Τον γνώρισα έναν 15αυγουστο του 2013 μετά την Πατριαρχική Θεία λειτουργία στην Παναγία Σουμελά της Τραπεζούντας.
Πήγαμε στο παρχάριν του χωριού του στα 1800 μέτρα.
Είχε κρύο ομίχλη και χιονόνερο.
Στο τραπέζι αντί τραπεζομάντηλα είχε εφημερίδες, έρεε το ρακί και το ουίσκι σε μπουκάλια γάλακτος μεταμφίεση.
Όλοι κάπνιζαν βαριά άφιλτρα.
Στο δώμα που κανονικά χωράνε 20 ήταν μέσα 60 άτομα και είχε μια ξυλόσομπα.
Τον δάσκαλο τον είχα δίπλα μου.
Μιλήσαμε ώρες σε άψογα Αρχαία Ελληνικά Τραπεζούντας.
Κανονική συζήτηση για τα πάντα.
Μου είπε την ιστορία των προγόνων του.
Στο αυτί.
Την ήξερα αλλά άλλο να στην λέει ένας από κεί.
Μετά μου λέει ότι όλα τα κορίτσια του τα έδωσε αρχαία Ελληνικά ονόματα και ένα έδωσε το όνομα Σουμέλα χατήρι της Παναγίας.
Και οι κόρες δούλευαν σε Ελληνικά νοσοκομεία στην Πόλη.
Τον ρώτησα γιατί το κάνει.
Μου είπε αυτά ήταν τα παλιά τους.
Η ανάμνηση τους.
Στο τέλος τον παρακάλεσα να τραγουδήσει το σπαρακτικό τραγούδι που ο ίδιος έγραψε τους στίχους.
Τ' εμόν η Σεβταλίτσα.
Δεν μπορώ να περιγράψω την στιγμή.
Ένας σύγχρονος Σοφοκλής στα βουνά της Τραπεζούντας με έναν μοναδικό τρόπο υμνούσε τον χαμένο αγνό έρωτα με βαθιά λυρική και τραγική ερμηνεία σχεδόν επική.
Ελαφρά τα χώματα σου Δάσκαλε.
Θα σε ευχαριστώ πάντα για αυτή την βραδιά.
Σημερινή ανάρτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Γεωργιάδη της ΕΡΤ3 στο facebook.com.