Στην αιτιολόγηση της ανάγκης εκσυγχρονισμού των παλιών εκδόσεων του μαχητικού F-16 που εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται επιχειρησιακά η Πολεμική Αεροπορία, έχουν γίνει επανειλημμένες αναφορές στο DP κατά περιόδους. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε που η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε το ημίμετρο του εκσυγχρονισμού 84 μαχητικών του τύπου, των νεότερων εκδόσεων (Block 52+ και Block 52+ Advanced), για τα παλιότερα Block 30 και Block 50 υπάρχουν ενδείξεις ότι η οδός της απαξίωσης μέχρι την απόσυρση δεν απέχει πολύ…
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει με ποιον ακριβώς νέο τύπο μαχητικού θα αντικατασταθούν, ένα προς ένα, τα 70 παλιά F-16, εντός της τρέχουσας δεκαετίας. Κάθε αεροπορική δύναμη που επιθυμεί να είναι αξιόμαχη 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες το χρόνο, υιοθετεί και ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες.
Ο πρώτος δεν είναι άλλος από τον ισχύοντα επιχειρησιακό σχεδιασμό. Που κατά περιόδους τροποποιείται προκειμένου να περιλαμβάνει την αποτελεσματική αντιμετώπιση νέων απειλών. Με βάση επομένως αυτό το σχεδιασμό αποφασίζεται η προμήθεια μαχητικών αεροπλάνων, συστημάτων και όπλων.
Ποιες και τι είδους απειλές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μεσοπρόθεσμα (εντός δεκαετίας) και μακροπρόθεσμα (εντός εικοσαετίας); Ποια είναι τα πλέον κατάλληλα μαχητικά για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους και με ποιον συνδυασμό συστημάτων και όπλων;
Ο επιχειρησιακός σχεδιασμός καθορίζει κατά συνέπεια τους αριθμούς και τις δυνατότητες μαχητικών, συστημάτων και όπλων. Που είναι τρία πράγματα ΑΠΟΛΥΤΑ αλληλένδετα. Δηλαδή δεν έχει νόημα η ύπαρξη του ενός χωρίς τα άλλα δύο.
Δεύτερος κανόνας οι διαθεσιμότητες. Που επίσης επηρεάζουν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό και καθορίζονται από αυτόν. Καθημερινά πρέπει να είναι λειτουργικές και πλήρως επανδρωμένες συγκεκριμένες υποδομές, προκειμένου η διαθεσιμότητα (ποσοστό του συνολικού αριθμού των μαχητικών), να μην πέφτει κάτω από το επίπεδο που δεν επιτρέπει την κάλυψη όλων των ρόλων σε περίπτωση επιχειρήσεων.
Τρίτος κανόνας, το κόστος. Επηρεάζει καταλυτικά τους δύο προαναφερόμενους και είναι φυσικά άμεσα συνδεδεμένος με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε κράτους. Κανένας από αυτούς τους θεμελιώδεις κανόνες δεν είχε ποτέ διαχρονική ισχύ στην Ελλάδα. Όχι μόνο τα τελευταία 15 χρόνια που οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους…
Και περνάμε στο προκείμενο, που δεν είναι άλλο από τον εκσυγχρονισμό ή την αντικατάσταση των παλιών εκδόσεων του F-16. Ενός μαχητικού που τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά του στόλου μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας.
1. Ο ελληνικός επιχειρησιακός σχεδιασμός, αν και κάτι τέτοιο δεν έχει επίσημα ανακοινωθεί ποτέ, προβλέπει τη μόνιμη διατήρηση σε υπηρεσία 200 τουλάχιστον μαχητικών αεροσκαφών. Προ οικονομικής κρίσης, η οροφή βρισκόταν στα 300 μαχητικά αεροσκάφη! Οι 200 μονάδες λοιπόν είναι το ελάχιστον νούμερο που απαιτείται για να καλυφθεί μία πραγματικά τεράστια περιοχή. To FIR Αθηνών. Από τη στιγμή που η Πολεμική Αεροπορία καλείται να αντιμετωπίσει απειλές από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο, πρέπει να διαθέτει αυτό τον αριθμό ετοιμοπόλεμων μαχητικών, ικανών να καλύψουν με αξιώσεις τους δύο βασικούς ρόλους. Αέρος – αέρος και αέρος – εδάφους/επιφανείας.
