Ψάχνουμε δεξιότητες αλλά μας λείπουν γκαρσόνια. Ψάχνουμε εξαγωγές και ευτυχώς που κρατάνε τα ρούχα και το βαμβάκι. Κατά τα άλλα ελατήριο η οικονομία...
Από: capital.gr
Του Γιώργου Κράλογλου
Και πώς να βαστάξεις τη χαρά, όταν από τους κλάδους της πλεκτικής και των ενδυμάτων σου λένε, επίσημα, ότι τον Μάρτιο έφτασε το 57% η αύξηση των εξαγωγών στα ρούχα και στα βαμβάκια, σε σύγκριση με τον Μάρτιο του 2020. Η δε αξία τους τα 75 εκατ., από τα περυσινά 47,7 εκατ.
Πώς να μην πεις τι ωραία, τι καλά, όταν ο ΟΑΕΔ σου λέει ότι τα επιδόματά του τα έχουν ανάγκη μόνο 250.000 άνεργοι, αλλά ξέρει πως η ανεργία στη χώρα άγγιξε ήδη τους 1.100.000.
Να λοιπόν η εξήγηση και των δηλώσεων, από την κυβέρνηση, ότι μετά 400-500 εκατ. επιδοτήσεις στους μικρομεσαίους, μετά από τα 400 εκατ. επιδοτήσεις για τον τουρισμό (μπας και μπορέσουν να πληρώσουν τα γκαρσόνια που τα ψάχνουν αλλά δεν τα βρίσκουν...) ετοιμάζονται επιδοτήσεις και κατά κλάδο παραγωγής.
Και από τους πρώτους κλάδους που θα "περιθάλψουν" οι φορολογούμενοι μέσα από τον κρατικό κορβανά είναι τα ρούχα και τα παπούτσια.
Και γιατί ρούχα και παπούτσια; Για να κρατηθούν και οι εξαγωγές της χώρας. Να έχει εξωστρέφεια η οικονομία μας.
Τι δηλαδή; Θα βλέπουμε την Τουρκία να κατασκευάζει αυτοκίνητα Γερμανίας και εμείς να έχουμε μείνει στους τενεκέδες;
Θα έχουμε την Τουρκία να κατασκευάζει ηλεκτρικές κουζίνες Γερμανίας (πρώην Ελλάδας) και εμείς να αφήσουμε στην άκρη και τα ρούχα και τα παπούτσια;
Θα έχουμε την Τουρκία να μας στέλνει σκόρδα και εμείς δεν θα μπορούμε να συντηρήσουμε ούτε τους καφενέδες, γιατί μας λείπουν και τα γκαρσόνια;
Ούτε να το διανοηθούμε, να υποβαθμίσουμε (ως στήλη) την αξία που είχε (πάνω από 70 χρόνια) η ελληνική κλωστοϋφαντουργία και η υποδηματοβιομηχανία στον τόπο μας.
Βιομηχανία όχι μόνο με κάλυψη των αναγκών (στο 90%, τις περισσότερες φορές) αλλά και ζηλευτές πωλήσεις στην κεντρική Ευρώπη.
Μας αρέσει όμως ή όχι έφτασε η ώρα και της Ελλάδας να αποδείξει ότι πήρε στα σοβαρά και τα μηνύματα των καιρών, για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Ότι κατάλαβε τι σημαίνει ο στόχος αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής, στην Ε.Ε, στο 20%. Ότι μιλάμε για επενδύσεις καινοτομίας και το εννοούμε.
Ότι προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις της τεχνολογίας και το αποδεικνύουμε με καθημερινές επενδύσεις. Συζητάμε για εργατικό δυναμικό με δεξιότητες και κάνουμε κάτι όχι μόνο για να το χτίσουμε αλλά και για να κρατήσουμε στον τόπο μας, αυτούς που προσφέρονται.
Τι βλέπουμε όμως στην πράξη, (περιμένοντας από το 2014 την οικονομία μας να εκτιναχθεί σαν ελατήριο...). Τι συναντάμε στην αγορά εργασίας με αυτούς που αναζητούν δουλειά και ξεπερνούν το 1.000.000;
Στην Αττική, για παράδειγμα. Κλείσαμε 12ετία από τότε που ονειρευτήκαμε να αλλάξουμε την οικονομία, παραδίδοντας στα ιδιωτικά χέρια κουφάρια του πρώην αεροδρομίου και ακόμη δεν τα καταφέραμε. Αξίζει ή δεν αξίζει να κάνεις "εθνική εορτή" την ημέρα των εγκαινίων στο Ελληνικό.
