Του Στρατή Μαζίδη
Θετικό επίσης το γεγονός ότι περνά η εικόνα μιας συνεργατικής σχέσης και όχι εξουσιαστή με τον υποταγμένο. Επιπλέον η χώρα έστειλε μήνυμα διεθνώς και σε όλους τους παίκτες της περιοχής πως είναι παρούσα.
Ωστόσο κάπου εδώ σταματούν τα θετικά και αρχίζουν τα ερωτήματα.
Με νωπές τις μνήμες των δηλώσεων του Νίκου Δένδια ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε εξωρύξεις υδρογονανθράκων αλλά και την τοποθέτηση του πρωθυπουργού πριν λίγες ημέρες στο πρακτορείο Bloomberg πως επιδιώκει μια συμφωνία με την Τουρκία στα πρότυπα εκείνων με Ιταλία και Αίγυπτο, δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται κανείς.
Για ποια ανατολική Μεσόγειο μίλησε ο πρωθυπουργός από το Παρίσι όταν αναγνώρισε πως η ιδιαίτερη πατρίδα του, το πέμπτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου δεν έχει πλήρη ΑΟΖ και ομοίως νησιά με πληθυσμό και οικονομική δραστηριότητα όπως η Κάρπαθος, η Κάσος και η μισή Ρόδος όπου σταματά η μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο;
Τα όπλα από μόνα τους δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε. Ο ανθρώπινος παράγοντας και η ηγεσία μιας χώρας είναι που δίνει τη γραμμή. Το Αβέρωφ θα ήταν άχρηστο αν δεν υπήρχαν Βενιζέλος και Κουντουριώτης.
Τι νόημα έχει η ενίσχυση του στόλου και της αεροπορίας με εξαιρετικά όπλα αν τελικά η κυβέρνηση παζαρεύει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και δε διεκδικεί την ενότητα του ελληνισμού, ήτοι Ελλάδας - Κύπρου μέσω Καστελλορίζου;
Τα δεδομένα πρέπει να παρουσιαστούν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό κι αυτός να αποφασίσει τι θέλει.
Δεν υπάρχει λόγος να αγοράσεις μια Ferrari αν δεν πρόκειται ποτέ να πατήσεις το γκάζι πέρα από τα 150-160. Μια χαρά κάνεις τη δουλειά σου με ένα απλό αυτοκίνητο της πόλης. Και τα χρήματα μένουν στην τσέπη σου.