Η επιχείρηση «Χειμερινή Καταιγίδα», γνωστή ως «μάχη της Γκαρφανιάνα» στους Ιταλούς, αποτελούσε την χριστουγεννιάτικη επίθεση του Άξονα στο Ιταλικό Μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ταυτόχρονα εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο εξευτελισμό που υπέστη ο πανίσχυρος αμερικανικός στρατός από τους λίγους Ιταλούς πολεμούσαν ακόμα για τον Μουσολίνι.Μετά την διάσωσή του, το 1943, ο Μουσολίνι ίδρυσε την Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία στα ιταλικά εδάφη που ήλεγχαν οι Γερμανοί. Προσπάθησε να σχηματίσει μάλιστα και στρατιωτική δύναμη την οποία έθεσε υπό τον στρατάρχη Ροντόλφο Γκρατσιάνι.
Aπό: history-point.gr
Μετά την εκτόξευση της γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες η γερμανική και η ιταλική διοίκηση σχεδίασαν μια ανάλογη επιχείρηση στο Ιταλικό Μέτωπο με στόχο την ανακατάληψη της Λούκα, της Πίζας και του Λιβόρνο. Οι ιταλικές δυνάμεις είχαν συγκροτήσει δύο μεραρχίες την «Σαν Μάρκο» και την «Μόντε Ρόζα». Τελικά χρησιμοποιήθηκαν όσες δυνάμεις αμφοτέρων ήταν έτοιμες. Επίσης προβλεπόταν υποστήριξη αρμάτων και αεροπορίας για τις επιτιθέμενες δυνάμεις. Τελικά όμως ούτε άρματα, ούτε αεροπορία διατέθηκαν. Στην επίθεση θα συμμετείχαν μόλις 9.100 στρατιώτες, κυρίως Ιταλοί, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Μάριο Καρλόνι που θα υποστηρίζονταν από 100 περίπου πυροβόλα κάθε τύπου.
Την γενική επίβλεψη της επιχείρησης είχε ο Γερμανός στρατηγός Φρέτερ Πίκο. Λόγω των λιγοστών δυνάμεων είχαν αλλάξει και τα σχέδια. Έτσι τώρα αντικειμενικός σκοπός ήταν η απώθηση της αμερικανικής 92ης Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ) σε βάθος 25 χλμ. ώστε να ανακουφιστούν οι γερμανικές δυνάμεις που μάχονταν στο Ρίμινι. Απέναντι βρισκόταν ανεπτυγμένη η αμερικανική 92η ΜΠ, υπό τον υποστράτηγος Έντουαρντ Άλμοντ, η οποία είχε εγκατασταθεί στην περιοχή της Γκαρφανιάνα από τον Νοέμβριο του 1944.
Η «Χειμερινή Καταιγίδα» ξεσπά
Οι Σύμμαχοι, μετά και την εκτόξευση της γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες θεωρούσαν πιθανή ανάλογη κίνηση των δυνάμεων του Άξονα και στην Ιταλία. Για τον σκοπό αυτό είχε αποφασιστεί η ενίσχυση της 92ης ΜΠ με δύο ταξιαρχίες (19η και 21η) της 8ης Ινδικής ΜΠ. Οι δύο ινδικές ταξιαρχίες σχημάτισαν μια δεύτερη γραμμή άμυνας πίσω από την 92η ΜΠ μαζί με δύο συντάγματα της αμερικανικής 85ης ΜΠ. Στις 26 Δεκεμβρίου οι Ιταλοί, υποστηριζόμενοι από τρία γερμανικά τάγματα, εξόρμησαν. Συνολικά 9.100 άνδρες του Άξονα, οι περισσότεροι Ιταλοί, βρέθηκαν αντιμέτωποι με διπλάσιους στρατιώτες των Συμμάχων που τους υποστήριζαν 140 πυροβόλα, 120 άρματα μάχης και τουλάχιστον 160 αεροσκάφη.
Η επίθεση εξαπολύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου. Επικρατούσε συννεφιά γεγονός που δεν επέτρεψε στην συμμαχική αεροπορία να δράσει. Παρά τις ενδείξεις, εξάλλου, οι άνδρες της 92ης ΜΠ αφέθηκαν να αιφνιδιαστούν. Οι επιτιθέμενοι επιτέθηκαν σε τρεις φάλαγγες, έκαστη αποτελούμενη από τρία τάγματα και υποστηριζόμενη από ένα σύνταγμα πυροβολικού. Η Αριστερή Φάλαγγα κατέλαβε γρήγορα το χωριό Σομοκολόνια εκδιώκοντας τους Αμερικανούς. Ακολούθως προωθημένα τμήματα της φάλαγγας έτρεψαν σε φυγή τους Αμερικανούς στα χωριά Μπέμπιο και Σκαρπέλο. Η Κεντρική Φάλαγγα επίσης νίκησε τους απέναντί της Αμερικανούς και τους καταδίωξε στην κοιλάδα του ποταμού Σέρτσιο και οι δυνάμεις της κατέλαβαν και το χωριό Φορνάτσι.
Η Δεξιά Φάλαγγα κατέλαβε εύκολα το χωριό Μολαζάνο αλλά αποκρούστηκε στο Μπρουσιάνο. Παρόλα αυτά κατέλαβε το Καλομίνι και κατόπιν σκληρής μάχης το Βεργκαμόλι. Το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου πάντως οι Ιταλοί κατέλαβαν και το Πιάν ντι Κορέλια, τελευταία τους αντικειμενικό σκοπό έχοντας τρέψει σε φυγή την αμερικανική 92η ΜΠ. Το συμμαχικό μέτωπο πάντως δεν διασπάστηκε χάρη στην ύπαρξη και δεύτερης γραμμής.
Ωστόσο η ήττα ήταν πράγματι ντροπιαστική. Ήταν η πρώτη φορά σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής τους εμπλοκής που αμερικανικά στρατεύματα τρέπονταν σε άτακτη φυγή από λίγους άσχημα οπλισμένους Ιταλούς που δεν διέθεταν καν άρματα μάχης ή αεροπορική υποστήριξη. Η επίθεση διακόπηκε το βράδυ της 27ης Δεκεμβρίου. Οι Ιταλοί και οι λίγοι Γερμανοί σύμμαχοί τους είχαν καταφέρει να προελάσουν σε βάθος 25 χλμ. συλλαμβάνοντας πάνω από 300 Αμερικανούς αιχμαλώτους. Οι συνολικές απώλειες της 92ης ΜΠ ξεπέρασαν τους 1.300 άνδρες. Αν και οι αξονικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τελικά τις καταληφθείσες θέσεις στις 30 Δεκεμβρίου, καθώς δεν υπήρχε λόγος να φθαρούν άσκοπα, η νίκη τους παρέμεινε ορόσημο. Οι Ιταλοί κράτησαν τις νέες τους θέσεις άλλωστε μέχρι τον Μάρτιο του 1945.
Aπό: history-point.gr
Μετά την εκτόξευση της γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες η γερμανική και η ιταλική διοίκηση σχεδίασαν μια ανάλογη επιχείρηση στο Ιταλικό Μέτωπο με στόχο την ανακατάληψη της Λούκα, της Πίζας και του Λιβόρνο. Οι ιταλικές δυνάμεις είχαν συγκροτήσει δύο μεραρχίες την «Σαν Μάρκο» και την «Μόντε Ρόζα». Τελικά χρησιμοποιήθηκαν όσες δυνάμεις αμφοτέρων ήταν έτοιμες. Επίσης προβλεπόταν υποστήριξη αρμάτων και αεροπορίας για τις επιτιθέμενες δυνάμεις. Τελικά όμως ούτε άρματα, ούτε αεροπορία διατέθηκαν. Στην επίθεση θα συμμετείχαν μόλις 9.100 στρατιώτες, κυρίως Ιταλοί, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Μάριο Καρλόνι που θα υποστηρίζονταν από 100 περίπου πυροβόλα κάθε τύπου.
Την γενική επίβλεψη της επιχείρησης είχε ο Γερμανός στρατηγός Φρέτερ Πίκο. Λόγω των λιγοστών δυνάμεων είχαν αλλάξει και τα σχέδια. Έτσι τώρα αντικειμενικός σκοπός ήταν η απώθηση της αμερικανικής 92ης Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ) σε βάθος 25 χλμ. ώστε να ανακουφιστούν οι γερμανικές δυνάμεις που μάχονταν στο Ρίμινι. Απέναντι βρισκόταν ανεπτυγμένη η αμερικανική 92η ΜΠ, υπό τον υποστράτηγος Έντουαρντ Άλμοντ, η οποία είχε εγκατασταθεί στην περιοχή της Γκαρφανιάνα από τον Νοέμβριο του 1944.