2. Είναι δυνατή από πλευράς κόστους η μόνιμη διατήρηση 200 μαχητικών σε υπηρεσία στην Πολεμική Αεροπορία; ΟΧΙ υπό τις συνθήκες περασμένων δεκαετιών είναι η απάντηση. Χώρες όπως η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία ΔΕΝ έχουν αυτή τη δυνατότητα. Πώς είναι δυνατόν να την έχει η Ελλάδα; Ακόμη και η Γαλλική Αεροπορία (Δύναμη Αέρος και Διαστήματος όπως αποκαλείται πλέον), ενώ έχει ανακοινώσει οροφή 225 μαχητικών αεροσκαφών εδώ και χρόνια, δεν έχει ακόμη κατορθώσει να “πιάσει” αυτό το νούμερο.
Προσοχή! Αναφερόμαστε πάντα σε αξιόμαχα αεροσκάφη. Δηλαδή είτε καινούρια, είτε μεγάλης ηλικίας (άνω των 15 ετών) που έχουν υποστεί αναβάθμιση του ηλεκτρονικού εξοπλισμού αποστολής τους και έχουν παράλληλα αποκτήσει τη δυνατότητα αξιοποίησης νέων όπλων.
3. Με ποιούς οικονομικά εφικτούς τρόπους μπορεί η ελληνική Πολεμική Αεροπορία να διατηρήσει 200 αξιόμαχα μαχητικά σε υπηρεσία; Ο πρώτος είναι η ομοιοτυπία και η ομοιογένεια. Δηλαδή δύο – το πολύ – τύποι μαχητικών σε υπηρεσία, και μάλιστα ίδιας διαμόρφωσης. Σημαντικές πρόοδοι έχουν γίνει, ελέω κρίσης, αλλά εξακολουθούμε να απέχουμε πολύ από το να τον πετύχουμε από τη στιγμή που διατηρούμε σε υπηρεσία τέσσερις διαφορετικές εκδόσεις του F-16, F-4E AUP και δύο εκδόσεις Mirage 2000.
Ο δεύτερος είναι η αύξηση της διαθεσιμότητας. Με δύναμη 200 μαχητικών και διαθεσιμότητα 50% , θα έχουμε 100 μονάδες καθημερινά στη γραμμή για εκπαιδεύσεις και επιχειρήσεις. Με διαθεσιμότητα 75% (ΝΑΤΟϊκό στάνταρ) το νούμερο αυξάνεται στις 150 μονάδες και με διαθεσιμότητα 100% πάμε στις 200. Είναι δυνατόν να επιτευχθεί διαθεσιμότητα 100%; ΟΧΙ βέβαια. Γιατί τέτοιο ποσοστό δεν έχει κατορθώσει ΠΟΤΕ καμία αεροπορική δύναμη.
4. Η λογική, τα κόστη και οι αριθμοί επομένως ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ τον εκσυγχρονισμό και των 70 παλιών F-16, από τη στιγμή που τα παλιά Mirage 2000E αντικαθιστώνται από ισάριθμα Rafale και σύντομα θα αποσυρθούν και τα γηραιά Phantom. Άλλος τρόπος για τη διατήρηση οροφής 200 μαχητικών ΔΕΝ υπάρχει. Επίσης, όπως θα δούμε, οικονομικότερος τρόπος από τον εκσυγχρονισμό των 32 F-16 Block 30 και 38 Block 50 στο επίπεδο Block 50+ Advanced, με εκμετάλλευση των απαρτίων και των συστημάτων που θα προκύψουν από το πρόγραμμα των Viper, πάλι ΔΕΝ υπάρχει.
5. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους είναι και ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ανεξήγητο το γεγονός ότι τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την υπογραφή του εκσυγχρονισμού των 84 F-16 στο επίπεδο Viper (Βlock 72), συζητάμε ΑΚΟΜΑ το εάν είναι επιχειρησιακά αναγκαίο και οικονομικά εφικτό να εκσυγχρονίσουμε τα 38 (όχι όλα…) από τα παλιά F-16! Άποψή μας είναι ότι ο εκσυγχρονισμός των παλιών F-16 έπρεπε να “τρέξει” παράλληλα με το αντίστοιχο πρόγραμμα των Viper. Γιατί το κόστος της αντικατάστασης των Block 30 και Block 50 θα είναι πολύ μεγάλο για να καλυφθεί εντός δέκα ή 15 ετών.
Η LM Aeronautics σε προσφορά που κατέθεσε στην Πολεμική Αεροπορία, εκτίμησε το κόστος της προμήθειας 20 μαχητικών τύπου F-35A σε τρία δισεκατομμύρια δολάρια, μαζί με υποδομές και υποστήριξη. Έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να καταβάλλει 10 δισεκατομμυρία δολάρια κατά προσέγγιση εντός τη τρέχουσας δεκαετίας για να αγοράσει 70 F-35A; Έχει τη δυνατότητα να πληρώσει πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να προμηθευτεί έστω τα μισά (45 μονάδες); Ασφαλώς ΟΧΙ είναι η απάντηση. Γιατί επομένως καταδικάζονται σε απαξίωση και απόσυρση τα Block 30 και Block 50;
6. Η ίδια η USAF που σχεδίαζε την οριστική απόσυρση του F-16 μέχρι το τέλος του 2025 πριν από μερικά χρόνια, ανακοινώνοντας την πλήρη αντικατάστασή του από F-35A, έχει μεταθέσει τη διαδικασία αυτή για το μακρινό… 2048!
Η Ταϊβάν από την άλλη πλευρά επένδυσε 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια για να εκσυγχρονίσει και να αναβαθμίσει δομικά 141 ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ του Block 30, μαχητικά F-16 στο επίπεδο -V. Θα καταβάλλει δε και άλλα οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει 66 ακόμα καινούρια F-16V…
Εμείς από που και ως που έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το να επενδύσουμε 900 εκατ. δολάρια, ή ακόμα και ένα δισεκατομμύριο, για να εκσυγχρονίσουμε 70 παλιά F-16, είναι σπατάλη χρημάτων και χρόνου; Σημειώστε ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί επιθυμούσαν να ανταλλάξουν 20 F-35A με τα Block 30 και Block 50 λόγω της πολύ καλής κατάστασής τους από δομικής άποψης.
Κατόπιν όλων αυτών, για ποιους ακριβώς λόγους (τους πραγματικούς, όχι τους προσχηματικούς...) μετατοπίστηκε για 20 ή 30 μέρες (ή ποιος γνωρίζει πόσες αφού στην Ελλάδα ζούμε…) η έγκριση του προγράμματος εκσυγχρονισμού των Block 50; Η κατάθεση της προσφοράς έχει γίνει εδώ και ένα περίπου χρόνο από την κατασκευάστρια εταιρεία και τα τεχνικά και οικονομικά της στοιχεία είναι διαθέσιμα προς εξέταση.
7. Σε περίπτωση που δεν εκσυγχρονιστούν τα μαχητικά αυτά, μπορεί κάποιος από την αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) και τη σημερινή κυβέρνηση να μας απαντήσει όχι μόνο στο πώς θα εξασφαλιστούν τα κονδύλια ύψους πέντε τουλάχιστον δισ. δολαρίων που κατά προσέγγιση απαιτούνται για την αντικατάσταση τους μετά από μία πενταετία, αλλά και στο που θα βρεθούν χρήματα για την προμήθεια εξελιγμένων όπλων αέρος – εδάφους/επιφανείας ιδίως, τα οποία η Πολεμική Αεροπορία ΔΕΝ διαθέτει και πρέπει (αν θέλουμε να την υπολογίζουμε ως πραγματικό παράγοντα ισχύος και αποτροπής…) να αποκτήσει (SPICE, ΑΑSM, SPEAR, Harpoon, JSM, SDB II – Stormbreaker, Rampage κ.α.), σε συνδυασμό με προηγμένα ατρακτίδια στοχοποίησης (SNIPER, Litening +SAR);
8. Με δεδομένο ότι το F-16 ως μονοκινητήριο μαχητικό που η Πολεμική Αεροπορία αξιοποιεί επιχειρησιακά τα τελευταία 30 περίπου χρόνια έχοντας πληρώσει και δημιουργήσει όλες τις αναγκαίες υποδομές υποστήριξης και συντήρησης, σε ποιόν ακριβώς σχεδιασμό και ποιές μελέτες βασιζόμαστε για να θεωρούμε ότι θα πετύχουμε καλύτερες διαθεσιμότητες με άλλους ακριβότερους τύπους μαχητικών (F-35A, Rafale) στο μέλλον; Υπάρχουν τέτοιες μελέτες και αν ναι πόσο μεγαλύτερο κόστος υπολογίζουν σε σχέση με το στόλο των F-16;
9. Υπέρ του άμεσου εκσυγχρονισμού των F-16 Block 30 και Block 50, το DP έχει επιχειρηματολογήσει επανηλλειμένα, παραμένοντας πιστό στις θέσεις του για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και τους καθαρά τεχνικούς και επιχειρησιακούς που κατά καιρούς έχουν αναπτυχθεί και αναλυθεί. Παρά το ότι αποδεδειγμένα τα οφέλη είναι πολύ περισσότερα από τα μειονεκτήματα, ουδείς φαίνεται εδώ και χρόνια διατεθειμένος να δώσει συνολική λύση στο ζήτημα.
