Η υποτακτική πολιτική στα Βαλκάνια βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα

Κυκλοφόρησαν ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, πιεζόμενη από την Αμερικανική και τη Γερμανική πολιτική, σκέπτεται σοβαρά να αναστρέψει την πολιτική της στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου και να προχωρήσει στην αναγνώρισή του, ως αναγκαίο βήμα για την ολοκλήρωση της εντάξεως των Δυτικών Βαλκανίων στους Ευρώ - Ατλαντικούς θεσμούς, ΝΆΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Περικλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε.τ.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η πρώτη άμεση συνέπεια μιας τέτοιας αποφάσεως θα ήταν η ρήξη με τη φίλη και ομόδοξη Σερβία, η οποία απειλεί, παρασκηνιακά, σε μια τέτοια περίπτωση, με αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Ελλάδα και Σερβία, παρά τις περιοδικές κρίσεις στις σχέσεις τους, ήταν πάντα δυο φίλες και σύμμαχες χώρες, η σχέση των οποίων προσδιόριζε, ως ένας κάθετος γεωπολιτικός άξονας, τη στρατηγική ισορροπία στα Βαλκάνια, Η σχέση αυτή είχε αποτυπωθεί και συμβατικά στη Συνθήκη των Αθηνών, η οποία προέβλεπε, ως βασική αρχή των Ελληνο - Σερβικών σχέσεων, τη συνοριακή επαφή μεταξύ τους. Η αρχή αυτή σήμαινε, με άλλα λόγια, ότι οι δυο χώρες δεν θα επέτρεπαν να παρεμβληθεί μεταξύ τους τρίτη χώρα.

Αυτό όμως έγινε, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την αναγνώριση των Σκοπίων ως ανεξάρτητης χώρας. Γι ' αυτό, ο Πρόεδρος της Σερβίας Μιλόσεβιτς πρότεινε, μυστικά, στον τότε Ελληνα Πρωθυπουργό Μητσοτάκη τον διαμοιρασμό των Σκοπίων μεταξύ Σερβίας και Ελλάδος, ώστε να αποκατασταθεί η στρατηγική επαφή μεταξύ των δυο χωρών. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός φοβήθηκε τις αντιδράσεις των Αμερικάνων και των Γερμανών και δεν δέχθηκε τις προτάσεις Μιλόσεβιτς.  

Η ρήξη στις παραδοσιακές Ελληνο - Σερβικές σχέσεις είναι όμως μία μόνο από τις αρνητικές και βλαπτικές για τα Ελληνικά συμφέροντα συνέπειες, που θα είχε μια τέτοια κίνηση. Η εσπευσμένη ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στους Ευρώ - Ατλαντικούς θεσμούς εντάσσεται στο μεγάλο σχέδιο της οριστικής εξώσεως "των Ρώσων" από τα Βαλκάνια και της γεωπολιτικής αναδιαρθρώσεως τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει την ενίσχυση και εξύψωση των φίλο - Ατλαντικών παραγόντων και την ταπείνωση και περιθωριοποίηση των θεωρουμένων ως "φιλορωσικών" παραγόντων, δηλαδή αυτών που έχουν φιλορωσικές συμπάθειες είτε λόγω εθνικής καταγωγής είτε λόγω θρησκευτικής ομοδοξίας.

Στο μεγάλο αυτό σχέδιο, που διασυνδέεται με τα όσα συμβαίνουν και επιδιώκονται στην Ουκρανία, αξιοποιήθηκε και το αιχμάλωτο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που έχει υπαρξιακή ανάγκη την Αμερικανική στήριξη για την επιβίωση του μέσα στο εχθρικό Ισλαμιστικό περιβάλλον της Τουρκίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έσπευσε να εμπλακεί στη διαμάχη Ρωσίας - Ουκρανίας, αναγνωρίζοντας το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Εκκλησίας και επισύροντας την οργή της Ρωσικής Εκκλησίας και της Μόσχας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δικαιολόγησε την κίνησή του ως επιβεβλημένη από τους εκκλησιατικούς κανόνες και τον οικουμενικό ρόλο του Πατριαρχείου. Οι ισχυρισμοί όμως αυτοί δεν πείθουν και δεν μπορούν να κρύψουν τον γεωπολιτικό χαρακτήρα της κινήσεως αυτής, που εμπνέεται από την Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο των Αμερικάνικων σχεδίων για την υπονόμευση του ρόλου της Ορθοδοξίας ως διπλωματικού όπλου του Πούτιν.

