 |
| sweetlouise / pixabay |
Aυτό το μοναχικό, φοβισμένο και υστερικό ανθρωπάκι λατρεύει το κράτος-πατερούλη, είναι έτοιμο να δεχτεί οποιαδήποτε παραβίαση των ατομικών του ελευθεριών αρκεί να γίνεται "για το καλό του", ηδονίζεται με την εικόνα μιας πόλης τίγκα στα ΜΑΤ 24 ώρες το 24ώρο, απεχθάνεται την ιδέα ότι αυτή τη στιγμή μπορεί κάποιος, κάπου να είναι μαζί με τους φίλους του και να περνάει καλά, δεν εμπιστεύεται τους συνανθρώπους του (αντίθετα τους βλέπει σαν φορείς μικροβιών) και θεωρεί το ρουφιανιλίκι ύψιστη αξία για μια ευνομούμενη κοινωνία.
Δυστυχώς, ο Homo Quarantinus (ό,τι πιο σιχαμένο και επικίνδυνο έχει εμφανιστεί σε αυτήν την χώρα από την εποχή της Επανάστασης του 1821) δεν πρόκειται να εξαφανιστεί με το τέλος της πανδημίας. "Δεν είναι δυνατόν να πειραματιστούμε με μια κοινωνία και απλά να παρατήσουμε το πείραμα όποτε εμείς το επιλέξουμε. Το πείραμα μπαίνει στη ζωή της κοινωνίας και ποτέ δεν μπορεί να βγει ξανά.", έλεγε ο μεγάλος αμερικάνος κοινωνιολόγος William Graham Sumner και είχε δίκιο.
Δεκατέσσερις μήνες σκληρής καραντίνας και ανελέητης εκφοβιστικής κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν αφήσει τα σημάδια τους σε πάρα πολλούς ανθρώπους που μετά από αυτήν την εμπειρία δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι. Και μπορεί όλοι αυτοί βραχυπρόθεσμα να αποτελούν μια ανεξάντλητη πηγή ψήφων για τον Μητσοτάκη και την παρέα του, μακροπρόθεσμα όμως η παρουσία τους αποτελεί μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα για μια φιλελεύθερη κοινωνία και τις αξίες της.