβεβαιότητα για το χρονικό σημείο της απόφασης δεν επιτρέπει να ληφθούν υπόψη στο business plan.
Δεν θα παραγγείλει υποβρύχια το Πολεμικό Ναυτικό; Πέραν των κορβετών που ευλόγως εστιάστηκε το ενδιαφέρον, δεν θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ιδιαίτερα αξιόλογες προτάσεις έχουν και οι Ιταλοί της Fincantieri, όχι μόνο οι Γερμανοί -κυρίως λόγω της ύπαρξης των Type 214 στον στόλο-, οι Γάλλοι και οι Σουηδοί. Με την κυριαρχία του γεωπολιτικού παράγοντα στις εξοπλιστικές αποφάσεις, είναι πολύ παρακινδυνευμένο σε αυτή τη φάση να αποκλειστεί οποιοσδήποτε.
Με την ίδια λογική, πώς μπορεί κανείς να αποκλείσει ακόμα και τους Ολλανδούς που διαθέτουν εξαιρετική πρόταση για κορβέτα, ενώ το Πολεμικό Ναυτικό ουδέποτε έπαψε να ενδιαφέρεται για την άμεση ενίσχυσή του με τις -μέχρι- τέσσερις φρεγάτες “M” (Karel Dorman) του ολλανδικού και του βελγικού Ναυτικού; Και με δεδομένη την αποτυχία της στρατηγικής προσφοράς τους σε χαμηλές τιμές σε περίπτωση ναυπηγικής συνεργασίας, γιατί να αποκλειστεί αναβίωση σχετικής δελεαστικής πρότασης με επίκεντρο τις κορβέτες;
Το colpo grosso (ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε και μερικούς ιταλικούς όρους!) αφορά την εμπορική ποντοπόρο ναυτιλία. Την απαίτηση προσεχώς αλλαγής των μηχανών που καίνε ντίζελ με άλλες που θα καταναλώνουν φυσικό αέριο! Χιλιάδες πλοία… Ποιος είναι ο λόγος άραγε που ο εφοπλιστής Προκοπίου, νέος ιδιοκτήτης του Σκαραμαγκά φέρεται να έχει δηλώσει, καταρχήν, ότι δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τις στρατιωτικές ναυπηγήσεις; Διότι το προαναφερθέν προσφέρεται η πιο πειστική ερμηνεία.
Εάν όμως αυτό ισχύει η σκέψη μπορεί να πάει ακόμα πιο πέρα… Ασφαλείς αποκλειστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Βρετανοί της Babcock ενημέρωσαν πρόσφατα το υπουργείο Ανάπτυξης για το ενδιαφέρον τους να εισέλθουν στην Ελευσίνα! Έχασαν οριστικά με την εμπλοκή της Fincantieri; Ο υπογράφων θα τολμούσε να υποστηρίξει πως όχι!
Οι Βρετανοί διαθέτουν μια από τις κορυφαίες στον κόσμο τεχνολογίες μετατροπής των μηχανών ντίζελ ώστε να μπορούν να καταναλώνουν LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο). Διατηρούν επίσης, κατά πληροφορίες, εξαιρετικές σχέσεις με τον εφοπλιστή Προκοπίου τον οποίον εκτιμούν και σε προσωπικό επίπεδο. Πόσο παράλογο θα ήταν να συμπεριληφθούν σε δεύτερο χρόνο στο όλο πρότζεκτ;
Όταν υπάρχει διάθεση επένδυσης χρημάτων στο πλαίσιο μιας καινοτόμου νέας παγκόσμιας στρατηγικής του ομίλου –συνεπεία του Brexit που ανάγκασε τους Βρετανούς να επανεφεύρουν τον “αυτοκρατορική” τους προσέγγιση– και εμπλακούν στο διπλανό ναυπηγείο, χρειάζεται να αναφερθούν τα οφέλη και οι οικονομίες κλίμακος πιθανής συνεργασίας; Παρόμοια οπτική έχουν και οι Ολλανδοί, αν και ανακύπτει αβίαστα το ερώτημα πως είναι δυνατόν τόσο αυτοί όσο και οι Γάλλοι να μη διέκριναν ευκαιρία ώστε να κινηθούν.