Οι σχέσεις Ελλάδος - Ρωσίας στον θρησκευτικό τομέα έχουν πολύ ιδιαίτερη σημασία, γιατί είναι μοναδικές, από το γεγονός ότι η Ελλάδα, μέσω Βυζαντίου, έδωσε τον Χριστιανισμό, υπό την Ορθόδοξη εκδοχή του, στους Ρώσους. Τον έδωσε μάλιστα στο Κίεβο, οπού κτίσθηκε και η πρώτη Ορθόδοξη εκκλησία, αφιερωμένη στην Αγία Σοφία, κατ' απομίμηση της ομώνυμης εκκλησίας του Ιουστινιανού στην Κωνσταντινούπολη. Δεν μπορούν να δεχθούν σήμερα οι Ρώσοι ότι το Κίεβο, που είναι η αφετηρία και η πηγή της Ρωσικής Ορθοδοξίας, αντιπροσωπεύει μια άλλη Εκκλησία.

Το χειρότερο είναι ότι και η Εκκλησία της Ελλάδος, για να μη αφήσει ακάλυπτο το Πατριαρχείο, ευθυγραμμίσθηκε με την πολιτική αυτή και κατέστησε βαθύτερο το χάσμα μεταξύ Ελληνικής και Ρωσικής Εκκλησίας. Το ρήγμα αυτό έρχεται, δυστυχώς, να προστεθεί στην υποτακτική και μονόπλευρη πολιτική, που ακολουθεί η Ελληνική Κυβέρνηση, όχι μόνο η σημερινή, αλλά και η προηγούμενη, στα Βαλκάνια και στο θέμα της Ουκρανίας.  

Ομολογουμένως, η Ελληνική πλευρά βρίσκεται σε δύσκολη θέση, εφόσον είναι μπροστά σ' ένα στρατηγικό σχέδιο, που την υπερβαίνει και το οποίο προωθείται, κατά πρώτο λόγο, από τις ΗΠΑ και, κατά δεύτερο λόγο, από την ηγεμονική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τη Γερμανία. Εάν δεν θίγονταν άμεσα τα δικά της συμφέροντα, θα έλεγε κανείς ότι συντάσσεται με τον ισχυρό για να μη πληρώσει υψηλό κόστος μόνο για λόγους αρχών. Όταν όμως θίγονται άμεσα ζωτικώτατα εθνικά της συμφέροντα, το πράγμα είναι πολύ διαφορετικό. Στην περίπτωση αυτή, τίθεται σε κίνδυνο η εθνική της ασφάλεια και η εθνική της προοπτική. Οι ισχυρισμοί ότι οι ανησυχίες αυτές είναι αβάσιμες, γιατί η Ελλάδα κατοχυρώνεται δήθεν από τη συμμετοχή της στο ΝΆΤΟ και την ΕΕ, είναι έωλοι. Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται με την Τουρκική απειλή κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.

Το πρώτο παράδειγμα των κινδύνων που περικλείει η άνευ όρων σύμπλευση με την πολιτική της γεωπολιτικής αναδιαρθρώσεως των Βαλκανίων, για να εξαλειφθεί η Ρωσική επιρροή, είναι η Συμφωνία των Πρεσπων. Δεν χρειάσθηκαν, δυστυχώς, πολλές πιέσεις για να σπεύσει η Ελληνική πλευρά να επικυρώσει τα ιδεολογήματα του Τίτο, αναγνωρίζοντας στους Σκοπιανούς "Μακεδονική" γλώσσα και ταυτότητα. Ο Έλληνας της Μακεδονίας, ο πραγματικός και μόνος Μακεδόνας, δεν μπορεί σήμερα να προβάλει τον εαυτό του ως Μακεδόνα, χωρίς να κινδυνεύει να ταυτισθεί με τους ψευτο - Μακεδόνες των Σκοπίων.  

Οι Δυτικοί σύμμμαχοι ήθελαν να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΆΤΟ και στην ΕΕ. Γιατί όμως έπρεπε να προτρέχει γι' αυτό η Ελλάδα και να κάνει ασύλληπτες υποχωρήσεις, πανηγυρίζοντας μάλιστα για τη μεγάλη "επιτυχία"; Στο σημείο αυτό πρέπει να προβληματισθούμε σοβαρά για την επέλαση ενός ιδιότυπου και πολύ επικίνδυνου εθνομηδενισμου στη χώρα, ο οποίος είναι, δυστυχώς, δικέφαλος και εκπορεύεται τόσο από μια ναρκισσευόμενη ψευτο - Αριστερά όσο και από μια διεθνιστική νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Η εθνομηδενιστική προπαγάνδα έχει ως κοινή πηγή την παγκοσμιοποίηση, που συγχέεται σκοπίμως με την Ευρωπαϊκή ενοποίηση και υποβάλλει την ιδέα ότι το έθνος και το εθνικό κράτος είναι δήθεν ιστορικά παρωχημένες ιδέες και δομές και ανήκουν στο παρελθόν.