Η «Χειμερινή Καταιγίδα» ξεσπά
Οι Σύμμαχοι, μετά και την εκτόξευση της γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες θεωρούσαν πιθανή ανάλογη κίνηση των δυνάμεων του Άξονα και στην Ιταλία. Για τον σκοπό αυτό είχε αποφασιστεί η ενίσχυση της 92ης ΜΠ με δύο ταξιαρχίες (19η και 21η) της 8ης Ινδικής ΜΠ. Οι δύο ινδικές ταξιαρχίες σχημάτισαν μια δεύτερη γραμμή άμυνας πίσω από την 92η ΜΠ μαζί με δύο συντάγματα της αμερικανικής 85ης ΜΠ. Στις 26 Δεκεμβρίου οι Ιταλοί, υποστηριζόμενοι από τρία γερμανικά τάγματα, εξόρμησαν. Συνολικά 9.100 άνδρες του Άξονα, οι περισσότεροι Ιταλοί, βρέθηκαν αντιμέτωποι με διπλάσιους στρατιώτες των Συμμάχων που τους υποστήριζαν 140 πυροβόλα, 120 άρματα μάχης και τουλάχιστον 160 αεροσκάφη.
Η επίθεση εξαπολύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου. Επικρατούσε συννεφιά γεγονός που δεν επέτρεψε στην συμμαχική αεροπορία να δράσει. Παρά τις ενδείξεις, εξάλλου, οι άνδρες της 92ης ΜΠ αφέθηκαν να αιφνιδιαστούν. Οι επιτιθέμενοι επιτέθηκαν σε τρεις φάλαγγες, έκαστη αποτελούμενη από τρία τάγματα και υποστηριζόμενη από ένα σύνταγμα πυροβολικού. Η Αριστερή Φάλαγγα κατέλαβε γρήγορα το χωριό Σομοκολόνια εκδιώκοντας τους Αμερικανούς. Ακολούθως προωθημένα τμήματα της φάλαγγας έτρεψαν σε φυγή τους Αμερικανούς στα χωριά Μπέμπιο και Σκαρπέλο. Η Κεντρική Φάλαγγα επίσης νίκησε τους απέναντί της Αμερικανούς και τους καταδίωξε στην κοιλάδα του ποταμού Σέρτσιο και οι δυνάμεις της κατέλαβαν και το χωριό Φορνάτσι.
Η Δεξιά Φάλαγγα κατέλαβε εύκολα το χωριό Μολαζάνο αλλά αποκρούστηκε στο Μπρουσιάνο. Παρόλα αυτά κατέλαβε το Καλομίνι και κατόπιν σκληρής μάχης το Βεργκαμόλι. Το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου πάντως οι Ιταλοί κατέλαβαν και το Πιάν ντι Κορέλια, τελευταία τους αντικειμενικό σκοπό έχοντας τρέψει σε φυγή την αμερικανική 92η ΜΠ. Το συμμαχικό μέτωπο πάντως δεν διασπάστηκε χάρη στην ύπαρξη και δεύτερης γραμμής.
Ωστόσο η ήττα ήταν πράγματι ντροπιαστική. Ήταν η πρώτη φορά σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής τους εμπλοκής που αμερικανικά στρατεύματα τρέπονταν σε άτακτη φυγή από λίγους άσχημα οπλισμένους Ιταλούς που δεν διέθεταν καν άρματα μάχης ή αεροπορική υποστήριξη. Η επίθεση διακόπηκε το βράδυ της 27ης Δεκεμβρίου. Οι Ιταλοί και οι λίγοι Γερμανοί σύμμαχοί τους είχαν καταφέρει να προελάσουν σε βάθος 25 χλμ. συλλαμβάνοντας πάνω από 300 Αμερικανούς αιχμαλώτους. Οι συνολικές απώλειες της 92ης ΜΠ ξεπέρασαν τους 1.300 άνδρες. Αν και οι αξονικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τελικά τις καταληφθείσες θέσεις στις 30 Δεκεμβρίου, καθώς δεν υπήρχε λόγος να φθαρούν άσκοπα, η νίκη τους παρέμεινε ορόσημο. Οι Ιταλοί κράτησαν τις νέες τους θέσεις άλλωστε μέχρι τον Μάρτιο του 1945.