Συζητούσαν στο OMEGA προψές οι τέσσερις κομματικοί αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων και την ώρα που τους είδα είχαν θέμα το Κυπριακό, αλλά το εστίασαν τόσο πολύ στην πολιτική ισότητα, που με έκαναν να αναρωτιέμαι αν έλυσαν όλα τα άλλα προβλήματα κι έμεινε αυτό. Τα τελευταία τρία χρόνια, τουλάχιστον, αυτό είναι που απασχολεί τους ηγέτες μας. Κατά πόσο δηλαδή θα δεχθούμε την πολιτική ισότητα και αν ο Αναστασιάδης έγινε «απορριπτικός» και πρέπει να συνετιστεί και να την δεχθεί.
Από: philenews.com - Άριστος Μιχαηλίδης
Με πρωταγωνιστές σε αυτή τη συζήτηση, όχι μόνο στην τηλεόραση, τους Αβέρωφ Νεοφύτου και τον Άντρο Κυπριανού. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν τους ακούσαμε να απαντούν τι ακριβώς είναι που ζητούν να δεχθούμε. Με δεδομένο ότι την πολιτική ισότητα όπως καθορίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, την έχουν ήδη αποδεχθεί από χρόνια όλοι οι ηγέτες μας. Μαζί και ο Νίκος Αναστασιάδης. Το ζήτημα που τίθεται τώρα είναι αν θα την δεχθούν έτσι όπως την ερμηνεύει η τουρκική πλευρά και όχι όπως την ερμήνευσε και τη διαπραγματεύτηκε η δική μας πλευρά. Και το πάθος με το οποίο θέτουν το ζήτημα οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά μόνο ότι η αντίδραση του νυν Προέδρου στην τουρκική αξίωση για δικαίωμα βέτο σε όλα τα όργανα του ομοσπονδιακού κράτους είναι λανθασμένη, διότι αν αποδεχόταν την πολιτική ισότητα όπως οι Τούρκοι την ζητούσαν θα λυνόταν το Κυπριακό και δεν θα προχωρούσαν να ζητούν την κυριαρχική ισότητα, που είναι η ισότητα των δυο κρατών.
Η αφέλεια στις προσεγγίσεις μας δεν είναι φυσικά καινούργιο φαινόμενο. Αλλά, τώρα πια φτάσαμε σε άλλα επίπεδα. Έχασε και η αφέλεια το νόημα της. Σου λέει, για παράδειγμα ο ένας: Μα, ξέρετε καμιά άλλη ομοσπονδία στον κόσμο όπου δεν υπάρχει πολιτική ισότητα; Και νομίζει ότι αποστόμωσε τους πάντες και τα πάντα. Μετά, πετάγεται ο άλλος και σου λέει: Ακόμα και στην Αμερική (ομοσπονδία κι αυτή), τη μάνα του καπιταλισμού, δεν υπάρχει πολιτική ισότητα και ένας άνθρωπος μία ψήφος, διότι η Χίλαρι Κλίντον πήρε τρία εκατομμύρια ψήφους περισσότερους από τον Τραμπ και πρόεδρος βγήκε ο Τραμπ. Αστειότητες, βεβαίως. Διότι, σε όλα τα επιχειρήματα παραλείπουν τα βασικότερα στοιχεία. Ότι καμιά ομοσπονδία στον κόσμο δεν αποτελείται από δύο μόνο κοινότητες με το δικό μας αιματηρό παρελθόν, εκτός από το Βέλγιο (Φλαμανδοί και Βαλώνοι) που κάθε άλλο παρά υπόδειγμα λειτουργικότητας είναι το κράτος τους, με απανωτά αδιέξοδα και συχνότατη ακυβερνησία.
Ιδίως, όμως, καμιά άλλη ομοσπονδία στον πλανήτη δεν έχει δίπλα της την επιδρομική Τουρκία, που εποφθαλμιά τα εδάφη της και προωθεί τα σχέδια της μέσω της μίας από τις δυο κοινότητες. Για εμάς, επομένως, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι μόνο με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν μαζί την Κύπρο οι δυο κοινότητες, αλλά με ποιο τρόπο θα προστατευθούν οι Ελληνοκύπριοι από την Τουρκία και θα διασφαλίσουν ότι δεν θα συμφωνήσουν σε ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα επιτρέπει τις διαλυτικές παρεμβάσεις της Άγκυρας. Διότι, τους ακούμε να μιλούν για την πολιτική ισότητα ως να ζούμε σε ένα νησί κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό και οι δυο κοινότητες ανενόχλητες από άλλους παράγοντες πρέπει απλώς με φρονιμάδα να μοιράσουν την εξουσία για να επέλθει ειρήνη μεταξύ τους. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα θα μπορούσε να γίνει και πριν 30 και πριν 40 χρόνια. Δεν είναι όμως και επιμένουν να κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν.
Να τους ρωτήσουμε κι εμείς, λοιπόν, στο ίδιο πνεύμα: Ξέρουν καμιά ομοσπονδία στον κόσμο όπου δεν υπάρχει ισότητα των πολιτών; Πολιτική ισότητα, κοινωνική ισότητα, οικονομική, ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Ρωτάμε, διότι αυτή είναι η ουσία. Αναζητούν την πολιτική ή αριθμητική ισότητα των δυο κοινοτήτων, αλλά αυτό δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε βάρος της ισότητας των πολιτών. Σε όλες τις ομοσπονδίες - και στην Αμερική, αφού την φέρνουν ως παράδειγμα - αυτό είναι που διασφαλίζεται πάνω από όλα. Η ισότητα των πολιτών. Στην Κύπρο παρουσιάζουν την ισότητα των πολιτών ως να είναι το ίδιο με την ισότητα των κοινοτήτων. Και εν πάση περιπτώσει, ας διασφαλίσουν πρώτα την οριστική και αμετάκλητη αποχώρηση της Τουρκίας από την Κύπρο και να είναι βέβαιοι ότι οι Ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να δεχθούν ακόμα και την αριθμητική ισότητα με την κοινότητα του 18%. Περιμένουμε, δηλαδή, να μας απαλλάξουν από την τουρκική ομηρία κι όχι να μας πείσουν ότι θα βρουν τρόπους για να είναι πιο καλή αυτή η ομηρία.
Με πρωταγωνιστές σε αυτή τη συζήτηση, όχι μόνο στην τηλεόραση, τους Αβέρωφ Νεοφύτου και τον Άντρο Κυπριανού. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν τους ακούσαμε να απαντούν τι ακριβώς είναι που ζητούν να δεχθούμε. Με δεδομένο ότι την πολιτική ισότητα όπως καθορίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, την έχουν ήδη αποδεχθεί από χρόνια όλοι οι ηγέτες μας. Μαζί και ο Νίκος Αναστασιάδης. Το ζήτημα που τίθεται τώρα είναι αν θα την δεχθούν έτσι όπως την ερμηνεύει η τουρκική πλευρά και όχι όπως την ερμήνευσε και τη διαπραγματεύτηκε η δική μας πλευρά. Και το πάθος με το οποίο θέτουν το ζήτημα οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά μόνο ότι η αντίδραση του νυν Προέδρου στην τουρκική αξίωση για δικαίωμα βέτο σε όλα τα όργανα του ομοσπονδιακού κράτους είναι λανθασμένη, διότι αν αποδεχόταν την πολιτική ισότητα όπως οι Τούρκοι την ζητούσαν θα λυνόταν το Κυπριακό και δεν θα προχωρούσαν να ζητούν την κυριαρχική ισότητα, που είναι η ισότητα των δυο κρατών.
