 |
| geralt / pixabay |
Η "Δύση", και σ' αυτήν συγκαταλέγω το Ισραήλ, βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση απέναντι σ' ένα Ισλάμ που δημογραφικά και ιδεολογικά προελαύνει. (Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το Σαρλί Εμπντό, ουδείς ξανατόλμησε να σατιρίσει τον Μωάμεθ...) Ότι υστερεί οικονομικά και στρατιωτικά δεν σημαίνει τίποτε, όταν η Ευρώπη συρρικνώνεται δραματικά (αναμένεται να χάσει 100 εκ. πληθυσμού έως το 2100) και οι αραβικές χώρες μόνον, από 80 εκατομμύρια το 1950 μετρούν σήμερα 400, θα είναι 600 εκατομμύρια το 2050 και ποιος ξέρει πόσα το 2100. Όπως έγραφε ο Ουελλμπέκ στην Υποταγή, όποιος τα βάζει με τη δημογραφία είναι χαμένος.
Ιδίως η ευρωπαϊκή ήπειρος (εξαιρώ εδώ την Βρετανία και τη Ρωσσία) θα βρεθεί τις δεκαετίες που έρχονται με την πλάτη στον τοίχο. Χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία, αθόρυβα και με μεγάλη συναίνεση απ' όλο το πολιτικό φάσμα, με πρωτοβουλία της σοσιαλδημοκρατίας μάλιστα, παίρνουν δρακόντεια μέτρα κατά της (ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας: ισλαμικής) μετανάστευσης. Στην Ιταλία και την Ισπανία υπάρχουν ανάλογες τάσεις. Στη Γαλλία, το ενδεχόμενο να εκλεγεί η Λεπέν του χρόνου δεν είναι διόλου ασήμαντο. (Δημοσκοπήσεις της δίνουν μέχρι και 48% στον δεύτερο γύρο αν αντιμετωπίσει εκεί τον Μακρόν. Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν έφερε το όνομα που φέρει, πιθανότατα θα επικρατούσε.) Στη Γερμανία, όπως πάντα, το πολιτικό σύστημα δεν έχει πάρει χαμπάρι και πολιτεύεται με όρους της δεκαετίας του 1990.
Τις ΗΠΑ τις προστατεύουν δύο ωκεανοί και το μικρό μέγεθος της μουσουλμανικής μειονότητας. Το Ισραήλ η σπαρτιατική του νοοτροπία και στάση. Τη Ρωσσία, η σιδηρά χειρ του Κρεμλίνου και τη Βρετανία τέσσερις αιώνες σπουδαίας διπλωματικής παράδοσης και στρατηγικής σκέψης (η τεράστια σημασία του Μπρέξιτ θα φανεί στο μἐλλον). Αυτές οι χώρες θα εξακολουθήσουν να παίζουν μειωμένο μεν, αλλά σημαντικό ρόλο και στον 22ο αιώνα. Για τις άλλες...