Κι επειδή πλέον εμπλέκονται μεγάλοι παγκόσμιοι “παίκτες” που γνωρίζουν καλά το “παιχνίδι” των υπεραξιών, πόσο εύκολα θα απέκλειε κανείς εξελίξεις που θα κυμαίνονταν από την απλή μετοχική συνεργασία των δυο ναυπηγείων έως και την πλήρη συγχώνευση και εξειδίκευση του ενός στον στρατιωτικό και του άλλου στον εμπορικό τομέα; Υπενθυμίζεται η απόφαση διαίρεσης των Ναυπηγείων Ελευσίνας σε στρατιωτικό και εμπορικό.
Όσο πρόωρα κι αν φαντάζουν αυτό… “think big” είναι συνήθως η ασφαλέστερη μέθοδος σε αυτό το επίπεδο. Οπότε καταληκτικά και παρά το υπαρκτό ενδεχόμενο τα πράγματα να μην βαδίσουν όπως θα επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση… προς το παρόν ενδιαφέρον έχει να καταγραφούν οι επόμενες κινήσεις των πρωταγωνιστών, αλλά και να διαπιστωθεί εάν υπάρχει ενδεχόμενο διεύρυνσης της ομάδα τους, αφού αυτό θεωρητικά θα έδινε άλλο περιεχόμενο και δυναμική στο συνολικό εγχείρημα.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, η απουσία αναφοράς στον κρατικό αμερικανικό χρηματοοικονομικό κολοσσό DFC δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Η διαδικασία του “due diligence” (νομικός και οικονομικός έλεγχος) που διεξήγαγε η DFC ολοκληρώθηκε και υπήρξε θετική εισήγηση στη χρηματοδοτική εμπλοκή στο σχέδιο.
Η παρουσία της είναι που δίδει “γεωπολιτική” χροιά στο εγχείρημα και όπως έχει αναφερθεί, το διακύβευμα για τις ΗΠΑ παραμένει ο έλεγχος της δραστηριότητα Ρώσων και Κινέζων στον ελληνικό χώρο. Ας μην ξεχνάμε τις κατά καιρούς επισκέψεις αξιωματούχων -και του πρώην επικεφαλής- μαζί με μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ…
Το επόμενο βήμα είναι η προσφυγή στο δικαστήριο, διεκδικώντας την υπαγωγή της εταιρίας στο Άρθρο 106 Β και Δ του Πτωχευτικού Κώδικα. Το δικαστήριο θα κληθεί να αξιολογήσει και να αποφανθεί περί της βιωσιμότητας των σχεδίων διάσωσης του Ναυπηγείου Ελευσίνας. Αυτό συνεπάγεται την εκπόνηση business plan το οποίο θα καταρτίσει η διεθνής εταιρία Ernst & Young που λειτουργεί ως σύμβουλος.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι με την προσφυγή στο δικαστήριο, οι επίδοξοι σωτήρες της Ελευσίνας θα καταθέσουν και το σχέδιο διάσωσης. Εκεί θα φανεί και το… χρώμα του χρήματος. Διότι σχέδιο διάσωσης στη θεωρία δεν υπάρχει. Οφείλει να είναι τιμολογημένο και να προκύπτει ξεκάθαρα πόσα χρήματα δεσμεύονται να επενδυθούν και από ποιον.
Οι ίδιες πληροφορίες κάνουν λόγο για συμμετοχή της DFC με ένα ποσό μερικών δεκάδων εκατομμυρίων. Ένα ποσό της τάξεως των 100 εκατ. ευρώ θα επενδυθεί από την κοινοπραξία της ιταλικής Fincantieri με την ONEX. Τα χρήματα προφανώς θα επενδυθούν από την πλευρά των Ιταλών. Άγνωστο παραμένει εάν η πλευρά της ONEX θα μπορούσε να συνεισφέρει μέσω δανεισμού.
