Aφορμή για όσα θα αναλύσουμε παρακάτω αποτελεί μία τουρκική ιδιωτική οπλοβιομηχανία, η Hatsan.
Η εταιρία, παραγωγός εξαιρετικών αεροβόλων και υποφερτών λειόκανων πυροβόλων όπλων, άρχισε τη διάθεση του πρώτου της ραβδωτού τυφεκίου 22LR.
Πρόκειται για ένα επαναληπτικό με σύστημα κινητού ουραίου, που τροφοδοτεί από γεμιστήρες των πέντε ή 10 φυσιγγίων. Προορίζεται για σκοποβολή και κυνήγι (στην Τουρκία επιτρέπεται η κατοχή τέτοιων όπλων) και τιμάται περίπου στα 350 ευρώ.
Η χαμηλή τιμή γίνεται δελεαστικότερη από την καλής ποιότητας τουρκική καρυδιά, που δύσκολα συναντά κανείς σε αυτή την κατηγορία.
Οι αρθρογράφοι στα διεθνή μέσα που λαμβάνουν το press kit της Hatsan πληροφορούνται ότι το νέο τουφέκι «δανείζεται» τα λειτουργικά του χαρακτηριστικά από το διάσημο τσεχικό CZ452 (το οποίο δε παράγεται πλέον) και αποτελεί μια εξαιρετική εναλλακτική για όσους αναζητούν ένα προσιτό και ακριβές 22άρι τουφέκι για κυνήγι και ψυχαγωγική σκοποβολή.
Τους ευχόμαστε καλή εμπορική επιτυχία και λυπούμαστε που δεν επιτρέπεται να αγοράζουμε τέτοια όπλα στη χώρα μας. Ειδάλλως θα προτιμούσαμε τα προϊόντα των «καλών γειτόνων».
Αντίθετες διαδρομές… Η άνοδος της τουρκικής Hatsan και η πτώση της ΠΥΡΚΑΛ
Η Hatsan Ιδρύθηκε το 1976, τότε περίπου που εμείς αναγκάζαμε την ΠΥΡΚΑΛ σε οικονομικό μαρασμό, ώστε ο μακαρίτης ευπατρίδης από το Μέτσοβο να «στήσει» με την Η&Κ το πρώτο μεγάλο φαγοπότι.
Η ελληνική ιδιωτική γραμμή παραγωγής των FN FAL έκλεισε για να αγοραστούν G3/MG3.
Το έργο του συνέχισε ο «μεγάλος με το ζιβάγκο», που έχτισε το βροντόσαυρο της ΕΒΟ στην εκλογική του περιφέρεια και… τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε.
Την ίδια περίπου εποχή η Hatsan αντέγραφε τεχνολογία από τη Beretta και κατασκεύαζε τα πρώτα της ανταλλακτικά όπλων με ίδια κεφάλαια και αναπτυξιακά δάνεια. Αργότερα συναρμολογούσε απλά κυνηγετικά μονόκαννα και δίκαννα, σαν αυτά που βιοτέχνες, όπως οι Λέντζης και Κύργιας, έφτιαχναν στην Ελλάδα μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Προτού δηλαδή τους «στραγγαλίσει» το κράτος, αφαιρώντας τους την άδεια να συναρμολογούν όπλα.
Γιατί, αν δε σας το έχουν πει, στη χώρα αυτή δεν επιθυμούμε να παράγονται όπλα. Ούτε για το εσωτερικό ούτε για εξαγωγές. Τι δηλαδή, να χαλάσουμε τις δουλειές με τις ελβετικές τράπεζες;
Η Hatsan σήμερα
Είναι μια δυναμική, εξαγωγική επιχείρηση με διεθνή παρουσία. Πρωτοπορεί σε έρευνα και ανάπτυξη νέων τεχνολογιών στα αεροβόλα. Είναι πλήρως καθετοποιημένη, κατασκευάζοντας η ίδια όλα τα μέρη και ανταλλακτικά για τα προϊόντα της. Διαθέτει εγκαταστάσεις 35.000 τετραγωνικών μέτρων και απασχολεί 650 εργαζομένους.
Είναι πιστοποιημένη με πρότυπο ISO 9001 και χρησιμοποιεί εργαλειομηχανές CNC (τεσσάρων και πέντε αξόνων). Παράγει για εταιρίες όπως οι Winchester, Walther, Daisy Arms και έχει ιδρύσει τη δική της θυγατρική Hatsan USA, που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ.
Το 90% της παραγωγής της εξάγεται, συμβάλλοντας στον ετήσιο τζίρο των 10.000.000.000 (μη κουράζεστε, 10 δισ. γράφει) της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Και εμείς
Βρισκόμαστε στο 2021 και ακόμη ακούω διακηρύξεις, επιθυμίες, μέχρι και προσευχές για επενδύσεις στην Ελλάδα. Με ποιο τρόπο; Ούτε και οι ίδιοι που το επιθυμούν δεν γνωρίζουν. Ίσως η λαϊκή ρήση να το αποδίδει πιο μεστά: «Κάθε πέρυσι και καλύτερα».