Η Ελλάδα προτρέχει τώρα για την ένταξη στους Ευρώ - Ατλαντικούς θεσμούς των Δυτικών Βαλκανίων. Γιατί πρέπει να προτρέχει η Ελλάδα; Πιστεύει ότι τα Σκόπια, μετά την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γίνουν πιο διαλλακτικά και θα υποστείλουν τη σημαία του Μακεδονισμού, που τόσο απλόχερα και ανόητα τους έδωσε η Ελλάδα; Κατά την ίδια λογική, γιατί να προτρέχει η Ελλάδα για την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου, αλλά και της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου, της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, με το περίεργο τριχοτομημένο κράτος; Πιστεύει η Ελλάδα ότι θα διαμορφωθεί, με τον τρόπο αυτό, μια άλλη γεωπολιτική κατάσταση στα Βαλκάνια, που θα ήταν προς το συμφέρον της; Από που προκύπτει, π. χ., ότι η Αλβανία θα εγκατέλειπε και δεν θα ενίσχυε τη στρατηγική συμμαχία της με την Άγκυρα η θα άλλαζε την πολιτική που ακολουθεί απέναντι στην Ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου;

Έχει αναλογισθεί η Ελληνική Κυβέρνηση τι θα σήμαινε για την Ελλάδα η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, που θ' αποτελέσει προηγούμενο στην περιοχή αποσπάσεως μιας εθνικής μειονότητας από εθνικό κράτος και αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια, ενάντια στη σταθερότητα που, υποτίθεται, ότι εγγυήθηκε η Τελευταία Πράξη του Ελσίνκι; Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, εν όψει των όσων βυσσοδομεί η Άγκυρα στη Θράκη και επιδιώκει απροκάλυπτα στην Κύπρο.

Μπορεί, βεβαίως, να προτάξει κανείς ως αντίλογο ότι και η μη αναγνώριση έχει υψηλό κόστος για την Ελλάδα, εφόσον όλες σχεδόν οι άλλες χώρες - μέλη του ΝΆΤΟ και της ΕΕ έχουν προχωρήσει στην αναγνώριση. Όλες όμως οι χώρες - μέλη, που έχουν προχωρήσει στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, δεν έχουν κάποιο πρόβλημα μ' αυτό. Αντιθέτως, οι χώρες που έχουν πρόβλημα, δεν το έπραξαν, για να μη δημιουργήσουν προηγούμενο σε βάρος τους, όπως η Ισπανία, η Ρουμανία και, βεβαίως, η Ελλάδα και η Κύπρος. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να προτρέχει, εφόσον είναι ορατή η εθνική ζημία που θα υποστεί από τη δημιουργία στα Βαλκάνια μιας νέας στρατηγικής ισορροπίας, με την οποία θα ενισχυθεί έντονα η Τουρκική παρουσία και επιρροή, σε συνεργασία και συμμαχία με τη φίλο- Τουρκική Γερμανία.

Η αναβάθμιση των Ελληνο - Αμερικάνικων σχέσεων, ως αποτέλεσμα της Ισλαμιστικής και μεγαλομανούς πολιτικής Ερντογάν, έχει ως δυσάρεστη παράμετρο την άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα για την ένταξη της σ' ένα ενεργό αντί - Ρωσικό μέτωπο. Οι πιέσεις αυτές συνδέονται με την αναβίωση μιας πιεστικής Αμερικάνικης πολιτικής στα Βαλκάνια, που θέλει να συνεχίσει και να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε με την επέμβαση του ΝΆΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τη γεωπολιτική δηλαδή μετάλλαξη των Βαλκανίων.

Οι αντί - Ρωσικές δυνάμεις στα Βαλκάνια δεν είναι και οι πιο φιλικές για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είναι όμως ούτε Βαλτικές χώρες ούτε Πολωνία, που έχουν ιστορικούς λόγους αντιπάθειας και εχθρότητας προς τη Ρωσία. Η τελευταία είναι για την Ελλάδα μια μεγάλη, φίλη και ομόδοξη, χώρα, που διαδραματίζει καίριο ρόλο στις Ελληνο - Τουρκικές σχέσεις, στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και στο Κυπριακό. Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να έχει συνείδηση αυτού του γεγονότος και να τηρεί τις απαραίτητες ισορροπίες, διαφυλάσσοντας τις σχέσεις φιλίας με τη μεγάλη αυτή χώρα, που είναι σύμφωνη με τα αισθήματα του Ελληνικού λαού.

---

photo: https://sbtse.gr/2019/02/07/%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84/

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail