34 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, το 2008, καθιερώνεται η 23η Απριλίου, ως ημέρα μνήμης και τιμής, των αιχμαλώτων μιας προδοσίας.
Αιχμάλωτοι. Αυτοί οι βασανισμένοι, ψυχή τε και σώματι, συμπολίτες μας, που τόσα υπέφεραν στα χέρια των βάρβαρων τούρκων εισβολέων, αγωνίζονται μέχρι σήμερα να ξεπεράσουν τις φοβερές τραυματικές μνήμες, των όσων βίωσαν στις πιο σκοτεινές μέρες της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας. Για αυτούς, δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από την φρικτή εκείνη ώρα της σύλληψης, του δράματος και της κολάσεως επί γης.
Ακούγοντας την ιστορία του καθενός ξεχωριστά, η φαντασία σου αρνείται να αντιληφθεί το μέγεθος της ανθρώπινης ταπείνωσης, των εξευτελισμών και των βασάνων που υπέστησαν.
Η Εθνική Φρουρά, του 1974, τότε όργανο της προδοσίας, πλήρως αποδιοργανωμένη, μέσα από σωρεία λαθών και ενώπιον μιας πανίσχυρης τουρκικής δύναμης, κυριολεκτικά διαλύθηκε. Μονάδες της εγκλωβίστηκαν, διαλύθηκαν, εγκατέλειψαν αβοήθητα χωριά, αμάχους και στρατιώτες.
Στο κάλεσμα της πατρίδας, όλοι προσέτρεξαν με ενθουσιασμό να υπερασπιστούν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Κάτω από αντίξοες και πρωτοφανείς συνθήκες, άλλοι προσέφεραν την ζωή τους, άλλοι είναι αγνοούμενοι μέχρι σήμερα και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν.
Πολλοί από τους συμπολίτες μας, χωρίς την θέληση τους οδηγήθηκαν από την αδυναμία της πολιτείας να τους προστατεύσει, στην αιχμαλωσία. Αναφέρομαι σε αθέλητη υπό τις περιστάσεις αιχμαλωσία, γιατί διερωτώμαι ποιος νοήμων άνθρωπος, θα παραδιδόταν με την θέληση του, γνωρίζοντας την τύχη του στα χέρια των βαρβάρων εισβολέων; Από τότε είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς στάσεις και συμπεριφοράς του κράτους μας.
Το 2008, επί κυβερνήσεως Δημήτρη Χριστόφια, έγινε για πρώτη φορά μια σοβαρή προσπάθεια προσέγγισης του ζητήματος των αιχμαλώτων σε σωστή και δίκαιη βάση. Στην συνέχεια, δυστυχώς, άλλα δεν υλοποιήθηκαν, άλλα καταργήθηκαν και άλλα εφαρμόζονται υποτυπωδώς, ημιτελώς και κατά το δοκούν.
Η πολιτεία μας, 46 χρόνια μετά, δεν έχει καταφέρει να συμπληρώσει τους καταλόγους αυτών των ανθρώπων που ήταν θύματα μιας ανείπωτης προδοσίας.
Η κυβέρνηση μας, επικαλούμενη «νομικό κώλυμα», αρνείται να δώσει ένα ενθύμιο της αθέλητης αιχμαλωσίας των, που θα αποκαθιστά και αναγνωρίζει και την δική τους προσφορά στον αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου και συνάμα θα διορθώσει τον απαράδεκτο αιώνιο στιγματισμό της προσωπικότητας τους. Αρνούνται λες και παραδόθηκαν εθελοντικά στον βάρβαρο τούρκο εισβολέα, για να εκτελεσθούν;;;!!!!!!
Στο απολυτήριο τους μέχρι πρότινος, ανεγράφετο η επαίσχυντη φράση «Άγνωστος ο τρόπος σύλληψης και διαγωγής κατά την αιχμαλωσία», η οποία αφού αναγνωρίσθηκε ότι ήταν λανθασμένη, διεγράφη με διορθωτικό, αντί να εκδοθεί ένα νέο πεντακάθαρο, χωρίς σκιές και υπόνοιες.
Με την καθιέρωση του ΓΕΣΥ, τους καταργήθηκε η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους είχε παραχωρηθεί το 2008. Το επιχείρημα της κυβέρνησης «δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις», «θα ζητήσουν και άλλοι εξαίρεση», λες και όλα και όλοι είναι όμοια. Λες και τα ψυχοσωματικά τραύματα των ανθρώπων αυτών, εξαφανίστηκαν δια μαγείας.
Η πολιτεία στο αίτημα τους για ένα μικρό επίδομα επιβίωσης, τους δίνει 7 ευρώ και κάτι και αυτό, ανάλογα και με προϋποθέσεις. Οι αιχμάλωτοι της προδοσίας δεν είναι ζητιάνοι!!! Είναι οι άνθρωποι σου. Όλες οι χώρες, έχουν καθιερώσει ένα αξιοπρεπές, ισόβιο επίδομα, το οποίο τους χορηγούν με απόλυτο σεβασμό και εκτίμηση.
Τα ερωτήματα που πλανούνται στην σκέψη κάθε λογικού πολίτη είναι «τι απαξιωτική συμπεριφορά είναι αυτή, προς τους τόσο βασανισμένους, για χάρη της πατρίδας αγωνιστές;», «με πιο ηθικό έρεισμα, θα καλέσεις ξανά τον λαό σου να προσφέρει την ζωή του για την πατρίδα, όταν οι άνθρωποι σου που υπέφεραν για την ελευθερία του συνόλου, τυγχάνουν τόσο απαξιωτικής και απαράδεκτης αντιμετώπισης;».
Η στήριξη των ανθρώπων αυτών, είναι η ελάχιστη υποχρέωση της πολιτείας, η οποία από τα ανείπωτα λάθη της εποχής εκείνης, τους οδήγησε στην απαξίωση. Οι αιχμάλωτοι της Κύπρου το δικαιούνται, όχι μόνο για τους ιδίους, αλλά πρώτιστα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους και την περηφάνεια τους.
Η πολιτεία, οφείλει σε τέτοιες εξαιρετικές καταστάσεις να στέκεται αρωγός στους ανθρώπους της, που στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να οδηγούνται στην διεκδίκηση των αυτονόητων, αλλά το ίδιο το κράτος να το επιδίωκε ως αρχή. Με τον τρόπο αυτό, δίνονται στην κοινωνία τα σωστά μηνύματα και εμπεδώνεται το αίσθημα δικαίου και χρηστής διοίκησης.
Εύχομαι η έμπρακτη στήριξη των ανθρώπων αυτών, να γίνει άμεσα, προτού και οι τελευταίοι απομείναντες, φύγουν με το έντονο αίσθημα πικρίας και αδικίας που τους διακατέχει και αναπαυθούν οι ψυχές, όσων ήδη έχουν αποδημήσει.
Μάριος Μακρυγιάννης
Αντιστράτηγος ε.α.