10. “Συνολική” λύση είναι και για έναν άλλο λόγο… Ο εκσυγχρονισμός ΟΛΩΝ των παλιών F-16 θα εξασφαλίσει τα περιθώρια χρόνου και χρημάτων (χρηματοδότησης…) για την κάλυψη των μεγάλων και εδώ και πολλά χρόνια σε εκκρεμότητα, αναγκών των δύο άλλων Κλάδων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Όχι μόνο της Πολεμικής Αεροπορίας. Επομένως “αποφθέγματα” του τύπου “απλά το πρόγραμμα θα πάει 20 ή 30 ημέρες πίσω” δεν είναι δυνατόν να γράφονται ελαφρά τη καρδία, πολύ δε περισσότερο να δικαιολογούνται.
Οι καθυστερήσεις τόσο από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Δημοκρατίας, έχουν ξεπεράσει τα τέσσερα χρόνια… Οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει 2,404 δισεκατομμύρια δολάρια για τον εκσυγχρονισμό 125 ελληνικών F-16 στο επίπεδο Viper τον Οκτώβριο του 2017. Και από τότε δεν έχουν περάσει ούτε 20 ημέρες, ούτε 30…
Το να συνεχίσουμε να διατηρούμε σε υπηρεσία μαχητικά με εξοπλισμό αποστολής και όπλα των δεκαετιών του ‘80 και του ΄90 και μάλιστα με το μεγάλο κόστος (υποστήριξης και επιχειρησιακό…) που συνεπάγεται μία τέτοια επιλογή, είναι ΚΟΡΟΪΔΙΑ. Τόσο έναντι του Έλληνα φορολογούμενου, όσο και έναντι του αξιόμαχου της Πολεμικής Αεροπορίας και των Ενόπλων Δυνάμεων γενικότερα…
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει με ποιον ακριβώς νέο τύπο μαχητικού θα αντικατασταθούν, ένα προς ένα, τα 70 παλιά F-16, εντός της τρέχουσας δεκαετίας. Κάθε αεροπορική δύναμη που επιθυμεί να είναι αξιόμαχη 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες το χρόνο, υιοθετεί και ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες.
Ο πρώτος δεν είναι άλλος από τον ισχύοντα επιχειρησιακό σχεδιασμό. Που κατά περιόδους τροποποιείται προκειμένου να περιλαμβάνει την αποτελεσματική αντιμετώπιση νέων απειλών. Με βάση επομένως αυτό το σχεδιασμό αποφασίζεται η προμήθεια μαχητικών αεροπλάνων, συστημάτων και όπλων.
Ποιες και τι είδους απειλές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μεσοπρόθεσμα (εντός δεκαετίας) και μακροπρόθεσμα (εντός εικοσαετίας); Ποια είναι τα πλέον κατάλληλα μαχητικά για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους και με ποιον συνδυασμό συστημάτων και όπλων;
Ο επιχειρησιακός σχεδιασμός καθορίζει κατά συνέπεια τους αριθμούς και τις δυνατότητες μαχητικών, συστημάτων και όπλων. Που είναι τρία πράγματα ΑΠΟΛΥΤΑ αλληλένδετα. Δηλαδή δεν έχει νόημα η ύπαρξη του ενός χωρίς τα άλλα δύο.
Δεύτερος κανόνας οι διαθεσιμότητες. Που επίσης επηρεάζουν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό και καθορίζονται από αυτόν. Καθημερινά πρέπει να είναι λειτουργικές και πλήρως επανδρωμένες συγκεκριμένες υποδομές, προκειμένου η διαθεσιμότητα (ποσοστό του συνολικού αριθμού των μαχητικών), να μην πέφτει κάτω από το επίπεδο που δεν επιτρέπει την κάλυψη όλων των ρόλων σε περίπτωση επιχειρήσεων.