Κλείσαμε μια 10ετία από τότε που είπαμε πως θα κάνουμε την Ευρώπη να ντραπεί..., μπροστά στις δικές μας ναυπηγικές δεξιότητες και τις ναυπηγικές μας ζώνες… Πόσο θα μας πάρει ακόμη;
Κλείνουμε 3ετία εκτός μνημονίου, με τις μηχανές της οικονομίας αναμμένες για την εκτίναξή της..., αλλά αυτό που μας σώζει (!!) είναι το 57% της αύξησης, στις εξαγωγές Μαρτίου 2021, σε ρούχα και βαμβάκι (ο Θεός να βοηθήσει να μη σταματήσουν).
Ακολουθεί, η "ανεξήγητη" πραγματικότητα..., ότι κάτι καλό θα συμβαίνει, που δεν μπορούμε να βρούμε τα γκαρσόνια που χρειαζόμαστε για τις υπηρεσίες μας στον τουρισμό της Ευρώπης, τα καλοκαίρια 2021 και 2022.
Πραγματικότητα, που μόνο "ανεξήγητη" δεν είναι. Γιατί μπορεί να ετοίμασαν (αυτοί που ετοίμασαν) την παραγωγή γκαρσονιών, (μεθοδεύοντας αποεπένδυση, διωγμό ντόπιων και πολυεθνικών), να επιδίωξαν ανεργία (για να αυξηθεί και το πελατειακό δυναμικό στα κόμματα), έκαναν όμως ένα θανάσιμο λάθος. Δεν υπολόγισαν τη μεγάλη αύξηση πτυχιούχων, με δεξιότητες, που φεύγουν από την Ελλάδα (καθώς κόβονται και τα υψηλά επιδόματα). Πάνε για δουλειά με αξιοπρέπεια και αμοιβή που τους αξίζει. Τα περί "μετάταξης", από γκαρσόνια σε ντελιβεράδικα και αλλού, τα ακούμε βερεσέ... Τα επόμενα νούμερα, στην αγορά εργασίας, θα το επιβεβαιώσουν. Η αγορά το λέει ήδη...
Του Γιώργου Κράλογλου
Και πώς να βαστάξεις τη χαρά, όταν από τους κλάδους της πλεκτικής και των ενδυμάτων σου λένε, επίσημα, ότι τον Μάρτιο έφτασε το 57% η αύξηση των εξαγωγών στα ρούχα και στα βαμβάκια, σε σύγκριση με τον Μάρτιο του 2020. Η δε αξία τους τα 75 εκατ., από τα περυσινά 47,7 εκατ.
Πώς να μην πεις τι ωραία, τι καλά, όταν ο ΟΑΕΔ σου λέει ότι τα επιδόματά του τα έχουν ανάγκη μόνο 250.000 άνεργοι, αλλά ξέρει πως η ανεργία στη χώρα άγγιξε ήδη τους 1.100.000.
Να λοιπόν η εξήγηση και των δηλώσεων, από την κυβέρνηση, ότι μετά 400-500 εκατ. επιδοτήσεις στους μικρομεσαίους, μετά από τα 400 εκατ. επιδοτήσεις για τον τουρισμό (μπας και μπορέσουν να πληρώσουν τα γκαρσόνια που τα ψάχνουν αλλά δεν τα βρίσκουν...) ετοιμάζονται επιδοτήσεις και κατά κλάδο παραγωγής.
Και από τους πρώτους κλάδους που θα "περιθάλψουν" οι φορολογούμενοι μέσα από τον κρατικό κορβανά είναι τα ρούχα και τα παπούτσια.
Και γιατί ρούχα και παπούτσια; Για να κρατηθούν και οι εξαγωγές της χώρας. Να έχει εξωστρέφεια η οικονομία μας.
