Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Ως γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης των Αρμενίων στην καταγωγή σε όλη την Τουρκία (όπως δείχνει ο συνημμένος χάρτης) και όχι στην σημερινή Αρμενία που διέφυγαν πολλοί Αρμένιοι που ζούσαν στο έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σφαγές των Αρμενίων είχαν γίνει και ενωρίτερα επί Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, το 1894-96, με τον αριθμό των νεκρών να εκτιμάται μεταξύ 80 και 300 χιλιάδων και τον αριθμό των ορφανών παιδιών σε 50.000.
Όμως οι πλέον εκτεταμένες σφαγές των Αρμενίων έγιναν από το κίνημα των Νεότουρκων (1908-18), και ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.
Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Σύμφωνα με Τούρκους ιστορικούς, η γενοκτονία (την αποκαλούν «εθνοκάθαρση») συνέβη εξ αιτίας της κατάρρευσης της «ανεκτικής» Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της ανάδυσης του εθνικισμού. Δηλαδή την γενοκτονία την έκαναν αυτοί που δημιούργησαν το σύγχρονο Τουρκικό κράτος για να απαλλαγούν από τα βαρίδια των εθνικών πληθυσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας
Και η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων (Νεστοριανών χριστιανών).
Συνεπώς το επιχείρημα ότι ο Μπάιντεν προσπαθεί να αποκόψει την Τουρκία από την Οθωμανική της παράδοση (που ακούγεται σήμερα) και να δείξει συμβολικά ότι αυτή η παράδοση που θαυμάζουν οι Τούρκοι σήμερα ευθύνεται για την γενοκτονία, δεν ισχύει.
Είναι όμως αλήθεια ότι αποτελεί σημαντικό γεγονός και αποτελούσε προεκλογική δέσμευση του Μπάιντεν προς τους Αρμένιους, πέραν του ότι αφενός έχει συζητηθεί πολλές φορές στις ΗΠΑ και 35 άλλες χώρες έχουν αναγνωρίσει ήδη την γενοκτονία.
Κατά την δική μου εκτίμηση ο Μπάιντεν διάλεξε αυτήν την στιγμή στην συνέχεια της πολιτικής που έχει ξεκινήσει να βάλει σε πρώτη θέση τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες που παραβιάζονται στην Τουρκία, στοχεύοντας στο πρόσωπο του ίδιου του Ερντογάν. Με την αναγνώριση αυτή της γενοκτονίας θέτει τα όρια στην σύγχρονη Τουρκία και στον Ερντογάν. Όπως και η αναφορά στην Κωνσταντινούπολη έγινε γιατί ακριβώς έτσι αναφέρεται και στην συνθήκη της Λωζάννης.
Και επειδή γνωρίζω πολύ καλά την πρακτικότητα των Αμερικανών σε όλα τα ζητήματα, ακόμη και όταν βάζουν ως πρόταγμα υψηλά ανθρώπινα ιδεώδη και ιδανικά, θα πρέπει να δούμε τώρα τι θα τους δώσει ως καρότο για να διατηρήσει τις ισορροπίες. Εάν και εφόσον φυσικά ο Ερντογάν συντονισθεί με τις Αμερικανικές πολιτικές.
Προσέξτε, μην κάνουμε το λάθος και θεωρήσουμε ότι η Αμερικανική πολιτική αφορά το Ελληνικό ζήτημα. Και ότι εμείς πείσαμε τον Μπάιντεν να ακολουθήσει αυτήν την πολιτική.
Τα οιαδήποτε οφέλη ή απώλειες από την Αμερικανική πολιτική (τώρα και όπως θα εξελιχθεί) θα είναι παράπλευρες συνέπειες και όχι βασικός αμερικανικός στόχος, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ.
Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά κάθε πρέσβη στις χώρες που υπηρετούν, να κολακεύουν τις χώρες και να αυξάνουν και οι ίδιοι την προστιθέμενη αξία τους.
Τα πρώτα σημαντικά δείγματα για μας, όσον αφορά την πολιτική των ΗΠΑ προς την Τουρκία, θα τα δούμε στην άτυπη σύσκεψη για το Κυπριακό ζήτημα στη Γενεύη.
Και δεν θα παραξενευτώ καθόλου εάν στην συνέχεια πιεστούν η Ελλάδα και η Κύπρος να αποδεχθούν την πολιτική ισότητα σε μία διζωνική - δικοινοτική ομοσπονδία με εναλλάξ προεδρία /αντιπροεδρία και ενδεχομένως με μία επίφαση στάθμισης στα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Βέβαια υπάρχει περίπτωση να μην συμφωνήσουμε ούτε εμείς ούτε η Τουρκία (κυρίως στα ζητήματα των εγγυήσεων και των εποίκων).
Όμως θεωρώ σίγουρο ότι θα προκύψει ένας οδικός χάρτης που θα απομονώνει τις διαφωνίες και θα θέτει ένα χρονοδιάγραμμα για την επίλυσή των οιωνδήποτε, με τακτικές συναντήσεις και διαμεσολαβήσεις.
Και αυτό θα είναι η κερκόπορτα για να αποδεχθούμε τετελεσμένα και να οδηγηθούμε με σταθερή διολισθητικότητα στην διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία της μορφής που περιέγραψα, με τις εγγυήσεις να παραμένουν όπως και οι έποικοι και να δημιουργείται μια επιτροπή με την ευθύνη του ΟΗΕ για την διαχείριση των ζητημάτων των Βαρωσίων.
Και αυτό θα είναι και το σημείο καμπής, μετά το οποίο θα επιβεβαιωθεί η πλήρης απομάκρυνση από τις αποφάσεις του ΣΑ/ΟΗΕ (που ήδη έχει ξεκινήσει) και έτσι θα αρχίσει η σταδιακή άρση των οιωνδήποτε περιορισμών προς το κατεχόμενο τμήμα.