Τρίτος κανόνας, το κόστος. Επηρεάζει καταλυτικά τους δύο προαναφερόμενους και είναι φυσικά άμεσα συνδεδεμένος με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε κράτους. Κανένας από αυτούς τους θεμελιώδεις κανόνες δεν είχε ποτέ διαχρονική ισχύ στην Ελλάδα. Όχι μόνο τα τελευταία 15 χρόνια που οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους…
Και περνάμε στο προκείμενο, που δεν είναι άλλο από τον εκσυγχρονισμό ή την αντικατάσταση των παλιών εκδόσεων του F-16. Ενός μαχητικού που τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά του στόλου μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας.
1. Ο ελληνικός επιχειρησιακός σχεδιασμός, αν και κάτι τέτοιο δεν έχει επίσημα ανακοινωθεί ποτέ, προβλέπει τη μόνιμη διατήρηση σε υπηρεσία 200 τουλάχιστον μαχητικών αεροσκαφών. Προ οικονομικής κρίσης, η οροφή βρισκόταν στα 300 μαχητικά αεροσκάφη! Οι 200 μονάδες λοιπόν είναι το ελάχιστον νούμερο που απαιτείται για να καλυφθεί μία πραγματικά τεράστια περιοχή. To FIR Αθηνών. Από τη στιγμή που η Πολεμική Αεροπορία καλείται να αντιμετωπίσει απειλές από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο, πρέπει να διαθέτει αυτό τον αριθμό ετοιμοπόλεμων μαχητικών, ικανών να καλύψουν με αξιώσεις τους δύο βασικούς ρόλους. Αέρος – αέρος και αέρος – εδάφους/επιφανείας.
2. Είναι δυνατή από πλευράς κόστους η μόνιμη διατήρηση 200 μαχητικών σε υπηρεσία στην Πολεμική Αεροπορία; ΟΧΙ υπό τις συνθήκες περασμένων δεκαετιών είναι η απάντηση. Χώρες όπως η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία ΔΕΝ έχουν αυτή τη δυνατότητα. Πώς είναι δυνατόν να την έχει η Ελλάδα; Ακόμη και η Γαλλική Αεροπορία (Δύναμη Αέρος και Διαστήματος όπως αποκαλείται πλέον), ενώ έχει ανακοινώσει οροφή 225 μαχητικών αεροσκαφών εδώ και χρόνια, δεν έχει ακόμη κατορθώσει να “πιάσει” αυτό το νούμερο.
Προσοχή! Αναφερόμαστε πάντα σε αξιόμαχα αεροσκάφη. Δηλαδή είτε καινούρια, είτε μεγάλης ηλικίας (άνω των 15 ετών) που έχουν υποστεί αναβάθμιση του ηλεκτρονικού εξοπλισμού αποστολής τους και έχουν παράλληλα αποκτήσει τη δυνατότητα αξιοποίησης νέων όπλων.
3. Με ποιούς οικονομικά εφικτούς τρόπους μπορεί η ελληνική Πολεμική Αεροπορία να διατηρήσει 200 αξιόμαχα μαχητικά σε υπηρεσία; Ο πρώτος είναι η ομοιοτυπία και η ομοιογένεια. Δηλαδή δύο – το πολύ – τύποι μαχητικών σε υπηρεσία, και μάλιστα ίδιας διαμόρφωσης. Σημαντικές πρόοδοι έχουν γίνει, ελέω κρίσης, αλλά εξακολουθούμε να απέχουμε πολύ από το να τον πετύχουμε από τη στιγμή που διατηρούμε σε υπηρεσία τέσσερις διαφορετικές εκδόσεις του F-16, F-4E AUP και δύο εκδόσεις Mirage 2000.
Ο δεύτερος είναι η αύξηση της διαθεσιμότητας. Με δύναμη 200 μαχητικών και διαθεσιμότητα 50% , θα έχουμε 100 μονάδες καθημερινά στη γραμμή για εκπαιδεύσεις και επιχειρήσεις. Με διαθεσιμότητα 75% (ΝΑΤΟϊκό στάνταρ) το νούμερο αυξάνεται στις 150 μονάδες και με διαθεσιμότητα 100% πάμε στις 200. Είναι δυνατόν να επιτευχθεί διαθεσιμότητα 100%; ΟΧΙ βέβαια. Γιατί τέτοιο ποσοστό δεν έχει κατορθώσει ΠΟΤΕ καμία αεροπορική δύναμη.