Τι δηλαδή; Θα βλέπουμε την Τουρκία να κατασκευάζει αυτοκίνητα Γερμανίας και εμείς να έχουμε μείνει στους τενεκέδες;
Θα έχουμε την Τουρκία να κατασκευάζει ηλεκτρικές κουζίνες Γερμανίας (πρώην Ελλάδας) και εμείς να αφήσουμε στην άκρη και τα ρούχα και τα παπούτσια;
Θα έχουμε την Τουρκία να μας στέλνει σκόρδα και εμείς δεν θα μπορούμε να συντηρήσουμε ούτε τους καφενέδες, γιατί μας λείπουν και τα γκαρσόνια;
Ούτε να το διανοηθούμε, να υποβαθμίσουμε (ως στήλη) την αξία που είχε (πάνω από 70 χρόνια) η ελληνική κλωστοϋφαντουργία και η υποδηματοβιομηχανία στον τόπο μας.
Βιομηχανία όχι μόνο με κάλυψη των αναγκών (στο 90%, τις περισσότερες φορές) αλλά και ζηλευτές πωλήσεις στην κεντρική Ευρώπη.
Μας αρέσει όμως ή όχι έφτασε η ώρα και της Ελλάδας να αποδείξει ότι πήρε στα σοβαρά και τα μηνύματα των καιρών, για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Ότι κατάλαβε τι σημαίνει ο στόχος αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής, στην Ε.Ε, στο 20%. Ότι μιλάμε για επενδύσεις καινοτομίας και το εννοούμε.
Ότι προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις της τεχνολογίας και το αποδεικνύουμε με καθημερινές επενδύσεις. Συζητάμε για εργατικό δυναμικό με δεξιότητες και κάνουμε κάτι όχι μόνο για να το χτίσουμε αλλά και για να κρατήσουμε στον τόπο μας, αυτούς που προσφέρονται.
Τι βλέπουμε όμως στην πράξη, (περιμένοντας από το 2014 την οικονομία μας να εκτιναχθεί σαν ελατήριο...). Τι συναντάμε στην αγορά εργασίας με αυτούς που αναζητούν δουλειά και ξεπερνούν το 1.000.000;
Στην Αττική, για παράδειγμα. Κλείσαμε 12ετία από τότε που ονειρευτήκαμε να αλλάξουμε την οικονομία, παραδίδοντας στα ιδιωτικά χέρια κουφάρια του πρώην αεροδρομίου και ακόμη δεν τα καταφέραμε. Αξίζει ή δεν αξίζει να κάνεις "εθνική εορτή" την ημέρα των εγκαινίων στο Ελληνικό.
Κλείσαμε μια 10ετία από τότε που είπαμε πως θα κάνουμε την Ευρώπη να ντραπεί..., μπροστά στις δικές μας ναυπηγικές δεξιότητες και τις ναυπηγικές μας ζώνες… Πόσο θα μας πάρει ακόμη;
Κλείνουμε 3ετία εκτός μνημονίου, με τις μηχανές της οικονομίας αναμμένες για την εκτίναξή της..., αλλά αυτό που μας σώζει (!!) είναι το 57% της αύξησης, στις εξαγωγές Μαρτίου 2021, σε ρούχα και βαμβάκι (ο Θεός να βοηθήσει να μη σταματήσουν).
Ακολουθεί, η "ανεξήγητη" πραγματικότητα..., ότι κάτι καλό θα συμβαίνει, που δεν μπορούμε να βρούμε τα γκαρσόνια που χρειαζόμαστε για τις υπηρεσίες μας στον τουρισμό της Ευρώπης, τα καλοκαίρια 2021 και 2022.
Πραγματικότητα, που μόνο "ανεξήγητη" δεν είναι. Γιατί μπορεί να ετοίμασαν (αυτοί που ετοίμασαν) την παραγωγή γκαρσονιών, (μεθοδεύοντας αποεπένδυση, διωγμό ντόπιων και πολυεθνικών), να επιδίωξαν ανεργία (για να αυξηθεί και το πελατειακό δυναμικό στα κόμματα), έκαναν όμως ένα θανάσιμο λάθος. Δεν υπολόγισαν τη μεγάλη αύξηση πτυχιούχων, με δεξιότητες, που φεύγουν από την Ελλάδα (καθώς κόβονται και τα υψηλά επιδόματα). Πάνε για δουλειά με αξιοπρέπεια και αμοιβή που τους αξίζει. Τα περί "μετάταξης", από γκαρσόνια σε ντελιβεράδικα και αλλού, τα ακούμε βερεσέ... Τα επόμενα νούμερα, στην αγορά εργασίας, θα το επιβεβαιώσουν. Η αγορά το λέει ήδη...