Υφίσταται ακόμη μία στοιχειώδης βιομηχανία παραγωγής πυρομαχικών και κάποιες ικανότητες σχεδιασμού και παραγωγής όπλων στην Ελλάδα. Κάθε φορά που υπογράφεται ένας νόμος ή μία υπουργική απόφαση, αντί να διευκολύνει και να προσαρμόζεται με τα νέα δεδομένα, όπως αυτά ισχύουν σε άλλες χώρες, αντιθέτως σπρώχνει στον αφανισμό το αντικείμενο όπλο – και ό,τι άλλο γύρω από αυτό. Απτό παράδειγμα αυτής της διωκτικής μανίας είναι ότι στον νόμο περί όπλων «επιτρέπεται η κατασκευή όπλων, όσων επιτρέπεται και η εισαγωγή τους».
Φυσικά, με άδεια του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (η οποία ποτέ δεν δίδεται). Αντιθέτως, στην υπουργική απόφαση 3009/2/176-α’ του ίδιου υπουργείου:
«Απαγορεύεται η κατασκευή μακρύκαννων όπλων της κατηγορίας Β’
(δηλαδή και των κυνηγετικών, εκτός των άλλων), ενώ η εισαγωγή τους
επιτρέπεται». Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντιθέσεων μεταξύ του συνόλου του νόμου.
Τίθεται το σοβαρό θέμα αθέμιτου ανταγωνισμού υπέρ των επιχειρήσεων του εξωτερικού.
Ακόμη και αν παραβλέψουμε ότι μια υπηρεσία του κράτους αυτοαναιρείται, οφείλουμε να δούμε πώς μεροληπτεί κατά των Ελλήνων
και να σταματήσουμε τον αποκλεισμό των ντόπιων επιχειρήσεων από την
αγορά. Περιμένουμε να έρθουν «μεγαλοεπενδυτές» να αγοράσουν τα κουφάρια της κομματικής κακοδιαχείρισης της αμυντικής μας βιομηχανίας, όταν ταυτόχρονα καταδιώκουμε τους Έλληνες που θέλουν να επενδύσουν στην οπλοκατασκευή.
Αν δεν επιτρέψουμε σε κάθε νόμιμη παραγωγική δραστηριότητα να ανθίσει, από πού θα έρθει η περίφημη ανάπτυξη;
Οι «οπλοπώλες» και τελευταία ελπίδα το ΣτΕ
Σήμερα, 11 Μαΐου 2021, αναμένουμε να γίνει η εκδίκαση της ένστασης των επαγγελματιών του κλάδου «οπλοπωλών, επισκευαστών και βιοτεχνών» ΠΕΒΕΚΕ (είπαμε… στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να υπάρχουν οπλοκατασκευαστές). Έπειτα από δεκαετίες εξοντωτικών πιέσεων, σπρώχνονται με υπουργική απόφαση σε οικονομικό αφανισμό.
Με μια μονοκοντυλιά που δεν θα «περνούσε» ποτέ ως νομοσχέδιο από κοινοβουλευτικό έλεγχο, αυτό που μέχρι τα μέσα του 2020 ήταν το ασφυκτικότερο νομικό πλαίσιο διακίνησης και κατοχής όπλων στην Ε.Ε. έγινε… απλά ανυπόφορο. Καρεκλοκένταυροι, που δεν έχουν παράξει ένα ευρώ στη ζωή τους, επιβάλλουν περιορισμούς σε έναν επαγγελματικό κλάδο που πλέον δεν αντέχει να υποχωρεί και κινείται δικαστικά κατά του Δημοσίου.
Δεν χρειάζεται κάποια «ανακάλυψη του τροχού».
Αρκεί το ΣτΕ να απαιτήσει να συμμορφωθούν οι διάφοροι… μανδαρίνοι των υπουργείων να ακολουθήσουν επιτέλους το ευρωπαϊκό κεκτημένο (η Ευρώπη σκέφτεται νωρίτερα από τα κράτη-μέλη και ενσωμάτωσε την οδηγία 91/477, 2008/51 & 2017/853 για τα όπλα σε μία).
Είναι μία καλή ευκαιρία να αναμορφώσουμε το νομικό πλαίσιο σε αυτή τη βάση, δημιουργώντας ένα σύγχρονο ψηφιακό περιβάλλον διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας. Αλλά αυτό απαιτεί και στελέχη του Δημοσίου που θα έχουν επάρκεια και γνώσεις, ώστε να συμβαδίσουν.
Οι εξοπλισμοί και τα «πάρκα»
Παράλληλα, προφανώς ασύνδετα με τα παραπάνω, η χώρα αναμένεται να ξοδέψει στα προσεχή χρόνια 25 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς.
Ανάμεσά τους και 700.000.000 – 800.000.000 ευρώ για φορητό οπλισμό, που, όπως φαίνεται, θα καταλήξουν στα ταμεία των νεόκοπων φίλων μας από το Ισραήλ.
Σε μια συγκινητική και βαθιά συμβολική κίνηση, πρόσφατα ο πρόεδρος της κυβέρνησης επισκέφτηκε το εργοστάσιο της ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό και ανακοίνωσε ότι θα μετατραπεί σε πάρκο και γραφεία για να εξυπηρετεί το Δημόσιο.
Ελπίζουμε να προβλέψουν και μπόλικα παρτέρια με λουλούδια. Θα ταιριάζουν στο… νεκροταφείο της αμυντικής μας βιομηχανίας.