Στην όμορφη Αίγινα, υπάρχει η μικρή παραλία Κλήμα, μήκους το πολύ 150 μέτρων και με άνοιγμα του κόλπου στο σημείο που συνήθως αγκυροβολούν τα σκάφη 250-300 μέτρων. Σε αυτόν τον μικρό όρμο και σε αποστάσεις πολλές φορές μικρότερες των 50 μέτρων (αν και ο νόμος απαιτεί τουλάχιστον 200 μέτρα μακριά από παραλίες λουομένων) καταπλέουν κατά κανόνα πολλά σκάφη.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α. - προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Πολύ συχνά έχω μετρήσει 28-30 σκάφη ιστιοπλοϊκά και μηχανοκίνητα γιώτ κάθε μεγέθους, το ένα δίπλα στο άλλο πρυμνοδετημένα στις ακτές του όρμου και άλλα αγκυροβολημένα.
Η όχληση που δημιουργείται είναι τεράστια λόγω των μηχανών που παραμένουν αναμμένες για κάποιες ώρες για φόρτιση των μπαταριών τους και εκτιμώ ότι δεν έχουν όλα δεξαμενές ακαθάρτων για τα λύματα (όπως πολλές φορές έχω δει σιχαμερούς επιπλέοντες ρύπους ανάμεσα στα σκάφη).
Οι έλεγχοι από τις λιμενικές αρχές σπάνιοι έως ανύπαρκτοι, και εάν τολμήσει κολυμβητής να εγκαλέσει κάποιον παραβάτη για την παραβατική του συμπεριφορά, εισπράττει αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση αν όχι χλεύη και ρητορική απαξία.
Προχθές κατέπλευσε 5όροφη θαλαμηγός μήκους 100 μέτρων και αγκυροβόλησε ακριβώς στην μέση του όρμου, κλείνοντάς τον όλον στην ουσία.
Αναρωτιέται κάποιος εύλογα:
Όταν κάποιος έχει τον πλούτο να αποκτήσει ένα τέτοιο σκάφος που του δίνει την δυνατότητα να πάει στις ομορφότερες έρημες παραλίες σε νησιά, νησάκια και νησίδες, για ποιον λόγο επιλέγει να καταπλεύσει και να παραμείνει σε ένα τόσο μικρό και πολυσύχναστο όρμο, όπου καταπλέουν δεκάδες σκάφη και με πολλούς κολυμβητές στον περίγυρο και εκατοντάδες ξαπλώστρες στριμωγμένες η μία δίπλα στην άλλη σε μία παραλία συνολικού μήκους 150 μέτρων, που δεν παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερο από πλευράς φυσικού κάλλους;
Η μόνη εξήγηση που είναι η πλέον προφανής, είναι ότι η βασική αιτία πλουτισμού είναι η επίδειξη ισχύος έναντι των άλλων, όπως πολύ σοφά περιέγραψε και ο Ανταμ Σμιθ στο έργο του «Έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών», ότι «η κυριότερη απόλαυση του πλούτου συνίσταται στην επίδειξή του» και όπως ο Χόμπς επίσης είχε αναγνωρίσει ότι: «Ο πλούτος, είναι εξουσία και η εξουσία πρέπει να επιβεβαιώνεται με κάποιον τρόπο».
Φαντάζομαι την ηδονή που θα νοιώθει ο ιδιοκτήτης του τεράστιου γιωτ να βλέπει ότι έχει το μεγαλύτερο σκάφος στον όρμο, συγκρινόμενος με όλα τα άλλα λιμά.
Και είναι αναγκαίο στοιχείο να επιδιώκει να υπάρχουν άλλοι γύρω και να βλέπουν, να νοιώθουν την διαφορά και να θαυμάζουν το μεγαλείο του, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση.
Και όμως, άκουσα πολλά σχόλια θαυμασμού από νέους κιόλας ανθρώπους στον περίγυρο, για τον πλούτο και τον ιδιοκτήτη, χωρίς να εκφράζουν καμία απαξία για την συμπεριφορά.