Εμπαίζεται ο λαός, ειδικώς όταν ισχυρίζονται κάποιοι ότι μετά την Πενταμερή άνοιξε παράθυρο δήθεν νέας ευκαιρίας. Τι εννοούν, άραγε; Ότι στο επόμενο στάδιο θα μας πουν πως θα πρέπει να στηρίξουμε την τουρκική θέση των δύο κρατών για να μην έχουμε ένα τουρκικό κράτος, που θα συνιστά επαρχία της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Θέτουμε αυτά τα ερωτήματα, διότι κάθε φορά που οι Τούρκοι προχωρούν ένα βήμα μπροστά, η δική μας ηγεσία υιοθετεί την προηγούμενη θέση της Άγκυρας. Και στην Πενταμερή αυτό συνέβη. Επειδή η τουρκική πλευρά προχώρησε και κατέθεσε πρόταση για λύση δύο κρατών, η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία σήκωσε ψηλά την προηγούμενη σημαία της Άγκυρας. Δηλαδή αυτήν της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Εάν οι ηγέτες μας έμπαιναν στον κόπο, έστω και αργά, να διαβάσουν τι έγραψε από το ’56 ο Νιχάτ Ερίμ ή να μελετήσουν τις διαχρονικές τουρκικές θέσεις, θα αντιλαμβάνονταν ότι έχουν γίνει συνοδοιπόροι της Άγκυρας. Εφόσον, δε, ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο ρεαλισμός, δηλαδή η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, γιατί δεν κατάφεραν να την επιτύχουν τόσα χρόνια; Διότι οι Τούρκοι θεωρούν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως το προηγούμενο στάδιο της τουρκοποίησης. Εφόσον την έχουν εισπράξει, προχωρούν στα επόμενα βήματα για να ανοίξουν με τη λύση των δύο κρατών την Πύλη της Κολάσεως.
Είναι λίαν εκνευριστικό, προκαλεί οργή και θυμό να ισχυρίζεται η ηγεσία μας ότι, μετά από 47 χρόνια κατοχής και μετά την Πενταμερή, επιδίδεται σε έναν «διπλωματικό πυρετό» με στόχο να ενημερώσει περί του δικαίου των θέσεών μας. Και τι έπρατταν όλα αυτά τα χρόνια; Πώς ενημέρωναν τη διεθνή κοινή γνώμη; Τι της έλεγαν; Και εφόσον πετύχαμε στην Πενταμερή, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, γιατί τρέχουν να σβήσουν τις φωτιές που άναψε η τουρκική θέση των δύο κρατών; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η αποκεντρωμένη χαλαρή ομοσπονδία, η οποία εμφανίζεται ως νέος δήθεν από Μηχανής Θεός; Τουρκική θέση είναι. Αυτό προδίδουν οι Βρετανοί μέσω των δικών τους εγγράφων. Πρόκειται περί πρότασης του Ντενκτάς και της Άγκυρας από το 1996. Συνιστά την κερκόπορτα για να κατατεθεί η λύση των δύο κρατών.
Και ενώ συμβαίνουν όλ’ αυτά, δεν έχει την τόλμη κάνεις να πει mea culpa. Δεν έχει την τόλμη κάνεις να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό. Δεν έχει την τόλμη κάνεις να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του. Προτιμούν να συνεχίζουν ακάθεκτοι χωρίς δισταγμό, χωρίς ενοχές, μέχρι να τραβηχτεί ακόμη πιο σφιχτά η θηλιά της αγχόνης γύρω από τον λαιμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι να ανοίξει η Πύλη της Κολάσεως! Και την ώρα που θα το πράξουν θα μας κοροϊδέψουν ξανά, όπως κάθε φορά, λέγοντάς μας: «Νενικήκαμεν»!