Όμως, στην ουσία, λίγα πράγματα αλλάζουν την επόμενη ημέρα κάθε καταστροφής, εκτός από το βόλεμα των "καταφερτζίδων".
Δυστυχώς, το γενικότερο αίσθημα ευθύνης και χρέους στα συλλογικά μας αγαθά, όπως είναι το περιβάλλον, λίγο απασχολεί ή και καθόλου, μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Το ατομικό συμφέρον και το "μακρυά από εμάς", κυριαρχεί στον βαλκανικό καπιταλισμό της χώρας μας. Μόνο, που οι διαδοχικές κρίσεις, από το 2008 μας φωνάζουν ότι: το ατομικό συμφέρον πρέπει να συναντήσει και το συλλογικό, γιατί οι κρίσεις επηρεάζουν τους περισσότερους.
Βέβαια οι μεγάλες κρίσεις δημιουργούν και ευκαιρίες για τον αθέμιτο πλουτισμό των λίγων ισχυρών και, πάντα των ημετέρων, κάθε εποχής.
Γιαυτό, κρατώ δύο σημεία από το χθεσινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού:
1."Και αυτή η κρίση είναι ευκαιρία να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα".
Αλήθεια, ποια χρήσιμα συμπεράσματα βγάλαμε και, ποιές αλλαγές κάναμε, εκτός από την αλλαγή κυβερνήσεων και πολιτικού προσωπικού;
2. "Εκτός από τις πρωτόγνωρες καταστροφές στις περιοχές των πυρκαγιών, πρέπει να σκεφτούμε και τι σώσαμε".
Αλήθεια, τι άλλο μπορούσε να καταστραφεί στις περιοχές αυτές και, δεν καταστράφηκε;
Όμως, όταν καταστραφεί το περιβάλλον σε τέτοια έκταση, η καταστροφή είναι μη αντιστρεπτή, όχι μόνο για τους ανθρώπους των κατεστραμμένων περιοχών, αλλά για όλους μας.
Καλή δύναμη στους πληγέντες, καλή συνέχεια στις διακοπές, όσων μπορούν να κάνουν, για την συνέχεια, οι περισσότεροι, στο ίδιο καράβι είμαστε.