Με αυτά τα φρικτά λόγια ο αυτόπτης μάρτυρας της Άλωσης - και μέχρι τέλους πιστός φίλος του ηρωικού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου - Γεώργιος Σφραντζής θρήνησε την βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τους Τούρκους κατακτητές της Πόλης. Λόγια που σήμερα πολύ πιθανόν να ηχούν παράταιρα, απόμακρα και ακατανόητα και σίγουρα εκτός πολιτικής ορθότητας για τον σημερινό Έλληνα και τις πάσης φύσεως ηγεσίες του. Φάνηκε άλλωστε ξεκάθαρα και από την γενικευμένη απάθεια στην πρόσφατη, εκ νέου πανηγυρική μετατροπή του Ναού της ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ από μουσείο σε τζαμί.
Για τους συγχρόνους του Σφραντζή οι αποφάσεις του Χριστού για την ΑΛΩΣΗ ξεπερνούσαν όντως τον ανθρώπινο νου. Τους σημερινούς Έλληνες φαίνεται πως τους ξεπερνά ακόμα και η άποψη ότι ο Ερντογάν, ως άλλος Μωάμεθ, έκανε μια νέα ΑΛΩΣΗ, τουλάχιστον σημειολογική.
(*)
"Ω των σοφών σου κριμάτων, Χριστέ βασιλεύ, ως ανερμηνεύεται και ανεξιχνίαστα εισί ˙ και ην ιδείν τον παμμέγιστον εκείνον ναόν και θειότατον της Θεού Σοφίας, τον ουρανόν τον επίγειον, τον θρόνον της δόξης Θεού, το χερουβικόν όχημα και στερέωμα δεύτερον, την Θεού χειρών ποίησιν, το θέαμα και έργον άξιον, το πάσης της γης αγαλίασμα, τον ωραίον και ωραίων ωραιότερον ˙ ου έσωθεν των άδυτων και άνωθεν των αγίων τραπεζών ήσθιον και έπιον και τας ασελγείς γνώμας και ορέξεις αυτών μετά γυναικών και παρθένων και παίδων επάνωθεν εποίουν και έπραττον. Τις μη θρηνήση σε, άγιε ναέ ; Και πανταχού παν κακόν ήν και πάσα κεφαλή ήλγει.»