Η εγκληματικότητα και η ατιμωρησία

Free-Photos / Pixabay
Όσοι από τους συμπολίτες μας έζησαν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, ή και λίγο αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μπορούν να διαβεβαιώσουν τους νεότερους ότι, την εποχή εκείνη, η εγκληματικότητα ήταν μηδενική.

Η Αθήνα, τότε, ήταν ακόμη γεμάτη απ’ αυτές τις γραφικές μονοκατοικίες και οι κάτοικοι της, τις καλοκαιρινές νύχτες, κοιμόνταν αμέριμνοι στην ταράτσα του σπιτιού τους, παρόλο ότι υπήρχε εξωτερική σκάλα στον κήπο τους, που οδηγούσε στην ταράτσα. Όλη την νύχτα κυκλοφορούσαν ελεύθερα, χωρίς την παραμικρή ανησυχία ότι, κάποιος θα μπορούσε να τους επιτεθεί για τους πάρει το πορτοφόλι τους.

Οι καιροί όμως αλλάζουν και μαζί μ’ αυτούς και τα ήθη, αλλά δυστυχώς προς το χειρότερο. Δεν πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα αυτής της πανδημίας, που λέγεται «εγκληματικότητα» και δεν αφορά μόνον την χώρα μας.

Στη χώρα μας, όταν εμφανίσθηκε η εγκληματικότητα, δεν ήταν οργανωμένη. Γίνονταν ορισμένες κλοπές, διαρρήξεις, ή ακόμη και ληστείες σε τράπεζες, κυρίως στην πρωτεύουσα, αλλά “άνευ φόνου”. Αργότερα, αυτές οι πράξεις μεταλλάχτηκαν και έγιναν “μετά φόνου” και επεκτάθηκαν και στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις. Και τώρα τελευταία - δεν είναι και πολλά χρόνια - η εγκληματικότητα έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διαθέτει και ειδικές εταιρίες, οι οποίες αναλαμβάνουν να εκτελέσουν οποιονδήποτε πολίτη, έναντι αδράς αμοιβής και κατόπιν εντολής κάποιου άλλου πολίτη.

Μετά απ’ αυτή την δραματική αύξηση της εγκληματικότητας, οι συμπολίτες μας και όχι μόνον οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, αλλά και των επαρχιακών πόλεων, άρχισαν να εξοπλίζουν τις κατοικίες τους με πρόσθετα μέτρα ασφαλείας, για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους ασφάλεια. Άλλοι πρόσθεσαν και δεύτερη κλειδαριά, στις πόρτες εισόδου του σπιτιού τους και κάγκελα σε ορισμένα από τα παράθυρα. Άλλοι αντικατέστησαν την πόρτα εισόδου του σπιτιού τους, με μία πανάκριβη πόρτα ασφαλείας και άλλοι εγκατέστησαν συστήματα συναγερμού. Παρόλα αυτά, δεν αισθάνονται καθόλου ασφαλείς και ζουν διαρκώς με το άγχος της ανασφάλειας και μιας ενδεχόμενης διαταραχής της ψυχικής τους υγείας, με την επακόλουθη πτώση της ποιότητας της ζωής τους.

Και τώρα τίθεται το ερώτημα : Πού οφείλεται αυτή η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας ; Μήπως το κράτος δεν έχει φροντίσει να παρέχει στους πολίτες την απαιτούμενη ασφάλεια, με την κατάλληλη και επαρκή αστυνόμευση ; Θα προσπαθήσουμε λοιπόν εδώ, να δώσουμε μιαν απάντηση, που στηρίζεται σε γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Από τον πίνακα που έχει συντάξει η Eurostat, για τις ευρωπαϊκές χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών ανά 100.000 κατοίκους, προκύπτει ότι η Ελλάδα κατέχει την τρίτη θέση, μετά την Κύπρο και την Μάλτα, με 492 αστυνομικούς. Θα μπορούσε λοιπόν να πει, ένας λογικός άνθρωπος, ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία αστυνόμευση εξαιρετική.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει στη χώρα μας, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό αστυνομικών διατίθεται για την προστασία όχι μόνο των υψηλά ισταμένων κρατικών λειτουργών, όπως συμβαίνει στις άλλες χώρες, αλλά και πολλών ανωνύμων πολιτών, οι οποίοι τυχαίνει να έχουν κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις με τους κυβερνώντες πολιτικούς. Ένα άλλο μεγάλο ποσοστό διατίθεται για την παρακολούθηση των διαδηλώσεων διαμαρτυρομένων πολιτών και ένα άλλο επίσης μεγάλο ποσοστό, για να «ηρεμήσει» τους διάφορους ταραξίες, που εμφανίζονται τακτικά στους χώρους της Παιδείας, ή στο κέντρο της Αθήνας. Επειδή όμως δεν γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα ποσοστά, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους πολιτικούς μας ηγέτες για ελλειμματική αστυνόμευση.

Ένα άλλο γεγονός με το οποίο συνδέεται η εγκληματικότητα είναι ότι, σε όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης, επικρατεί στη χώρα μας ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο οφείλεται στην εσφαλμένη αντίληψη που έχουν τόσο οι πολιτικοί μας, όσο και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, ότι δήθεν οι αυστηρές ποινές που προβλέπονται από τους νόμους της Πολιτείας δεν πρέπει να εφαρμόζονται σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι, δυσχεραίνουν τις πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους.

Αλλά πιο τραγικό είναι το γεγονός, που συνέβη πρόσφατα και ολοκληρώνει αυτό το καθεστώς της ατιμωρησίας. Είναι αυτή η αδιανόητη τροποποίηση του ποινικού κώδικα, η οποία υποβιβάζει την κλίμακα των αδικημάτων και μετατρέπει πολλά κακουργήματα σε πλημμελήματα και άλλα πλημμελήματα σε πταίσματα και όχι μόνον, γιατί επιπροσθέτως μειώνει τις ποινές για άλλα αδικήματα που τα διατηρεί ως έχουν.

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι, ενώ η αστυνόμευση συμβάλλει μόνον στον περιορισμό των δραστηριοτήτων των κακοποιών, η ατιμωρησία εκτρέφει τους κακοποιούς και συμβάλλει όχι μόνο στην διαιώνισή τους, αλλά και στην επαύξηση του πλήθους τους.

Και τώρα νομίζω ότι, ήλθε πια η ώρα να αποφασίσουν οι πολιτικοί μας ηγέτες, αν θα πρέπει να προσλάβουν και άλλους αστυνομικούς, ή να ανατρέψουν επί τέλους αυτό το εγκληματικό καθεστώς της ατιμωρησίας, από το οποίο και οι ίδιοι επωφελούνται.

Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail