Από: tassosanastassopoulos.blogspot.com
Απλούστατα, οι ΗΠΑ, η Δύση και το ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία διάθεση να πολεμήσουν για την Ουκρανία, όπως αποδεικνύεται από το "άδοξο" τέλος της πρόσφατης κρίσης, ενώ η Ρωσία είναι αποφασισμένη να πολεμήσει και να διαλύσει το ουκρανικό κράτος, που από την ανυπαρξία, ίδρυσαν ο Β. Ι. Λένιν και οι μπολσεβίκοι, από την έναρξη της περιόδου της "σοβιετικής" εποχής, μέχρι το τέλος της, διογκώνοντας τον ουκρανισμό, ως ιδιαίτερο εθνικό μόρφωμα.
Πράγματι, οι αμερικανορωσικές παρασκηνιακές επαφές, με δεδομένη την ρωσική βούληση, για ανάληψη στρατιωτικής δράσης, κατά του Κιέβου, ανάγκασαν το σύνολο του δυτικού κόσμου να αποδεχθεί τις επί του εδάφους, πραγματικότητες, οι οποίες συνίσταται, στην διατήρηση του σημερινού status quo, το οποίο είναι πολύ απλό.
1) Η Ουκρανία αποτελεί έναν στρατηγικό, χώρο ζωτικών συμφερόντων, για την Ρωσία, η οποία έχει δικαίωμα veto και καθοριστικό και λόγο, για τα ουκρανικά πράγματα.
2) Η Ουκρανία δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθεί, στην σφαίρα επιρροής της Δύσης. Δηλαδή, δεν πρόκειται να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ και στην "Ευρωπαϊκή Ένωση".
Αυτή την πικρή αλήθεια υποχρεώθηκε να αποδεχθεί η Διοίκηση Jo Biden, γεγονός που αποτελεί την πρώτη μεγάλη τακτική ήττα της.
Αλλά αυτή η τακτική ήττα της κυβέρνησης Biden δεν είναι και συνολική στρατηγική ήττα της Δύσης.
Είναι μια τακτική νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία, όμως, επειδή αποτελεί, για μία, ακόμη, φορά, μία μισοτελειωμένη δουλειά, αφήνει κακές εκκρεμότητες, για το μέλλον, όσο μακρινό και αν είναι αυτό, αφού, η Ουκρανία επανέρχεται, στο, προ της κρίσεως, καθεστώς, το οποίο πάσχει από έναν μακροχρόνιο παρακμιακό και συνάμα, φθίνοντα βοναπαρτισμό, που φθείρει την ουκρανική κοινωνία.
Φυσικά, ο Βλαδίμηρος σφάλλει, μη τελειώνοντας την δουλειά, που έπρεπε και πρέπει να γίνει, στην Ουκρανία.
Αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα.