Όπως για παράδειγμα οι φωτισμοί των Χριστουγέννων που η πλέμπα αδυνατούσε να κατανοήσει αλλά άρεσαν στην "εθνική μας φωτίστρια", ο μεγάλος περίπατος που ήταν μια "καινοτόμα ιδέα" σταθμός στη μητροπολιτική ζωή της Αθήνας που επιτέλους "γίνεται ευρωπαϊκή πρωτεύουσα" (αλλά μόνο η Κοσιώνη εκτίμησε που έτρεχε στο Ζάππειο προσπαθώντας να μας πείσει ότι έρχεται από την Εκάλη με τη φόρμα της για να γυμναστεί στα 500 μ του περιπάτου), μετά ήταν το ανυπέρβλητο γούστο της Μαρέβας που ύμνησαν μέχρι και οι Financial Times στο πικ της πανδημίας και της οικονομικής κατάρρευσης για να ανακαλύψει ο πρωθυπουργός ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από το μισθό τους (και όχι, δεν ήταν μια ατυχής έκφραση αυτό, ήταν μια αυθόρμητη παραδοχή του τρόπου σκέψης της ντόπιας ελίτ). Έκτοτε ακούσαμε για τους νέους που δεν βρίσκουν δουλειά επειδή δεν ξέρουν να γράφουν βιογραφικά κ να ψάχνουν στο διαδίκτυο, για τους τεμπέληδες που κάνουν διδακτορικά για να μην δουλεύουν ενώ όσοι δουλεύουν, και δεν είναι τίποτα τεμπέληδες, μπορούν τώρα να χτυπάνε 12ωρα όλο το χρόνο ελπίζοντας να πάρουν άδεια για να μαζεύουν ελιές στο χωριό...
Το 1762, ο J. J. Rousseau έγραφε ότι, "όπως ένας ποιμένας είναι ανώτερης φύσης από το κοπάδι του, οι ποιμένες ανθρώπων, οι ηγέτες τους δηλαδή, θεωρούν τους εαυτούς τους επίσης ανώτερης φύσης από τους λαούς τους".
Έχουν περάσει πάνω από 250 χρόνια αλλά στην Ελλάδα του 2021 μια μικρή ελίτ διαπλεκόμενης και ανακυκλωμένης εξουσίας μας κουνάει το δάχτυλο επιπληκτικά. Στη γενική χαρά του καλοκαιριού, των εμβολιασμών και της επανάληψης του "νικήσαμε τον κορωνοϊό" όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Θα τα βρούμε μπροστά μας από τον Σεπτέμβριο, ας μην το ξεχνάμε.