 |
| crsntdesign / pixabay |
Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Γερμανία συμμετέχει σε αυτήν τη διαδικασία και ελπίζει να την εκμεταλλευτεί για να υποτάξει την Πολωνία στην ηπειρωτική ηπειρωτική της ηγεμονία. Και οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις αντιτίθενται επίσης στην πρωτοβουλία «Three Seas Initiative» (3SI) υπό την ηγεσία της Βαρσοβίας, την οποία η πρώην κυβέρνηση Τραμπ υποστήριζε με ενθουσιασμό ως κεντρική δύναμη εξισορρόπησης στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, αλλά την οποία ο Μπάιντεν θεωρεί γεωπολιτικά εμπόδιο στους στόχους του.
Αυτό που συνέβη πρόσφατα είναι ότι η Πολωνία ήλπιζε ότι η κατασκευή του αγωγού της Βαλτικής θα καθυστερούσε από τις ΗΠΑ και τη σύμμαχο των Γερμανών, Δανία. Αυτό επηρεάζει έντονα την πολιτική ενεργειακής ασφάλειας της χώρας και, ως εκ τούτου, θα την αναγκάσει να συνεχίσει να βασίζεται σε φθηνότερες αλλά πιο «πολιτικά ευαίσθητες» (από την οπτική της πολωνικής ηγεσίας) ρωσικές προμήθειες.
Λίγο πριν από αυτό, η Washington Post δημοσίευσε ένα ενοχλητικό editorial που ζητούσε από τους Αμερικανούς υπεύθυνους λήψης αποφάσεων να σπρώξουν πίσω τα σχέδια της Πολωνίας να ανακτήσει τον έλεγχο ενός αντικυβερνητικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα που ανήκει στις ΗΠΑ και αυτό προκαλεί αναταραχές στη χώρα. Τελείωσαν δυσοίωνα το άρθρο τους γράφοντας ότι «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλη τη δύναμη που μπορούν να συγκεντρώσουν για να διασφαλίσουν ότι θα επιβιώσει τα ανεξάρτητα τηλεοπτικά νέα στη χώρα». Τέλος, έγινε επίσημο ότι οι ΗΠΑ και η Γερμανία συνήψαν συμφωνία με τη Ρωσία για το Nord Stream II, την οποία η Πολωνία θεωρεί ότι εις βάρος των εθνικών της συμφερόντων.
Οι έξυπνοι μαθητές της ιστορίας θα μπορούσαν σωστά να το συγκρίνουν με την περίφημη «Δυτική Προδοσία» του περασμένου αιώνα, αν και οι συνέπειες δεν πρέπει να είναι τόσο γεωπολιτικά δραματικές όσο τότε. Παρ 'όλα αυτά, η Πολωνία κινδυνεύει προφανώς να χάσει την σκληρά κερδοφόρα κυριαρχία της εάν η κοινή αμερικανική-γερμανική έγχρωμη επανάσταση επιτύχει, η χώρα επιστρέφει ως υποτελής του Βερολίνου και η κυβέρνηση εξαναγκάζεται από τις περιστάσεις να ξανασυνδεθεί με τη Ρωσία, αλλά ως κατώτερος συνεργάτης αντί για αυτό που της αξίζει.
Δεν θα χρειαζόταν να χωριστεί ξανά η Πολωνία, καθώς είναι πλέον σχεδόν εντελώς «εθνικά καθαρό» κράτος, εκτός από την αυξανόμενη μάζα των Ουκρανών μεταναστών τα τελευταία χρόνια και θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί όλη η ξένη επιρροή (αμερικανική, γερμανική και ρωσική) στη χώρα μέσω της Civic Platform (PO) του Donald Tusk εάν επιστρέψει στην εξουσία. Η Πολωνία αποτελούσε υποκείμενο περιφερειακής γεωπολιτικής κατά τη διάρκεια των ετών του Τραμπ, αλλά τώρα επιστρέφει ως αντικείμενο υπό τον Μπάιντεν.
Η τραγωδία είναι ότι όλα αυτά μπορούσαν να αποφευχθούν και ήταν τόσο προφανή από την αρχή του έτους. Τη στιγμή που οι φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις του Μπάιντεν μπήκαν στον Λευκό Οίκο, η συντηρητική-εθνικιστική κυβέρνηση της Πολωνίας θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο γερμανικός υβριδικός πόλεμος εναντίον τους θα ενταθεί λόγω των κοινών ιδεολογικών οραμάτων της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου που έρχονται σε αντίθεση με αυτό της Βαρσοβίας. Το κυβερνών Κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS) θα έπρεπε επίσης να είχε αρχίσει αμέσως μυστικές συνομιλίες με τη Ρωσία όταν έμαθε μέσω των ΜΜΕ νωρίτερα αυτό το έτος ότι ο Μπάιντεν σχεδίαζε να συναντηθεί με τον Πούτιν.