4. Η λογική, τα κόστη και οι αριθμοί επομένως ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ τον εκσυγχρονισμό και των 70 παλιών F-16, από τη στιγμή που τα παλιά Mirage 2000E αντικαθιστώνται από ισάριθμα Rafale και σύντομα θα αποσυρθούν και τα γηραιά Phantom. Άλλος τρόπος για τη διατήρηση οροφής 200 μαχητικών ΔΕΝ υπάρχει. Επίσης, όπως θα δούμε, οικονομικότερος τρόπος από τον εκσυγχρονισμό των 32 F-16 Block 30 και 38 Block 50 στο επίπεδο Block 50+ Advanced, με εκμετάλλευση των απαρτίων και των συστημάτων που θα προκύψουν από το πρόγραμμα των Viper, πάλι ΔΕΝ υπάρχει.
5. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους είναι και ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ανεξήγητο το γεγονός ότι τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την υπογραφή του εκσυγχρονισμού των 84 F-16 στο επίπεδο Viper (Βlock 72), συζητάμε ΑΚΟΜΑ το εάν είναι επιχειρησιακά αναγκαίο και οικονομικά εφικτό να εκσυγχρονίσουμε τα 38 (όχι όλα…) από τα παλιά F-16! Άποψή μας είναι ότι ο εκσυγχρονισμός των παλιών F-16 έπρεπε να “τρέξει” παράλληλα με το αντίστοιχο πρόγραμμα των Viper. Γιατί το κόστος της αντικατάστασης των Block 30 και Block 50 θα είναι πολύ μεγάλο για να καλυφθεί εντός δέκα ή 15 ετών.
Η LM Aeronautics σε προσφορά που κατέθεσε στην Πολεμική Αεροπορία, εκτίμησε το κόστος της προμήθειας 20 μαχητικών τύπου F-35A σε τρία δισεκατομμύρια δολάρια, μαζί με υποδομές και υποστήριξη. Έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να καταβάλλει 10 δισεκατομμυρία δολάρια κατά προσέγγιση εντός τη τρέχουσας δεκαετίας για να αγοράσει 70 F-35A; Έχει τη δυνατότητα να πληρώσει πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να προμηθευτεί έστω τα μισά (45 μονάδες); Ασφαλώς ΟΧΙ είναι η απάντηση. Γιατί επομένως καταδικάζονται σε απαξίωση και απόσυρση τα Block 30 και Block 50;
6. Η ίδια η USAF που σχεδίαζε την οριστική απόσυρση του F-16 μέχρι το τέλος του 2025 πριν από μερικά χρόνια, ανακοινώνοντας την πλήρη αντικατάστασή του από F-35A, έχει μεταθέσει τη διαδικασία αυτή για το μακρινό… 2048!
Η Ταϊβάν από την άλλη πλευρά επένδυσε 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια για να εκσυγχρονίσει και να αναβαθμίσει δομικά 141 ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ του Block 30, μαχητικά F-16 στο επίπεδο -V. Θα καταβάλλει δε και άλλα οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει 66 ακόμα καινούρια F-16V…
Εμείς από που και ως που έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το να επενδύσουμε 900 εκατ. δολάρια, ή ακόμα και ένα δισεκατομμύριο, για να εκσυγχρονίσουμε 70 παλιά F-16, είναι σπατάλη χρημάτων και χρόνου; Σημειώστε ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί επιθυμούσαν να ανταλλάξουν 20 F-35A με τα Block 30 και Block 50 λόγω της πολύ καλής κατάστασής τους από δομικής άποψης.
Κατόπιν όλων αυτών, για ποιους ακριβώς λόγους (τους πραγματικούς, όχι τους προσχηματικούς...) μετατοπίστηκε για 20 ή 30 μέρες (ή ποιος γνωρίζει πόσες αφού στην Ελλάδα ζούμε…) η έγκριση του προγράμματος εκσυγχρονισμού των Block 50; Η κατάθεση της προσφοράς έχει γίνει εδώ και ένα περίπου χρόνο από την κατασκευάστρια εταιρεία και τα τεχνικά και οικονομικά της στοιχεία είναι διαθέσιμα προς εξέταση.
7. Σε περίπτωση που δεν εκσυγχρονιστούν τα μαχητικά αυτά, μπορεί κάποιος από την αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) και τη σημερινή κυβέρνηση να μας απαντήσει όχι μόνο στο πώς θα εξασφαλιστούν τα κονδύλια ύψους πέντε τουλάχιστον δισ. δολαρίων που κατά προσέγγιση απαιτούνται για την αντικατάσταση τους μετά από μία πενταετία, αλλά και στο που θα βρεθούν χρήματα για την προμήθεια εξελιγμένων όπλων αέρος – εδάφους/επιφανείας ιδίως, τα οποία η Πολεμική Αεροπορία ΔΕΝ διαθέτει και πρέπει (αν θέλουμε να την υπολογίζουμε ως πραγματικό παράγοντα ισχύος και αποτροπής…) να αποκτήσει (SPICE, ΑΑSM, SPEAR, Harpoon, JSM, SDB II – Stormbreaker, Rampage κ.α.), σε συνδυασμό με προηγμένα ατρακτίδια στοχοποίησης (SNIPER, Litening +SAR);
8. Με δεδομένο ότι το F-16 ως μονοκινητήριο μαχητικό που η Πολεμική Αεροπορία αξιοποιεί επιχειρησιακά τα τελευταία 30 περίπου χρόνια έχοντας πληρώσει και δημιουργήσει όλες τις αναγκαίες υποδομές υποστήριξης και συντήρησης, σε ποιόν ακριβώς σχεδιασμό και ποιές μελέτες βασιζόμαστε για να θεωρούμε ότι θα πετύχουμε καλύτερες διαθεσιμότητες με άλλους ακριβότερους τύπους μαχητικών (F-35A, Rafale) στο μέλλον; Υπάρχουν τέτοιες μελέτες και αν ναι πόσο μεγαλύτερο κόστος υπολογίζουν σε σχέση με το στόλο των F-16;
9. Υπέρ του άμεσου εκσυγχρονισμού των F-16 Block 30 και Block 50, το DP έχει επιχειρηματολογήσει επανηλλειμένα, παραμένοντας πιστό στις θέσεις του για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και τους καθαρά τεχνικούς και επιχειρησιακούς που κατά καιρούς έχουν αναπτυχθεί και αναλυθεί. Παρά το ότι αποδεδειγμένα τα οφέλη είναι πολύ περισσότερα από τα μειονεκτήματα, ουδείς φαίνεται εδώ και χρόνια διατεθειμένος να δώσει συνολική λύση στο ζήτημα.
10. “Συνολική” λύση είναι και για έναν άλλο λόγο… Ο εκσυγχρονισμός ΟΛΩΝ των παλιών F-16 θα εξασφαλίσει τα περιθώρια χρόνου και χρημάτων (χρηματοδότησης…) για την κάλυψη των μεγάλων και εδώ και πολλά χρόνια σε εκκρεμότητα, αναγκών των δύο άλλων Κλάδων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Όχι μόνο της Πολεμικής Αεροπορίας. Επομένως “αποφθέγματα” του τύπου “απλά το πρόγραμμα θα πάει 20 ή 30 ημέρες πίσω” δεν είναι δυνατόν να γράφονται ελαφρά τη καρδία, πολύ δε περισσότερο να δικαιολογούνται.
Οι καθυστερήσεις τόσο από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Δημοκρατίας, έχουν ξεπεράσει τα τέσσερα χρόνια… Οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει 2,404 δισεκατομμύρια δολάρια για τον εκσυγχρονισμό 125 ελληνικών F-16 στο επίπεδο Viper τον Οκτώβριο του 2017. Και από τότε δεν έχουν περάσει ούτε 20 ημέρες, ούτε 30…
Το να συνεχίσουμε να διατηρούμε σε υπηρεσία μαχητικά με εξοπλισμό αποστολής και όπλα των δεκαετιών του ‘80 και του ΄90 και μάλιστα με το μεγάλο κόστος (υποστήριξης και επιχειρησιακό…) που συνεπάγεται μία τέτοια επιλογή, είναι ΚΟΡΟΪΔΙΑ. Τόσο έναντι του Έλληνα φορολογούμενου, όσο και έναντι του αξιόμαχου της Πολεμικής Αεροπορίας και των Ενόπλων Δυνάμεων γενικότερα…