Η αφέλεια στις προσεγγίσεις μας δεν είναι φυσικά καινούργιο φαινόμενο. Αλλά, τώρα πια φτάσαμε σε άλλα επίπεδα. Έχασε και η αφέλεια το νόημα της. Σου λέει, για παράδειγμα ο ένας: Μα, ξέρετε καμιά άλλη ομοσπονδία στον κόσμο όπου δεν υπάρχει πολιτική ισότητα; Και νομίζει ότι αποστόμωσε τους πάντες και τα πάντα. Μετά, πετάγεται ο άλλος και σου λέει: Ακόμα και στην Αμερική (ομοσπονδία κι αυτή), τη μάνα του καπιταλισμού, δεν υπάρχει πολιτική ισότητα και ένας άνθρωπος μία ψήφος, διότι η Χίλαρι Κλίντον πήρε τρία εκατομμύρια ψήφους περισσότερους από τον Τραμπ και πρόεδρος βγήκε ο Τραμπ. Αστειότητες, βεβαίως. Διότι, σε όλα τα επιχειρήματα παραλείπουν τα βασικότερα στοιχεία. Ότι καμιά ομοσπονδία στον κόσμο δεν αποτελείται από δύο μόνο κοινότητες με το δικό μας αιματηρό παρελθόν, εκτός από το Βέλγιο (Φλαμανδοί και Βαλώνοι) που κάθε άλλο παρά υπόδειγμα λειτουργικότητας είναι το κράτος τους, με απανωτά αδιέξοδα και συχνότατη ακυβερνησία.
Ιδίως, όμως, καμιά άλλη ομοσπονδία στον πλανήτη δεν έχει δίπλα της την επιδρομική Τουρκία, που εποφθαλμιά τα εδάφη της και προωθεί τα σχέδια της μέσω της μίας από τις δυο κοινότητες. Για εμάς, επομένως, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι μόνο με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν μαζί την Κύπρο οι δυο κοινότητες, αλλά με ποιο τρόπο θα προστατευθούν οι Ελληνοκύπριοι από την Τουρκία και θα διασφαλίσουν ότι δεν θα συμφωνήσουν σε ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα επιτρέπει τις διαλυτικές παρεμβάσεις της Άγκυρας. Διότι, τους ακούμε να μιλούν για την πολιτική ισότητα ως να ζούμε σε ένα νησί κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό και οι δυο κοινότητες ανενόχλητες από άλλους παράγοντες πρέπει απλώς με φρονιμάδα να μοιράσουν την εξουσία για να επέλθει ειρήνη μεταξύ τους. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα θα μπορούσε να γίνει και πριν 30 και πριν 40 χρόνια. Δεν είναι όμως και επιμένουν να κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν.
Να τους ρωτήσουμε κι εμείς, λοιπόν, στο ίδιο πνεύμα: Ξέρουν καμιά ομοσπονδία στον κόσμο όπου δεν υπάρχει ισότητα των πολιτών; Πολιτική ισότητα, κοινωνική ισότητα, οικονομική, ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Ρωτάμε, διότι αυτή είναι η ουσία. Αναζητούν την πολιτική ή αριθμητική ισότητα των δυο κοινοτήτων, αλλά αυτό δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε βάρος της ισότητας των πολιτών. Σε όλες τις ομοσπονδίες - και στην Αμερική, αφού την φέρνουν ως παράδειγμα - αυτό είναι που διασφαλίζεται πάνω από όλα. Η ισότητα των πολιτών. Στην Κύπρο παρουσιάζουν την ισότητα των πολιτών ως να είναι το ίδιο με την ισότητα των κοινοτήτων. Και εν πάση περιπτώσει, ας διασφαλίσουν πρώτα την οριστική και αμετάκλητη αποχώρηση της Τουρκίας από την Κύπρο και να είναι βέβαιοι ότι οι Ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να δεχθούν ακόμα και την αριθμητική ισότητα με την κοινότητα του 18%. Περιμένουμε, δηλαδή, να μας απαλλάξουν από την τουρκική ομηρία κι όχι να μας πείσουν ότι θα βρουν τρόπους για να είναι πιο καλή αυτή η ομηρία.