Η Πολωνία και η Ρωσία θα μπορούσαν να έχουν αρχίσει να διαπραγματεύονται το δικό τους «σύμφωνο μη επιθετικότητας» στη Λευκορωσία και την Ουκρανία, προκειμένου να ενισχύσουν την στρατηγική διαπραγμάτευση η μία της άλλης έναντι των ΗΠΑ, η οποία θα μπορούσε επίσης να εμποδίσει την Πολωνία να αναγκαστεί να ανταποκριθεί σε ό,τι Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Γερμανία συμφώνησαν να αφήσουν πίσω, όπως συνέβη τελικά.
Δεν είναι ακόμα πολύ αργά για την Πολωνία να το κάνει αυτό, αν και η δική της διαπραγματευτική θέση έχει μειωθεί σημαντικά τώρα που ο αγωγός της Βαλτικής έχει καθυστερήσει απροσδόκητα από τον Δανό σύμμαχο των ΗΠΑ και της Γερμανίας (πιθανότατα ως μέρος της μεγαλύτερης συμφωνίας «μη-επιθετικότητας» ΗΠΑ-Ρωσίας). Η Ρωσία γνωρίζει επίσης έντονα πόσο ολοένα και πιο απελπισμένη γίνεται η Πολωνία με την στρατηγική έννοια, ώστε το Κρεμλίνο να απαιτήσει περισσότερες παραχωρήσεις από τη Βαρσοβία όταν πρόκειται για την οραματιζόμενη «σφαίρα επιρροής» του ηγέτη της Κεντρικής Ευρώπης στα κοινά τους σύνορα της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας από ό,τι αν άρχιζαν τέτοιες διαπραγματεύσεις λίγους μήνες νωρίτερα.
Ένας πιθανός τρόπος για να βελτιωθεί η μόχλευση από αυτήν την άποψη θα ήταν εάν η Πολωνία στρεφόταν ταυτόχρονα στην Κίνα ως δύναμη εξισορρόπησης ενάντια στις ΗΠΑ, όπως έκανε πρόσφατα η γειτονική Ουκρανία, έγινε εξίσου σημαντική οικονομική γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και στη συνέχεια χρησιμοποιούσε αυτό το νέο - οικονομικό ρόλο για να προσελκύσει τη Ρωσία ώστε να της δώσει μια πιο «ισορροπημένη» συμφωνία.
Ό, τι καταλήγει να κάνει, είναι προφανές ότι η PiS πρέπει να κάνει κάτι για να ανακουφίσει την κοινή αμερικανική-γερμανική πίεση πάνω της και στη συνέχεια να επικεντρώσει εκ νέου τις προσπάθειές της στην ανατροπή των σχεδίων τους για εξουδετέρωση της κυριαρχίας της Πολωνίας.
Ακριβώς όπως η σύμμαχος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, γύρισε ρεαλιστικά προς την Ανατολή μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου πίεση από τη Δύση πριν από λίγα χρόνια, προκειμένου να επιβιώσει την απόπειρα αλλαγής του καθεστώτος της εποχής, έτσι και η Πολωνία πρέπει να κάνει το ίδιο, ώστε να μην κινδυνεύσει να χάσει τα πάντα.
Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για το PiS να καταλάβει για «πολιτικά ορθούς» λόγους, αλλά ο Αμερικανός προστάτης του απλώς το χτύπησε και πούλησε την Πολωνία στη Γερμανία. Το τέλος είναι σίγουρα πλησίον, εκτός εάν η Πολωνία δώσει προτεραιότητα σε έναν επείγοντα ανατολικό άξονα προς τη Ρωσία και την Κίνα, προκειμένου να διαφυλάξει την κυριαρχία της και να ενισχύσει τις δυνατότητες «Δημοκρατικής Ασφάλειας» για την αποτροπή του κοινού υβριδικού πολέμου ΗΠΑ-Γερμανίας. Εάν το PiS δεν το κάνει, τότε η Πολωνία θα αναγκαστεί να υποταχθεί στη γερμανική ηγεμονία, από την οποία δε θα ξεφύγει ποτέ.