Η έγκριση του επιχειρηματικού σχεδίου από τη Δικαιοσύνη θα οδηγήσει στο φλέγον θέμα του “κουρέματος” των χρεών των ναυπηγείων Ελευσίνας. Οι κυβερνητικές προθέσεις είναι να κινηθεί κοντά στο 50% και το τελικό ποσό που θα προκύψει θα αναλάβει να το αποπληρώσει το Ναυπηγείο… σε 100 ετήσιες δόσεις. Δηλαδή σε έναν αιώνα!
Εάν αποκατασταθεί η λειτουργία και η παραγωγική του δραστηριότητα με ορθολογικό και βιώσιμο τρόπο, μια δόση της τάξεως των 2-3 εκατ. ευρώ ετησίως θα πρέπει να θεωρείται διαχειρίσιμη. Ωστόσο, θα πρέπει να διερευνηθεί το σκεπτικό βάσει του οποίου οι Ιταλοί είδαν ευκαιρία και συμμετέχουν στην απόπειρα διάσωσης. Διότι τα νούμερα είναι πάντα αμείλικτα…
Εάν υποτεθεί ότι το ποσοστό κέρδους των ναυπηγικών προγραμμάτων κυμαίνεται γύρω στο 10% και θεωρηθεί ότι η “προίκα” συνεπάγεται τη ναυπήγηση τεσσάρων κορβετών με “οροφή” τα 2 δισ. ευρώ, σημαίνει ότι ακόμα κι αν η ONEX δεν εισπράξει τίποτα, το κέρδος της Fincantieri δεν θα ξεπεράσει τα 100 εκατ. ευρώ σε μια δεκαετία περίπου, διάστημα που θα απαιτηθεί για την ολοκλήρωση των ναυπηγήσεων.
Δηλαδή το ποσό που θα έχει επενδύσει και θα κατευθυνθεί σε επενδύσεις ώστε το ναυπηγείο να μπορεί να εμπλακεί αποτελεσματικά στη ναυπήγηση μεγάλων πλοίων επιφανείας. Δηλαδή 10 εκατ. ευρώ ετησίως, από το οποίο θα πρέπει να αφαιρεθεί η δόση αποπληρωμής του χρέους και πιθανότατα και των μερικών δεκάδων εκατ. ευρώ που θα συνεισφέρει η αμερικανική DFC. Δεν έχει διευκρινιστεί εάν μπορεί να συμμετέχει μετοχικά στο ναυπηγείο ή μόνο να το δανείσει. Αξίζει τον κόπο η εμπλοκή;
Η απάντηση στο ερώτημα δίδεται εάν κανείς αναλογιστεί το μέγεθος του εγχειρήματος. Από αναφορές των εμπλεκομένων στο παρελθόν, προκύπτει ότι τα ναυπηγικά προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού δεν λαμβάνονται υπόψη στη μεγάλη εικόνα. Παρότι οι ανάγκες είναι τεράστιες και σε βάθος χρόνου θα υπάρξουν προγράμματα, η αβεβαιότητα για το χρονικό σημείο της απόφασης δεν επιτρέπει να ληφθούν υπόψη στο business plan.
Δεν θα παραγγείλει υποβρύχια το Πολεμικό Ναυτικό; Πέραν των κορβετών που ευλόγως εστιάστηκε το ενδιαφέρον, δεν θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ιδιαίτερα αξιόλογες προτάσεις έχουν και οι Ιταλοί της Fincantieri, όχι μόνο οι Γερμανοί -κυρίως λόγω της ύπαρξης των Type 214 στον στόλο-, οι Γάλλοι και οι Σουηδοί. Με την κυριαρχία του γεωπολιτικού παράγοντα στις εξοπλιστικές αποφάσεις, είναι πολύ παρακινδυνευμένο σε αυτή τη φάση να αποκλειστεί οποιοσδήποτε.
Με την ίδια λογική, πώς μπορεί κανείς να αποκλείσει ακόμα και τους Ολλανδούς που διαθέτουν εξαιρετική πρόταση για κορβέτα, ενώ το Πολεμικό Ναυτικό ουδέποτε έπαψε να ενδιαφέρεται για την άμεση ενίσχυσή του με τις -μέχρι- τέσσερις φρεγάτες “M” (Karel Dorman) του ολλανδικού και του βελγικού Ναυτικού; Και με δεδομένη την αποτυχία της στρατηγικής προσφοράς τους σε χαμηλές τιμές σε περίπτωση ναυπηγικής συνεργασίας, γιατί να αποκλειστεί αναβίωση σχετικής δελεαστικής πρότασης με επίκεντρο τις κορβέτες;
Το colpo grosso (ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε και μερικούς ιταλικούς όρους!) αφορά την εμπορική ποντοπόρο ναυτιλία. Την απαίτηση προσεχώς αλλαγής των μηχανών που καίνε ντίζελ με άλλες που θα καταναλώνουν φυσικό αέριο! Χιλιάδες πλοία… Ποιος είναι ο λόγος άραγε που ο εφοπλιστής Προκοπίου, νέος ιδιοκτήτης του Σκαραμαγκά φέρεται να έχει δηλώσει, καταρχήν, ότι δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τις στρατιωτικές ναυπηγήσεις; Διότι το προαναφερθέν προσφέρεται η πιο πειστική ερμηνεία.
Εάν όμως αυτό ισχύει η σκέψη μπορεί να πάει ακόμα πιο πέρα… Ασφαλείς αποκλειστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Βρετανοί της Babcock ενημέρωσαν πρόσφατα το υπουργείο Ανάπτυξης για το ενδιαφέρον τους να εισέλθουν στην Ελευσίνα! Έχασαν οριστικά με την εμπλοκή της Fincantieri; Ο υπογράφων θα τολμούσε να υποστηρίξει πως όχι!
Οι Βρετανοί διαθέτουν μια από τις κορυφαίες στον κόσμο τεχνολογίες μετατροπής των μηχανών ντίζελ ώστε να μπορούν να καταναλώνουν LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο). Διατηρούν επίσης, κατά πληροφορίες, εξαιρετικές σχέσεις με τον εφοπλιστή Προκοπίου τον οποίον εκτιμούν και σε προσωπικό επίπεδο. Πόσο παράλογο θα ήταν να συμπεριληφθούν σε δεύτερο χρόνο στο όλο πρότζεκτ;
Όταν υπάρχει διάθεση επένδυσης χρημάτων στο πλαίσιο μιας καινοτόμου νέας παγκόσμιας στρατηγικής του ομίλου –συνεπεία του Brexit που ανάγκασε τους Βρετανούς να επανεφεύρουν τον “αυτοκρατορική” τους προσέγγιση– και εμπλακούν στο διπλανό ναυπηγείο, χρειάζεται να αναφερθούν τα οφέλη και οι οικονομίες κλίμακος πιθανής συνεργασίας; Παρόμοια οπτική έχουν και οι Ολλανδοί, αν και ανακύπτει αβίαστα το ερώτημα πως είναι δυνατόν τόσο αυτοί όσο και οι Γάλλοι να μη διέκριναν ευκαιρία ώστε να κινηθούν.
Κι επειδή πλέον εμπλέκονται μεγάλοι παγκόσμιοι “παίκτες” που γνωρίζουν καλά το “παιχνίδι” των υπεραξιών, πόσο εύκολα θα απέκλειε κανείς εξελίξεις που θα κυμαίνονταν από την απλή μετοχική συνεργασία των δυο ναυπηγείων έως και την πλήρη συγχώνευση και εξειδίκευση του ενός στον στρατιωτικό και του άλλου στον εμπορικό τομέα; Υπενθυμίζεται η απόφαση διαίρεσης των Ναυπηγείων Ελευσίνας σε στρατιωτικό και εμπορικό.
Όσο πρόωρα κι αν φαντάζουν αυτό… “think big” είναι συνήθως η ασφαλέστερη μέθοδος σε αυτό το επίπεδο. Οπότε καταληκτικά και παρά το υπαρκτό ενδεχόμενο τα πράγματα να μην βαδίσουν όπως θα επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση… προς το παρόν ενδιαφέρον έχει να καταγραφούν οι επόμενες κινήσεις των πρωταγωνιστών, αλλά και να διαπιστωθεί εάν υπάρχει ενδεχόμενο διεύρυνσης της ομάδα τους, αφού αυτό θεωρητικά θα έδινε άλλο περιεχόμενο και δυναμική στο συνολικό εγχείρημα.